Friday, December 21, 2012

သင့္အတြက္ က်ေနာ့္လက္ေဆာင္

မာနမထားလို
အာဃာတက အပိုပါပဲ
မုန္းပါေသာ္လည္း
ဘာထူးလဲ၊ အကုသိုလ္ပဲ အဖတ္တင္မယ္။

မာန္ခ်ဳိႏွိမ့္ခ်
သနားသင့္က သနားပါ
က႐ုဏာ၊ ေမတၱာ၊ သစၥာ
အမွန္က်င့္သုံးေလက
ဘဝါဘေဝျဖတ္သန္းသမွ်
ျမင့္ျမတ္တင့္ဆန္း ေတာ္ဝင္ပန္းသို႔လန္းလိမ့္မယ္။

လူ႔ဘဝဟာ တခဏ
အူဝဲကစ မရဏတိုင္ကြယ္
႐ွည္လွတယ္ မထင္လိုက္ပါနဲ႔
ေရပြက္ပမာ တသက္လ်ာဟု
ေရးမွတ္ျပဳသြား သုႏၵရမတ္ႀကီးစကား
စကၠန္႔မျခား သတိထားပါ
ျမတ္ဗုဒၶါပင္ မစံခင္နိဗၺာန္
ဖန္ဖန္မွာၾကား သတိတရားပဲ
မေကာင္းလည္းကံ ေကာင္းလည္းကံေၾကာင့္
ကံကိုခ်ည္းသာ မကိုးရာလည္း
ကံသာေဆြမ်ဳိး၊ မိဘဘိုးဘြား
သတိထား႐ွိ၊ ေ႐ွးကဝိတို႔
အမွာစကား သတိထားလွ်င္
လိုအင္ဆႏၵ ျပည့္ဝရမည္
ေတာင္းတသမွ် ၿဖိဳးႂကြယ္ၾကမည္
ေသာကဟူသမွ် ကင္းေဝးပမည္
ထက္မွာစကား က်င့္ႀကံျငားေသာ္
အပူဗ်ာပါ ကင္းေဝးရာေၾကာင္း
က်ေနာ္တဆင့္ အဆင္သင့္၍
လက္ေဆာင္ေကာင္းေလး ေပးလိုက္သည္။

Tuesday, December 18, 2012

ဒီေန႔မ်က္ရည္ဟာ တေန႔သုချဖစ္ပါမွာ

ငိုေနၾကတယ္
ဆုံး႐ႈံးမႈ၊ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲမႈ
မတရားမႈ၊ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားကင္းမဲ့မႈ
ေခါင္းေ႐ွာင္မႈ၊ တာဝန္မယူမႈေတြေၾကာင့္
မ်က္ရည္စက္ေတြကို ဘယ္သူမွ အသိအမွတ္မျပဳဘူး။

ရီ (ရယ္) ေနၾကတယ္
ေျပာင္လင္းေတာက္ပ ကြ်န္းစားပြဲ႐ွည္
ခ်ဳိ၊ ခ်ဥ္၊ ငံ၊ စပ္၊ ခါးသက္သက္နဲ႔ အရသာစုံ
အဆီတဝင္းဝင္း၊ အနံသင္းသင္းနဲ႔
တေယာက္မ်က္ႏွာတေယာက္ၾကည့္
ပီတိေဝျဖာ ၿပဳံးကာေပ်ာ္ကာ စားေသာက္ၾက
ထမင္းမဲစားတဲ့ သူတို႔ဘဝ။

ေပ်ာ္ေနၾကတယ္
ဂီတသံစုံ၊ မီးေရာင္စုံ
လက္လႈပ္၊ ေျခလႈပ္၊ တင္ပါးလႈပ္
ေဟးတေက်ာ္ေက်ာ္ အားေပးသံ
လက္ခုပ္ေျဖာင္းေျဖာင္း ခ်ီးေျမာက္သံ
ေပ်ာ္ၾက ႐ႊင္ၾက ဂီတည
တဏွာကာမ သူတို႔ဘဝ။

ဓူဝံေျမခ၊ ျမင့္မိုရ္ၿပိဳက်
ေတာင္ကုန္းေတြက တြင္းျဖစ္ရ
႐ိုးမေတြက လဟာျပင္
ေတာေတြလည္းျပဳန္း ေတာင္ဂတုံး
အက္ဆစ္မိုးေတြ ၿဖိဳင္ၿဖိဳင္႐ြာ
ဒုကၡမ်ားစြာနဲ႔ မုန္ညွင္းေစ့ကမၻာ
ေပ်ာ္ၾကပါ၊ ႐ႊင္ၾကပါ
ၿပဳံးၾကပါ၊ ရီ (ရယ္) ၾကပါ
သင္းတို႔... မ်က္ကြယ္ျပဳလို႔ ညစ္သမွ်
ငါတို႔... မ်က္ရည္နဲ႔ ေဆးေက်ာပါ့မယ့္။

ေလာကပါလ ျဗဟၼစိုရ္တရား
ငါတုိ႔ရဲ႕ဘက္ေတာ္သား႐ွိလို႔
ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး ခံလိုက္ၾကဦးစို႔
တို႔ေခတ္ တေန႔ေရာက္ရမယ္
ေနာက္မဆုတ္ဖို႔ ေျပာခ်င္တယ္
ေ႐ွ႕တိုးဖို႔ တိုက္တြန္းမယ္
အၿမဲသတိ႐ွိၾကေစ
က်ဳပ္တို႔မွာ ပန္းတုိင္႐ွိေနတယ္မဟုတ္လား
ေနာင္လာေနာင္သား ေကာင္စားဖို႔ရာ
ေယာက်ာ္းဘသား တို႔ျမန္မာေဟ့လို႔
ေႂကြးေၾကာ္လိုက္ၾကစမ္းပါဗ်ား။


Monday, December 10, 2012

အခ်စ္ရဲ႕ သေကၤတ


ရာဇဝင္ ႐ိုင္းလုိက္တာ
ဒီေလာက္႐ိုင္းရာဇဝင္ကို
ငါ… ေမ့ေပ်ာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတုိင္း
သတိရစိတ္နဲ႔ ေဒါသလႈိင္းပဲ ထြက္ထြက္လာတယ္။

မုန္းတရားေတြ မ်ားလိုက္တာ
ဒီေလာက္မုန္းတဲ့ တရားကို
ငါ့… ေျဖသိမ့္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း
ေဆြးစိတ္ေတြနဲ႔ လြမ္းေန႔ေတြကိုပဲ သတိရမိတယ္။

အာဃာတေတြ ထားလိုက္တာ
ထားသမွ် အာဃာတေတြကို
ငါ… ေမ့ေပ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားတိုင္း
ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းနဲ႔ ယိမ္းႏြဲ႕ေနတဲ့ ကုိင္းပင္ေတြကို ျမင္ေယာင္လာတယ္။

မာနေတြ ထားလိုက္တာ
ထားလိုက္တဲ့ မာနေတြကို
ငါ့… ေလ်ာ့ခ်ဖို႔ႀကိဳးစားတိုင္း
႐ႉခဲ့ဖူးတဲ့ ေလေျပညွင္းနဲ႔ ပန္းသင္းရနံ႔ေတြကို သတိရမိတယ္။

မာန္မာန အာဃာတနဲ႔ အမုန္းတရားရာဇဝင္ေတြဟာ
ဘယ္ခ်ိန္ ဘယ္ကာလမဆို ႐ွိခဲ့ဖူးေပမယ့္
ငါ့အခ်စ္ရဲ႕ အမွန္တရားကို နင္သာသိရင္
သစၥာလည္း ခိုင္ၿမဲလာမယ္၊ ေမတၱာလည္း ယိုင္မလဲေတာ့ဘူး
အခ်စ္ဆူးဆိုတာ မနာၾကင္ဘူး အခ်စ္ရဲ႕
အဆိပ္လူးထားတယ္ ဆိုရင္ေတာင္
တသက္မခြဲ ခုိင္ၿမဲဖို႔ဘဲ ျဖစ္လိမ့္ထင္။

Monday, November 26, 2012

ဘယ္ဆီဘယ္ဝယ္


ခနဲ႔တဲ့တဲ့ ရိသက္သက္
အမုန္းေတြဖက္ၿပီး
တားဆီးမရ ထြက္ေျပးသူ။

ငါတို႔တြဲလက္ေတြ
ကမၻာတည္သမွ်
႐ိုးေျမက်ေအာင္
ထာဝရခိုင္ၿမဲဖို႔
ငါတို႔ေျပာခဲ့ၾကစကားေတြ
ေလေပြတခ်က္နဲ႔ပဲ လြင့္ပ်ယ္ခဲ့ရတယ္။

ေမတၱာယွက္လို႔ ေတြ႕ခဲ့ၾကသလို
ေပါင္းဖက္ႏိုင္ဖို႔ သစၥာထားခဲ့ၾကတယ္
ေဝးဖို႔ဆိုတာ မေတြးခဲ့ဖူးတာ အမွန္ပါ
မမုန္းေၾကး၊ မေမ့ေၾကး
ကတိေတြ အခါခါေပးခဲ့ၾကတာ
ဖန္တရာမကပါဘူး
အခုေတာ့ ကံေစရာတဲ့လား။

ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္
ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္
အေၾကာင္းသင့္ရင္ ျပန္လာခဲ့ပါ
ငါ့ကမၻာမွာ မင္းအတြက္သာ ေနရာ႐ွိတယ္။

ခ်ဳိမိန္မိန္


ျပစ္မႈတခုေၾကာင့္
တဘဝေလာ၊ တသံသရာေလာ
အေဟာသိကံ မခ်ိန္တန္
တခါေလာက္ေတာ့ ခံသင့္တယ္
ခံလည္းခံရမယ္။

က်ဴးလြန္သူတိုင္း
ျပစ္ဒဏ္မခံ ဝန္မခံရဲ
ပုန္းၿမဲပုန္းေနခ်င္ၾကတယ္။

မုန္ွင္းေစ့ကမၻာမွာ
ဒုကၡေတြက ခ်ဳိျမျမ
ၿပဳံးၾက ေပ်ာ္ၾက ၾကည္ႏူးၾက။

ငါသာလူေခ်ာ ဥစၥာေပါ
ငါပညာတတ္ ငါသာျမတ္
ငါသာသခင္ ငါဘုရင္
ငါႏွင့္ငါသာ ႏႈိင္းစရာ
ငါ့ဟုေမာ္ႂကြား ငါတကားႏွင့္
ဘုရားကိုပယ္ တရားကြယ္
ဘယ္လမ္းကိုေလွ်ာက္ ဘယ္ဆီေရာက္
ဘယ္လမ္းေပါက္မွန္းငါမသိ
လမ္းေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ ေပ်ာက္ခဲ့ၿပီ။

ငါကားဘယ္သူ ဘယ္လိုလူလည္း
ငါဘယ္သို႔ျပဳ ဘာအမႈလည္း
ငါ့ကိုစြပ္စြဲ ဘာသက္ေသလည္း
စစ္လားေဆးလား ဘာတရားလည္း
ဖမ္းကာဆီးကာ ဘယ္ေနရာလည္း
ခ်ဳပ္ကာေႏွာင္ကာ ဘာလုပ္မွာလည္း
ပညာ႐ွိႀကီး မေျဖႏိုင္ လက္မႈိင္ခ်လို႔ထိုင္ရၿပီ
ငါသိငါတတ္ မေျဖႏိုင္ ေတြေဝေငးမႈိင္ေနရၿပီ
တတ္ႏိုင္ေသးလား ငရဲသား
ပုန္းႏိုင္ရဲ႕လား ငရဲသား
တရားဆိုတာ ညာလို႔မရ၊ ွာလို႔မရ
သာေစနာေစမ႐ွိ၊ ပကတိသေဘာ
မင္းအတြက္ ေဟာဒီမွာ အဝိစိ
ဝဋ္႐ွိသမွ် ခံေပေတာ့…။

Saturday, November 17, 2012

ပန္းစကား


ပင္ျမင့္ယံတင့္
ပနာသင့္တဲ့ ေဂၚသဇင္
ေမာ္မဆုံးႏိုင္ဘူး
လွထူးပါတဲ့ ပန္ေတာ္ပန္း
နန္းသူတို႔ဆင္ၾကတယ္
မန္းသူတို႔ယဥ္လွတယ္။

သူကေတာ့…
ေ႐ြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္မ႐ွိ
ပန္သူတင့္တယ္ေစ
ရန္သူမ႐ွိ၊ မိတ္ေဆြသာ႐ွိ
မင္းစိုးရာဇာ၊ ဘုန္း႐ွိသူသာမဟုတ္
ေတာ္ပဲသုံးသုံး၊ ကြ်န္သုံးသုံး
မ်ဳိးေလးပါ မခြဲျခားပါ
သဇင္ဟာ သဇင္ပဲ
အပင္ျမင့္ယံမွာေပ်ာ္ရရင္
တင့္တယ္ဝင့္ထည္ပြင့္ဦးမယ္။

ေျမမွာျမစ္တြယ္ ပန္းစံပယ္ကလည္း
ခူးလိုကခူး ပန္ခ်င္သူပန္
ဆင္ျခင္သူေတြ ဆင္ပါေစ
မည္သူမဆို ၾကည္ျဖဴပါတယ္။
ၫႈိးေရာ္လွ်င္ အို.. မင္း႐ွင္
ငါ့ကို... စြန္႔လိုက္ပါ၊ ပစ္ပယ္ပါ၊
နင္းပါ၊ ေခ်ပါ၊ ေက်ာ္လႊားပါ
စံပယ္ဟာ စံပယ္ပဲ
ကဲမပိုတတ္ သင္းရနံ႔ႀကိဳင္လႈိင္
ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ပြင့္ဦးမယ္။

ပင့္လည္းယ၊ ရင့္လည္းရ
ရတာျခင္းအတူတူ
ျဒပ္ျခင္းမတူေအာင္
ဘယ္သူ ဘယ္သင္း
ဘယ္လူႀကီးမင္းက ခြဲခဲ့သလဲ။

လွႂကြတဲ့သည္ပန္း
ရနံ႔ဆန္းေတြနဲ႔
နန္းသူတို႔ခင္မင္
ေတာ္ေလးဝဝင္
ပန္ဆင္သူ ဗိုလ္လူဟူသမွ်
ေမြးပါၾက လွၾကေစ
ပန္းတို႔ေဝျဖာ
ပန္းတို႔ေစတနာကို
ပန္းခ်စ္သူမ်ား
ပန္ဆင္သူမ်ား
မွတ္တမ္းတင္ၾကဖို႔
ပန္းစကား ပါးလိုက္ပါတယ္။

Saturday, November 10, 2012

ေက်းဇူးပါဗ်ာ

ဘဝခရီး ေရစီးမွာ
အမႈိက္ ဒိုက္သေရာေတြနဲ႔
ဂယက္ထဲမွာ
ႏြမ္းလ်စြာ ကူးခတ္ခဲ့ရတယ္။

ၾကမ္းတမ္းၿပီး အသက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္းရတဲ့
ကစားပြဲတခုရဲ႕ ရလာဘ္ဟာ
ေဝဒနာအေရာင္ေတာက္ေနတဲ့
နာက်င္ျခင္းသရဖူတခုသာ။

တလအၾကာေလာက္
ေလွ်ာက္ခဲ့ရတဲ့ခရီးကေတာ့
ေရျပင္မွာဆိုရင္လည္း
သင္ျဖဴးဖ်ာလို ၿငိမ္းၿငိမ္သက္သက္
က်ေနာ္ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

ေစတနာ ေမတၱာနဲ႔
အႏုပညာ ဖလွယ္ခဲ့ရတာ
ၾသဘာသံ ခ်ဳိခ်ဳိမွာ
ငါ က်ီးမိုက္ျဖစ္ခဲ့တယ္။

ေပးသေလာက္ယူ
ေကြ်းသေလာက္စားမိငါ
နိဂုံးမွာ ငါဟာေဒဝဒတ္
တဖက္သတ္လူမိုက္ေပါ့။

ဒဏ္ရာမျမင္ရတဲ့
နာက်င္မႈေတြဟာ
ကုရာနတၳိ ေဆးမ႐ွိခဲ့ဘူး။
အဲဒီအတြက္
ေက်းဇူးအထူးတင္ပါတယ္။

အလင္းေအာက္မွာ လမ္းေပ်ာက္သူ

ေစတနာက်င့္စဥ္ေၾကာင့္
ေဝဒနာထြက္ရပ္ေပါက္ခဲ့တယ္။
တြဲလက္ေတြ ျဖဳတ္ခ်ခဲ့လို႔
ျပဳတ္က်သြား ငါ့အသဲေတြ
လွလွပပ ေၾကမြခြင့္မရခဲ့ဘူး။

အာဟာရျပတ္တဲ့ ႏွလုံးသား
ေသြးခုန္ႏႈန္းမ်ား ေျပာင္းျပန္
အသက္႐ႉသံမွ မမွန္ေတာ့တာ
ဘယ္လိုငါ ျဖစ္ပ်က္႐ႈမလဲ
ေဝဒနာပဲ အဖတ္တင္မယ္။

ငါ့ရယ္ေမာသံေတြဟာ
သန္းေခါင္ယံ ငွက္ဆိုးထိုးသံအလား
ငါ့အသံကိုေတာင္ ငါမၾကားခ်င္
ေဝဒီခင္ ႐ွင္ကြဲခြဲရက္တယ္
သက္႐ွိသေ႐ြ႕ မေမ့ႏိုင္ဘူး။

ငါမာန ပလႊားမႈနဲ႔
သူတို႔ရဲ႕ ထက္ျမက္မႈေတြဟာ
ခ်စ္လ်က္နဲ႔ ခြဲရျခင္းသာ
ပုရပိုက္မွာ မွတ္တမ္းတင္
ေဒဝီခင္ ၾကင္နာေတြ မေပးပါနဲ႔
တသက္လုံး နာက်င္မွာ မို႔လိုပါ
..........
လေရာင္သာတိုင္း ငါမေပ်ာ္ေတာ့ပါဘူး။

Tuesday, September 18, 2012

ႏွလုံးအားတိုးေဆး

ဘယ္အေမွာင့္ပေယာဂေတြက
မာယာမ်ားကို သကာပ်ားလို ခ်ဳိေစႏိုင္သလဲ
က်ေနာ္...
မယိုင္မလဲေအာင္ ထူေထာင္ခဲ့ဖို႔
တပက္ေလာက္သာ ခ်တာပါ။
 

လူတိုင္းနဲ႔ ၿပိဳင္ဆိုင္ခ်င္တယ္
ဒါေပမယ့္...
အႏုိင္မလိုခ်င္ဘူး

ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ႏွင္းဆီခိုင္ျဖစ္ရင္
သူ စိတ္ညစ္မွာစိုးလို႔....။
 

မႏုိင္ခ်င္ဘဲ ႏိုင္တယ္ဆိုရင္လည္း
ၿမိဳ႕ျပရဲ႕ အလွကမၻာဟာ
အလုိအပိုေတြ မ်ားတာေၾကာင့္
တေထာင့္တေနရာမွာ ေကြးေနမယ္။
 

ဒါေပမယ့္...
ေသခ်ာတဲ့ ဇာတ္လမ္း
ေရရာတဲ့ မွတ္တမ္းနဲ႔
ေသလမ္းေတာ့ေျဖာင့္ခ်င္တယ္။


ဒါေပမယ့္
ဘဝက ဝိုးတိုးဝိုးတား
ကိုးယိုးကားယားရယ္။
ႀကိဳက္တယ္ မႀကိဳက္တယ္ အပထား
ဒါဟာ... က်ေနာ္ကိုယ္တုိင္
ကဗ်ာလား၊ လကၤာလား မခြဲျခားႏိုင္

ကာရန္ဆိုတာ ေဝလာေဝး
ဒါေၾကာင့္မို႔ အ႐ႈံးေပးတာလို႔ေတာ့ မထင္လိုက္နဲ႔။

အ႐ႈံးေပးလိုက္မယ္

အၿပဳံးေလးနဲ႔ပဲ
ႏွလုံးေအးေအာင္လို႔ေလ။

Tuesday, August 21, 2012

ပုန္းေတာ့မယ္


ဂုဏ္သတင္းေတြက၊ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္
ဂႏိုင္ကစ၊ ပင္လယ္မွသည္၊ သမုဒ္ဆီသို႔
ပ်ံ႕ႀကိဳင္ပ်ံ႕ႀကိဳင္၊ သတင္းရနံ႔ေတြလႈိင္
သို႔ေသာ္…
စံပယ္ ျမတ္ေလး၊ သန္႔စင္ (သဇင္) ေအးကဲ့သုိ႔
မဟုတ္ပါေလ၊ အဆိုးေတြ၊ အဆိုးေတြ
ၾကားရသည္မွာေလ၊ နားဝမခ်ဳိသာေပ
သကာေဆြ ဘယ္မွာပုန္းပါလို႔
မ႐ွာေဖြ အမွန္ပင္ျပဳန္းေလေပါ့
ေလာကဓံေတြ ဆိုးလွပါေပ။

တဦးနဲ႔တဦး၊ ၾကည္ႏူးခ်စ္ခင္
ေပ်ာ္ေပ်ာ္႐ႊင္႐ႊင္၊ ၾကင္နာရမေလ
ငါတို႔အေမ၊ အေဖစပါလို႔
ဆရာမ်ားက ဆုံးမတဲ့စကားေတြ
အခုေတာ့ျဖင့္….
တဦးနဲ႔တဦး၊ နဖူးထိပ္ကြက္
လယ္ဇက္ကိုစင္း၊ ဘဝနင္းကာေလ
ငါ ငါ ငါ ငါနဲ႔
အတၱၿပိဳင္ၾက၊ မာနတံခြန္ေတြ
တလူလူလႊင့္၊ မူက်င့္ဆိုးေတြ
ျမင္မဆုံးပါေပ၊ ၾကားလို႔မဆုံးပါေပ။

ဒီလိုေတာ့ျဖင့္၊ စနစ္အေျခေတြ
ပ်က္ေသြယိုယြင္း၊ ဘယ္ပုံသင္းကမွ
မလွမပ၊ အုံႂကြကာေန
ငါဆိုတဲ့…. မင္း၊ ေ႐ွာင္ကြင္းလြတ္ဖို႔….
လင္းေပ်ာက္လို႔… အေမွာင္ကမၻာထဲ
မခ်င့္မရဲနဲ႔….. ပုန္း
ပုန္းရေတာ့မွာ မေသြ။

Monday, July 30, 2012

အစဥ္အလာ

သူတို႔မို႔ေဆာင္တာဗ်ာ
ဒါေပါ့ဗ်ာ...
အစဥ္အဆက္ ထိမ္းလာတာ
အမ်ဳိးနဲ႔အ႐ိုးနဲ႔ဆိုပါေတာ့...။
ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဖို႔ အပန္းႀကီးတာမွ မဟုတ္တာဗ်ာ...
ဒီေလာက္ကေတာ့ အေပ်ာ့ေပါ့...။
က်ဳပ္တုိ႔ကသာ သူတို႔ကိုၾကည့္ၿပီး စကားအျဖစ္ေျပာေနတာပါ။
သူတို႔ကေတာ့ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးပါပဲ
က်ဳပ္တို႔ကသာ ေလးပင္ေနတာပါ...။

ဒါနဲ႔... ကုလားပဲဟင္းေသာက္ရင္ေတာ့ ခက္မွာပဲေနာ့္...။

Tuesday, July 24, 2012

မလြမ္းပို

ဘယ္သူေတြ ဘယ္လိုလြမ္း
ဘယ္သူက ဘယ္ေလာက္လြမ္း
ဘယ္လိုလြမ္းလြမ္း သူ႔ထက္မပို
ဘယ္ေလာက္လြမ္းလြမ္း သူ႔ထက္မပို
နာမည္ကကို မလြမ္းပို။


လြမ္းသီခ်င္းနားေထာင္
လြမ္းသတင္းဖတ္
လြမ္းကဗ်ာေရး
လြမ္းစာေလးေတြနဲ႔
သူ လြမ္းနာက်ေနတယ္။


သူ႔အလြမ္းက
သားနားတယ္
ခမ္နားတယ္
ႀကီးက်ယ္တယ္
ၿပီးစလြယ္မဟုတ္
မမုန္းမေမ့ မုန္းမေမ့။


ေၾသာ္...
ဘဝကိုက လြမ္းဘြယ္
လြမ္းသယ္ကေမြး
လြမ္းလူကေကြ်း
သူက လြမ္းကေလးေပကိုး။

Sunday, July 22, 2012

ျဖဴေဖြး

က်ေနာ့္ ေမြးေန႔မွာ ထူးထူးျခားျခား ေမြးေန႔လက္ေဆာင္တခု ရဖူးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ဝတုတ္တုတ္ေလးနဲ႔ ခ်စ္စရာ ဝက္ကေလးတေကာင္ပါပဲ။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ ေပးပို႔သူ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ ဘာသေဘာနဲ႔ ေပးပို႔မွန္းမသိေပမယ့္ သူေပးပို႔တဲ့ ဝက္ကေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာပဲ ေမြးျမဴထားခဲ့ပါတယ္။ ေမြးေန႔မွာ လက္ေဆာင္အျဖစ္ ရခဲ့တဲ့ ဝက္ကေလးဆိုေတာ့ ပိုၿပီး ဂ႐ုစိုက္ ၾကင္နာခဲ့ပါတယ္။

ဝက္ကေလးနဲ႔ အတူေနခဲ့တာ ႏွစ္ခ်ီၾကာခဲ့ၿပီမို႔ ဝက္ကေလးဟာ စကားမေျပာတတ္ေပမဲ့ က်ေနာ္ရဲ႕အထာကိုေတာ့ စြဲၿမဲစြာ မွတ္မိေနပါတယ္။ ဝက္ကေလးဟာ ဆာေလာင္မြတ္သိပ္ခ်ိန္မွာ ဂ်ီက်တာကလြဲလို႔ က်န္တဲ့အခ်ိန္ေတြမွာ ေအးေဆးစြာ ေနတဲ့ ဝက္ကေလးပါ။ ဒါေပမယ့္ ဝက္ကေလးဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး အိပ္ႏိုင္ပါတယ္။ က်ေနာ္မႏုိးခင္ တခါမွ မႏိုးပါဘူး။

မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ ဝက္ကေလးဆီကိုသြားၿပီ ႏႈိးရပါတယ္။ ဝက္ကေလးဟာ ႏႈိးလိုက္တာနဲ႔ ကျပာကယာ ထပါတယ္။ လူေတြလို မထခ်င္ထခ်င္နဲ႔ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ လိွမ့္ၿပီးအိပ္ေနတာမ်ဳိး တခါမွ မႀကဳံဖူးပါ။ မ်က္ႏွာသစ္ ကိုယ္လက္သန္႔စင္ၿပီး ဝက္ကေလးနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ပါတယ္။ လမ္းေလွ်ာက္မထြက္ခင္မွာ အတူေန သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အခန္းတံခါးကို မိုးလင္းလို႔ ဘယ္ခ်ိန္႐ွိၿပီ အိပ္ယာထခ်ိန္ တန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိေပးပါတယ္။

သာယာၾကည္လင္တဲ့ မနက္ခင္းရဲ႕ ေအးျမတဲ့ေလကို အားပါးတရ႐ႉ႐ႈိက္ၿပီး ကိုယ္လက္ေလ့က်င့္ခန္းမ်ား သိမွတ္သမွ်လုပ္ပါတယ္။ တနာရီခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာတဲ့ အခါမွာ သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိပ္ေကာင္းေနဆဲပါပဲ။

က်ေနာ္က သူငယ္ခ်င္းကို ေတာ္ေတာ္က်က္သေရတုန္းတာပဲ။ ဒီခ်ိန္ႀကီးထိ အိပ္တုန္းပဲ။ သူ႔ကိုယ္ေစာင့္နတ္ကေတာ့ က်ိန္ဆဲေနေတာ့မွာပဲ။ က်ေနာ့္ ဝက္ကေလး အိပ္ပုပ္တယ္ဆိုေပမယ့္ ထခ်ိန္က် ပုံမွန္ထေသးတယ္။ ဒီလိုေတြးၿပီး က်ေနာ္သူ႔ငယ္ခ်င္းထက္ က်ေနာ့္ ဝက္ကေလးကို ပုသံေယာဇဥ္ျဖစ္မိတယ္။ က်ေနာ္ ဘုရားဝတ္ျပဳတဲ့ အခ်ိန္မွာဆိုရင္လည္း ဝက္ကေလးဟာ အလိုက္တသိ လုံးဝအသံမျပဳဘဲ ညိမ္သက္စြာ ေနေပးပါတယ္။ က်ေနာ္က ဒီလို ေနေပးတဲ့အတြက္ သူလည္း ကုသိုလ္ရမွာပဲလို႔ ေတြးမိပါေသးတယ္။

အခုဆို ဝက္ကေလး ဆုံးပါးသြားတာဟာ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာင္ ေရာက္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ္အိပ္ယာထခ်ိန္ ပုံမမွန္တာလည္း ဒီေန႔အထိပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္ ဝက္ကေလးကို မေမ့ေသးပါဘူး။ ဝက္ကေလးနာမည္က ျဖဴေဖြးတဲ့။

Thursday, July 12, 2012

ညမ်ားစြာ

အာဏာျပင္တခြင္လုံး
မိုးသားတိမ္ရိပ္တို႔ျဖင့္
အုံ႔အုံ႔ဆိုင္းဆိုင္း၊ မႈိင္းမႈိင္းပ်ပ် 
တိမ္ပန္းခ်ီအလွေတြနဲ႔။

ညခ်မ္းအခါ
ျမျမေအးေအး၊ ေလေျပေသြးကာ
အျပာေရာင္ ေကာင္းကင္ယာမ္မွာ
လမင္းကေလး ခရီးလြန္ေနတယ္။

သတိရျခင္း
လြမ္းဆြတ္ျခင္း
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔
ညတိုင္းနီးပါး
အိပ္စက္ျခင္းမ်ား ခိုးယူခံခဲ့ရတယ္။

ဒီလိုပဲ
ငါတေယာက္တည္း 
ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ေန႔ရက္ေတြ
ကမၻာကေဘထိေအာင္လား
အေတြးမ်ားျဖင့္....။

Sunday, July 8, 2012

ဝွက္ဖဲမ်ား ပိတ္ဆို႔မႈ

အာ႐ုံေတြ ျဖန္႔က်က္ေပမယ့္
ထြက္မလာေသာ ေဝါဟာရမ်ား
ဘယ္အေနွာင့္တရားေတြက
ပိတ္ဆို႔ထားသလဲ။


ေလးဖက္ေလးတန္
အခန္းနံရံထဲမွာ
ဇီးကြက္ေတြနဲ႔ ေဆးလိပ္တို
႐ွာပုံေတာ္ဖြင့္ေနၾကတယ္
ဂ်ဳိကာ၊ ကြင္း၊ ကင္း၊ ေဒါင့္
တန္ဘိုး႐ွိတဲ့ ျဖတ္လမ္း
ႀကီးပြားေရးနဲ႔ လြတ္လမ္း
ရမ္း... မွန္းရတာကိုက အရသာ။


အမနာပတရားေတြကိုနာၿပီး
၁၁ မီးၿငိမ္းဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ
ငါေဟာ၊ ငါနာ
ငါၾကား၊ ငါၿငိမ္း
အၿပဳံးေလးေတြ တရိပ္ရိပ္
အနိစၥေတာင္ ေမ့သြားတယ္။


ဓေလ့ကိုက ဒီလိုပဲ
နိယာမ ေျပာင္းျပန္ေတြနဲ႔
ဘယ္လိုအာ႐ုံျဖန္႔က်က္မလဲ
ဝွက္ဖဲေတြမ်ားလြန္တယ္
တကတည္းကြာ....။

Thursday, July 5, 2012

ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္

ၾကားေနဝါဒေတြ ႀကီးစိုးေနသမွ်
အမွားေတြက တိုးပြားလာမွာပဲ။


ၾကားေနဝါဒေတြ တိုးပြားလာမွ်
အမွန္ေတြက ဆုတ္ယုတ္ကုန္မွာပဲ။


ျဖဴတာနဲ႔ ေဖြးတာ
နီတာနဲ႔ ရဲတာ
မည္းတာနဲ႔ ေမွာင္တာေတြက
ပုံမွား႐ိုက္လို႔ရတယ္...။


အမွန္နဲ႔ အမွား
ကြဲကြဲျပားျပားသိျမင္ဖို႔
ခြဲခြဲျခားျခားကို ဆက္ဆံရမယ္။


ကံမေကာင္းရင္
မေကာင္းတာေတြ ကန္ထုတ္ပစ္လိုက္။


ကံေကာင္းခ်င္ရင္
ေကာင္းတာေတြ ကန္ထုတ္မပစ္နဲ႔။


ကံရဲ႕အေၾကာင္း
ေကာာင္းေကာင္း သိၾကပါေစ။

ပုံမွား႐ိုက္ခ်င္ၾကတဲ့
ၾကားေနေတြကို 
ကန္ထုတ္ပစ္ဖို႔လည္း  မေမ့ၾကနဲ႔
ဒါပဲ။

ဓာတ္သက္

ငါ့အိပ္မက္ေတြ
တဝက္တပ်က္နဲ႔
အသက္ထြက္ခဲ့ရတယ္....။


ငါ့ပင့္သက္ေတြ
ထိန္းခ်ဳပ္ခဲ့ေပမဲ့
ဟာရီကိန္းထက္
သြက္လက္ေနတယ္....။


ရက္စက္မႈေတြနဲ႔ ကမၻာႀကီးကို
မပတ္သက္လိုေပမဲ့
အေၾကာင္းေပါင္းမ်ားစြာေၾကာင့္
လက္ဆက္ခဲ့ရတယ္။

ဓာတ္သက္က်ေလသလား
ျပစ္မဲ့ေတြက
ကမၻာရဲ႕ ရက္စက္မႈေတြအေၾကာင္း
မပတ္သက္လိုတဲ့အေၾကာင္းေတြေျပာရင္း
ေထာင္ေသာင္းမက အတၳဳပၸတ္ေတြ
႐ုပ္ဓာတ္ နာမ္ဓာတ္ ပရမတ္ေတြ
ျပဳန္းျပဳတ္ေႂကြက်ေနေပမဲ့...

အိပ္မက္ကလွေနတုန္း
တေရးမွ မႏိုးပါရေစနဲ႔...
ဘဝဆိုးခ်င္ဆိုးပါေစ...။

Tuesday, July 3, 2012

ေလတယ္၊ ေထြတယ္

အခုတေလာ စိတ္ကေလၿပီး၊ ေထြေနတယ္ဆိုရမလားပဲ။ ျဖစ္ခ်င္တာ၊ လုပ္ခ်င္တာေတြကိုလည္း ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ မလုပ္ခဲ့သလို ျဖစ္သင့္တာ၊ လုပ္သင့္တာေတြကို မလုပ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီအတြက္ ေနာင္တေတာ့ ရသားပဲ။ မေႏွာင္းေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ေတြက တကယ္ေလးလံေနတာ။ လုပ္ခ်င္ကိုင္ခ်င္စိတ္ ကုန္ေနသလိုပဲ။ ဘာေၾကာင့္လဲ။ အေျဖမရွိဘူးဗ်ဳိ႕။ အေျဖမရွိဘူး။

ၾကားရ၊ ႀကဳံရ၊ ျမင္ရ၊ သိရတာေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းစရာ၊ စိတ္ကုန္စရာ၊ စိတ္ညစ္စရာ၊ စိတ္ပ်က္စရာ၊ စိတ္ေလစရာ၊ စိတ္ဆိုးစရာက မ်ားတယ္ဗ်။ ဘာေတြလဲလို႔ေတာ့ မေမးနဲ႔ဗ်ဳိ႕။ အကုန္လုံး... အကုန္လုံးပဲ။ မၾကားခ်င္လဲ နားေထာင္ခ်င္ခ်င္၊ ေျပာတဲ့လူက လာလာေျပာၾကတာပဲ။ မႀကဳံခ်င္လဲ ဆုံခ်င္သလိုလို တြန္းတဲ့လူကလည္း တြန္းတာပဲဗ်။ မျမင္ခ်င္လည္း ၾကည့္ခ်င္တယ္။ သိရျပန္ေတာ့လည္း ရိခ်င္တယ္။ ဒါေတြက မေကာင္းမွန္းလည္း သိသားပဲ။ ဒါေပမယ့္ သိလည္း သိ႐ုံပဲ၊ မထူးဘူးဗ်။ 

ေျပာလိုက္ရင္လည္း ဘုနဲ႔ေဘာက္၊ ေထာ္လာကန္႔လန္႔၊ တည့္တည့္ တန္းတန္းႀကီး။ အေျပာခံသူကေတာ့ တသက္လုံး ေမ့ႏုိင္မွာဘူး။ အဲလိုေကာင္။ တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္က အေျပာအဆိုကို ေတာ္ေတာ္ထိန္းသိမ္းထားတာဗ်။ ဒီၾကားထဲ လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားတာေတာ့ မတတ္ႏိုင္ဘူးဗ်။ ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္းေကာင္းေကာင္းႀကီး သိသူေတြကေတာ့ သိပ္ခ်စ္ခင္တာဗ်။ ႐ိုးတယ္၊ ေျဖာင့္တယ္နဲ႔။ ဟုတ္လားေတာ့ မသိဘူး။ ႂကြားတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္။ အထင္လြဲတဲ့သူေတြကေတာ့ က်ေနာ့္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္း မသိေသးလို႔ပဲ။ ႂကြားတာမဟုတ္ဘူး။ တကယ္။

ေတာ္ၿပီဗ်ား။ ညဥ့္လည္းနက္ေနၿပီ။ လူအိပ္ခ်ိန္ေတာင္ လြန္ေနၿပီ။ ေရးစရာေတြေတာ့ ရွိေသးတယ္။ တပုံႀကီး။ မေရးတတ္တာကခက္တာ။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့။ က်ဳပ္ကို သင္ေပးပါ၊ ၫြန္ျပပါ၊ တည့္ေပးပါလို႔။ လူအိပ္ခ်ိန္ေတာင္လြန္လို႔ ညဥ့္လည္းနက္ေနၿပီ။ ေတာ္ၿပီဗ်ား။

Monday, June 25, 2012

အာသာေၾကာင့္ ဘာညာေရးတာပါ့

အသက္ကား ႏွစ္ဆယ့္ငါးေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အ႐ြယ္အားျဖင့္ အထို္က္အေလ်ာက္ ပညာၿပီးေျမာက္၍ မိဘကို ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္အ႐ြယ္။ သို႔ေသာ္ ဂိမ္းကို တစိုက္မတ္မတ္ေဆာ့၊ အြန္လိုင္းကို မပ်က္မကြက္ တက္ၿပီး မိဘဆီမွာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတုန္း။ အားကိုးစရာႀကီး။ ေနတက္ ေရတက္မွာဖြားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ စေနသား။ ေသြးႀကီးတယ္၊ ဂိမ္းေတာ့ လုံးဝ႐ႈံးမခံဘူး။

တဖန္ Blog ေတြထံ လည္မိျပန္ေတာ့ လက္ေသြးလို႔ စာေရးခ်င္လာတယ္။ “ခ်င္” ဆိုတာ ဆႏၵ၊ “ဆႏၵ” ဆိုတာ အာသာ။ အာသာျပင္းျပင္းနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့စာ ပညာရွိႀကီးမ်ား ျမင္ရင္ေတာ့ သတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္မွာ အေသအခ်ာပဲ။ စာလည္းမဟုတ္၊ ကဗ်ာလည္းမဟုတ္၊ လကၤာလည္းမဟုတ္။ မဟုတ္တာေတြခ်ည္းပဲကိုး။

အမယ္၊ အဓိ႒ာန္က ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ပုဒ္ေရ (၂၆) ပုဒ္ ေရးမယ္ေပါ့။ အရင္လကေတာ့ ျပည့္တယ္ဗ်။ ဒီလေတာ့ မလြယ္ၿပီ၊ အဓိ႒ာန္ ပ်က္ေတာ့မည့္ဟန္ပဲ။ ယူ႐ိုးပါး ေဘာလုံးပြဲကလည္း ေကာင္းတာကိုး။ ေကာင္းေတာ့ၾကည့္၊ ၾကည့္ေတာ့ကိုက္၊ ကိုက္ေတာ့ပ်က္။ ေၾသာ္... ေၾသာ္... ေၾသာ္... ကိုယ္အသုံးမက်တာနဲ႔ ေဘာလုံးပြဲကို လႊဲခ်လိုက္တာပဲ။ ေကာင္းလင့္ေတး၊ ေကာင္းလင့္ေတး။

ဒါနဲ႔ လက္ေသြးတယ္ဆိုလို႔ ထက္ျမက္လာသလားဆိုေတာ့။ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း မေသြးတတ္ေတာ့ တုန္းေတာင္ သြားသဗ်။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ Blogger ေမာင္ႏွမေတြက ေမာင္ေလး ဆက္ေရးပါ ဆိုေတာ့ ေသြးေတြ ျပန္တက္လာၿပီး ေရးျဖစ္ျပန္ေရာ။ “နားထင္ေသြးေရာက္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ့၊ ေသြးေရာက္စရာလည္း မ႐ွိပါဘူးခင္ဗ်ာ့”။

ေတာင္ေတာင္အီအီ ပလီတီရင္းနဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ ကိုယ့္စာ။ အလည္လာၾကသူမ်ားကိုေတာ့ အားနာရဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းဧည့္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အၿပဳံးပန္း တပြင့္ေတာ့ ပြင့္ေစခ်င္ပါရဲ႕၊ ႏွစ္ပြင့္ သုံးပြင့္ ပြင့္ရင္လည္း ပြင့္ပါေစေလ။ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ပြင့္ေစခ်င္ပါတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ေလာင္စာ (မပြင့္ေသးတဲ့ အဖူးအငုံ) ေလးရဲ႕ ဆႏၵပါ။ တကယ္ပါ။ အဆုံးသတ္လိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ား။ ဆက္လည္း မေရးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ စာ႐ႈသူအေပါင္း အၿပဳံးပန္းမ်ား ပြင့္ပါေစေၾကာင္း ေမတၱာေဆာင္း၍ က်ေနာ္ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။

တေထြးႀကီးဗ် တေထြးႀကီး

အဆက္ဆက္ မခြဲေလရေအာင္
အသက္ေစ့ ဆီမီး၊ ပန္း၊ ကြမ္း
လႉဒါန္းခဲ့ပါ၏။ အမွ်ေဝသံ မိုးထိညံ...။


အက်ဳိးေပးကံ မျပန္ဟပ္ေသးခင္
ေဝးဖို႔ကံ ဖန္လာေတာ့သလား
ခြဲရျပန္ေလၿပီ။ ပူေဆြး၊ ေသာက အပ္နဲ႔ဆြ။


ေဝးေလေတာ့၊ လြမ္းတာေပါ့
မွန္းခ်က္နဲ႔၊ ႏွမ္းထြက္မကိုက္သမွ်
လြမ္းရ၊ တမ္းရတာေပါ့။ တစိမ့္စိမ့္ေတြး တေရးေရး။


ငါ စေနသည္ ၾကမ္းတမ္း၏
ငါ့ဘဝသည္လည္း ၾကမ္းတမ္း၏။
သို႔ေသာ္
လေရာင္ျဖာလွ်င္လည္းေကာင္း
ၾကယ္ေရာင္လင္းလွ်င္လည္းေကာင္း
ပန္းရနံ႔ သင္းလွ်င္လည္းေကာင္း
ေျမာက္ျပန္ေလ  ၫွင္းလွ်င္လည္းေကာင္း
ေျမသင္းရနံ႔ ပ်ံ႕လွ်င္လည္းေကာင္း
အတိတ္ေဟာင္းကို ျပန္ေတြးေတာ့
အလြမ္းဓာတ္ခံေၾကာင့္လားမသိ
အလိုေလး
အလြမ္းေတြ တေထြးႀကီးဗ်...။

Saturday, June 23, 2012

တမ္းတမ္းတတ လြမ္းေဆြးမိတယ္

လြမ္းမိပါရဲ႕
ငယ္စဥ္ကေလ
စာအံသံတညံညံနဲ႔
ပထဝီ၊ သမိုင္း
ဂဏန္းေတြ ေသခ်ာတြက္
လြမ္းေလာက္ပါရဲ႕။


ေဆြးမိပါရဲ႕
ငယ္စဥ္ကေလ
ခေရကိုကုံး
စံပယ္ကိုခူး
သူဦးငါရင္
ဆရာမကို ပလူးခဲ့တာေလ
ေဆြးေလာက္ပါရဲ႕။


တမ္းမိပါရဲ႕
စမ္းေခ်ာင္းကေလး
ေအးေအးျမျမမွာ
ကူးၾက၊ ခတ္ၾက
ေဆာ့ၾက၊ ကစားၾက
စၾက၊ ေနာက္ၾက
ေပ်ာ္လိုက္တာမွ....
လက္႐ွိဘဝကို သတိရေတာ့
တမ္းေလာက္ပါရဲ႕။

အဓိ႒ာန္ ပ်က္လုနီး

အဓိ႒ာန္တာ၊ တလမွာ ႏွစ္ဆယ့္ငါး၊ ေရးသားမည္ငါ။ သို႔ပါေသာ္လည္း၊ မေရးပဲ ေလထြားကာ ပ်င္းရိေတာ့၊ ဒုံရင္းသုိ႔ပါ။ တကယ္ေတာ့...။ ကဗ်ာမမည္၊ လကၤာမေျမာက္ေသာ္ေၾကာင့္၊ ႐ွက္ေလာက္စရာ။ ဝါသနာရင္းခံလို႔၊ ၾသဘာသံ မညံေသာ္ လည္း၊ ေရးၿမဲလို႔ပါ။ မေတာ္တာျမင္ရင္ျဖင့္၊ ေလ်ာ္ကန္သင့္ေအာင္၊ အႀကံအဉာဏ္ေတြေပးပါေလာ့၊ လာၾကသူအေပါင္း။

Sunday, June 10, 2012

ဘယ္သူေရသြန္းခဲ့ပါလိမ့္

ဘယ္သူ ေရသြန္းခဲ့လို႔
ပြင့္ခဲ့သလဲ...
လွပဲလွလြန္းတယ္။

လွသူ ပန္းကေလးမို႔
ပိတုန္းႏွင့္ ပ်ားတို႔...
ေဝ့ကာ ဝဲကာတအားေပါ့။

ဝင့္ဝင့္ႂကြားႂကြား
စြင့္စြင့္ကားကား
အလွတရားဆိုတာ ငါမွငါပဲ။


ေႏြတေန႔ ေလအေဝ့မွာ
တပြင့္လႊာ ေၾကြ
တေျမသို႔ ခ၊ 
နင္းေျခ ေက်ာ္လႊား
ေစာင္းငဲ့လို႔ပင္ မၾကည့္သြားေတာ့
သဘာဝတရားက
လြန္လြန္းလွပါတကား
ဘယ္သူ ေရသြန္းခဲ့ပါလိမ့္။

Monday, June 4, 2012

ငါဟာ ငါမဟုတ္

အခု အ႐ုဏ္တက္
အခု ေနကြယ္သလို
ေနျဖာျဖာေလးေတာင္ ထြက္ခြင့္မရ
ဆည္းဆာက ခုေလးတင္ျဖစ္သြားတယ္။


အေမွာင္ဘဝမွာ
ညဆိုတာ ေၾကာက္စရာလည္းမဟုတ္
ခ်စ္စရာလည္း မဟုတ္ေတာ့။
ဒါေပမဲ့
လမင္းႀကီးကို ခ်စ္မိပါရဲ႕။


ေအာက္ဆုံးကလူ
ဗမာ့ (ျမန္မာ့) ကူလီ
ထူထူပူပူ
ပြက္ပြက္ဆူေနပါေစ
ဖိနပ္မပါ ေျခဗလာနဲ႔ေတာင္
သည္ေမာင္ ထမ္းပါ့မယ္။


ျခားနားျခင္းမ႐ွိတဲ့ စည္းထဲမွာ
လြမ္းခြင့္႐ွိလည္း...
တမ္းခြင့္႐ွိလည္း...
ဗလာမဲေတြပဲလို႔ ထင္ေနမိေတာ့တယ္။


ေနကြယ္ခဲ့ၿပီ
ေမွာင္ရီဆည္းဆာ
လွကမၻာမွာ
ငါဟာဘာလဲ...
ငါဘယ္သူလဲ...
ေတြးကမၻာထဲ
ေဆြးစရာမ႐ွိ
ပကတိ...
ငါဟာ ငါမဟုတ္ပါလား...။

Thursday, May 31, 2012

ေက်ာမြဲ ေက်ာက္တူးျခင္း

ထမင္းကိုေကြ်း
အလကားေပးၿပီး
စိန္၊ ေက်ာက္ ရတနာ
တူးဆြ ေဖာက္ထြင္း
ရေလျခင္း အနည္းနဲ႔ အမ်ား။

ေက်ာက္ေကာင္းကိုယူ
ေက်ာက္ဖ်င္းေ႐ြးၿပီး
လိမ္ညာပတ္ကာ ေပးေလရာ
အၿပဳံးျဖာေသာ္မွ မလွပ
ခံရေလျခင္း မ်ားသထက္မ်ား။

ေက်ာက္ေကာင္း ေက်ာက္ဖ်င္း
ဘယ္လို ဘယ္သင္း
ဘယ္ပုံ ဥစၥာ
ျမင္႐ုံမွ်သိ
သတၱိ႐ွိျငား
ငါတို႔လုပ္သား
ေက်ာမြဲနင္းျပား
ျဖစ္ပုံမ်ားမွာ
ျမက္သာစားေသာ ႏြားပမာ...။

သုံးနာရီဘဝမ်ားစြာ

ဒီတညအတြက္
က်ေနာ္ဘဝ သုံးနာရီ
ဘာမွ မခံစားရ
အသက္ကလည္း ငယ္ေသးတာကိုး။


တနင့္တပိုး႐ႈိက္လိုက္တဲ့
စီးကရက္
ေဆးလိပ္ျပာခြက္ထဲမွာ အျပည့္
အသက္ေစ့ေနႏိုင္ဖို႔ တခါမွမေတြးမိခဲ့တာကိုး။


စစ္ကေတာ့ ဗ်ဴဟာနဲ႔
အခ်စ္ကေတာ့ ပ်ဴငွာလို႔
ဒါေပမဲ့
တို႔ႏွစ္ေယာက္အၾကားမွာ
သကာပ်ားလိုမွ မခ်ဳိတာကိုး...။


ငါျဖစ္ခ်င္တာက ဒီလို
သူျဖစ္ေစခ်င္တာ သည္ပုံ
အလိုလို မခြဲျခားဘဲ
ကြဲျပားေနရတဲ့ ဘဝမို႔
ျခားနားျခင္းသည္သာ နိဂုံး
ငါ့အတြက္ေတာ့ တဘဝလုံး...။

Thursday, May 17, 2012

ေမြးေမေမအတြက္

အေမွာင္ကုိထြင္းေဖာက္
အလင္းေရာက္လို႔ လာေခ်ၿပီ
အိမ္ဦးဘုရားခန္းမွာ
ဆီမီး၊ ေရခ်မ္း၊ ျမတ္ေတာ္ပန္းႏွင့္
လွပဝင္းထိန္၊ အေမကုသိုလ္ျပဳၿပီးၿပီ။
ဆြမ္းျဖဴလည္းက်က္၊ ဟင္းလည္းခ်က္ၿပီး
ဘုရားဆြမ္းေတာ္ တင္ဦးမည္။

သားကေလးတို႔ ထပါေလေတာ့
ဆြမ္းခံဝင္ခ်ိန္နီးခဲ့ၿပီ။
ေၾကးစည္ေနာင္ေနာင္၊ ကုသိုလ္ရဖို႔
ဆြမ္းျမတ္ေတာ္ကို သြားေလာင္းေခ်။
အမွ်ေဝေန သတၱဝါေတြ
ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။

သားကေလးေတြ ေက်ာင္းသြားေခ်
အေမၿခံထဲ ဝင္ဦးမည္။
သားကေလးေတြ သင္ႏိုင္ရဲ႕လား
လူေတာ္လူေကာင္း ျဖစ္ဖို႔ေပ။
သားကေလးေတြ ႀကိဳးစားၾကကြဲ႕
လူႏုံလူဖ်င္း မျဖစ္ဖို႔ေလ။
သားကေလးေတြ ပ်င္းၾကနဲ႔ကြဲ႕
ႀကီးပြားခ်မ္းသာ ျဖစ္ဖို႔ေပ။
ဆုံးမ စကားေတြ မေမ့ပါနဲ႔
လူေပလူေတ မျဖစ္ဖို႔ေလ။
အေမ့စကား ေန႔စဥ္ၾကား
ခုထိတိုင္ေအာင္ မေမ့ႏိုင္ေပ။

ခုေတာ့က်ေနာ္
ေတာမွာေပ်ာ္ၿပီး
လူသာႀကီးလာ
ပညာနည္းပါး
ဗ်ာပါမ်ားလွ
ေသာကဖိစီး
ပူမီးေတာက္ကာ
ဗမာျပည္ႀကီး
ေ႐ႊစည္ဟီးဖို႔
သူပုန္ႀကီးလည္းျဖစ္ခဲ့ၿပီ။

ေမႏွင့္၊ ဘိုးဘြား
ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို
မေတြ႕ႏိုင္အား
ႏွစ္ရွည္မ်ားလွ
ေနရေသာ္လည္း
တေန႔မွဘဲ
ေမ့လည္းမေမ့
ေတြ႕လည္းေတြ႕ခ်င္
ေက်းဇူး႐ွင္ကို
ဆပ္ပါလိိုလ်က္
သည္ေမာင္လက္ေလွ်ာ့
ေနဦးေတာ့...။

Wednesday, May 16, 2012

အေမ

ေမ့ဂုဏ္အင္ကို
အာကာေဝဟင္
ပင္လယ္သမုဒ္
ဘယ္ပုံထုတ္၍
ဓေလ့ႏွင့္ႏႈိင္း
မ႐ိုင္းစိုင္းပါေလႏွင့္။

ေမ့ပုံမ်က္ႏွာ
ပင္လယ္ျပာႏွင့္
မႏိႈင္းစာသင့္ေပ
ဆိုပါေလလွ်င္
မိုးေသာက္ခါတြင္
ႏွင္းေပါက္ေလာက္သာ
မ႐ွိရာဘူး။

ေမ့၏ေမတၱာ
သမုဒၵရာႏွင့္
မႏႈိင္းဆသင့္ေပ
ဆိုေလပါလွ်င္
ျခင္ယင္ေပါက္ထြင္း
အပ္တစင္းမွ်
မနက္ရာဘူး။

ထို၍ထိုမွ်
ဆင့္ကြာဟ၍
မခ်င့္မေထာက္
ေမ့ဂုဏ္ေျမွာက္လွ်င္
ဘဝဂ္တြင္မူ
တူမရွိပ
ေမ့ဂုဏ္ဆသည္
ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီး ဆီးသီးေစ့။

Tuesday, May 15, 2012

သူရဲေကာင္းႀကီး ငါ

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလို
အမ်ဳိးသားအတြက္၊ ႏုိင္ငံအတြက္
တုံးတိုက္တိုက္၊ က်ားကိုက္ကိုက္
တိုက္မယ္ ခုိက္မယ္ စြန္႔စားမယ္လို႔
မာန္ဟုန္ျပင္းျပင္း၊ အားတင္းၿပီးထြက္လာခဲ့တာ
အခုေတာ့ ထင္တုိင္းမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။

ေခ်ေဂြဗားရားလို
ေတာတြင္းခိုၿပီး ငွက္ဖ်ားမိမိ၊ က်ည္ထိထိ
တင္းျပည့္ က်ပ္ျပည့္
လြတ္လပ္ေစရမယ္လို႔
မာန္တင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့တာ
အခုေတာ့ ထင္တိုင္းမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ဆုံး...
ေမာင္းျပန္ေသနတ္က က်ည္ဆံလို
တရစပ္ေရးမဟဲ့လို႔ မာန္တင္းထားတာ
အခုေတာ့ ထင္တိုင္းမေပါက္ျပန္ခဲ့ဘူး။

အဆုံးမွာေတာ့
က်ည္လြတ္ရာမွာ
ကာဖီတခြက္၊ စီးကရက္နဲ႔
ျမန္မာ့ေရစီး၊ ကမၻာ့ေရစီးကို
ၾကည့္ၿပီးအားပ်က္ သြက္လက္မႈကင္း
ၾကည့္ၿပီးစိတ္ပ်က္ စိတ္ဓာတ္က်ဆင္းၿပီး
ဒင္းတုိ႔...
ေသြးေႂကြးကို မေဆြးေႏြးဘဲ
တိုက္မယ္ခိုက္မယ္ အသက္စြန္႔မယ္လို႔ မာန္တင္းၿပီး....
ေဆးလိပ္ မီးတို႔လိုက္ဦးမယ္...။

Saturday, May 12, 2012

ဘေလာင္ဆူေနတဲ့ ကမၻာကို သံဃာမ်ား ကယ္ေတာ္မူပါ

ေႏြဟာ ပူတယ္။
ေဆာင္းဟာ ခ်မ္းတယ္။
မိုးဟာ ေအးတယ္။
ငါမႈစရာဘာ႐ွိေသးလဲ။


လူတုတ္ေကြး
ၾကက္တုတ္ေကြး
ငွက္တုတ္ေကြး
ဝက္တုတ္ေကြး
ေဝဒနာဟာ ဘာအေရးလဲ။


စမ္းေရေအးကိုေသာက္
သစ္႐ြက္စိမ္းကိုစား
ငါတရားပါေသးတယ္။


ဂဠဳန္လက္မွ နဂါး
ျခေသၤ့လက္မွ သား
မိေက်ာင္းပါးစပ္က ငါး
ေႁမြပါးစပ္က ဖား
ေၾကာင္လက္ထဲ ႂကြက္
စြန္လက္သည္းထဲက စာ
ႀကီးႏုိင္ငယ္ၫွင္း
လင္းေရာင္မ႐ွိ
တကယ္ေတာ့ ေမွာင္အတိပဲ။

ဗုဒၶပြင့္မွ
တရားရတယ္
တရားရမွ
ႏွလုံးလွတယ္...
ဘလာင္ဆူေနတဲ့ ကမၻာနဲ႔
ကမၻာ့ျပည္သူေတြကို
သံဃာေတာ္မ်ား
ကယ္ေတာ္မူပါဘုရား။

သေႏၶမေကာင္းခဲ့သူ

အိပ္ခ်ိန္မမွန္
စားခ်ိန္မမွန္တာဘာေၾကာင့္လဲ။
အိပ္ခ်ိန္မတန္
စားခ်ိန္မတန္ေသးလုိ႔ပါဘဲ။


ေသလိုေသ
႐ွင္လို႐ွင္
ငါဟာ စည္းျပင္ကလူ။


လုပ္ခ်င္တာလုပ္
ဟုတ္ခ်င္ရင္ဟုတ္
သန္းေခါင္ထက္ ညဥ့္မနက္ဘူး။


ထူးဖို႔ ေခၚမဲ့သူမရွိ
ေခၚဖို႔ ထူးမဲ့သူမ႐ွိ
ငါဟာ ေအာက္ဆုံးကလူ။


ပူေလာင္ေနတဲ့ေဆာင္း
ခ်မ္းစိမ့္ေနတဲ့ေႏြ
ငါဟာ သေႏၶမေကာင္းဘူး။

ေဝး

ငါ ေဆြးေနတယ္
တို႔ ဘာေၾကာင့္ေဝးရတာလဲ။

မိေဝး၊ ဘေဝး
ေဆြေဝး၊ မ်ဳိးေဝး
ရပ္ေဝး၊ ႐ြာေဝး
ၿမိဳ႕ေဝး၊ နယ္ေဝး
တုိင္းေဝး၊ ျပည္ေဝး
ႏိုင္ငံနဲ႔....ေဝး
ေဝး... ေဝး... ေဝး...
ေဝးခ်င္သေလာက္ေဝး။

ေနရတာ မေတာ္မတန္ေပမဲ့
ေသရမွာေတာ့ ေလွ်ာ္ကန္တယ္။
ငါမွ မလြန္ဆန္ႏိုင္တာကိုး။

အမွ် အမွ် အမွ်

ဘယ္သူမွ မေသခ်င္
ေသရမယ္ေတာ့သိ
လြတ္လမ္းရွိေသာ္လည္း
ကြ်တ္လမ္းကို မေလွ်ာက္ပဲ
မိုက္ၿမဲမိုက္ေနၾကတုန္း။


ငါ့ထက္ငယ္လည္း ေသမွာပဲ
ငါ့ထက္ႀကီးလည္း ေသမွာပဲ
ငါလည္း ေသပြဲဆင္ရမယ္
မနက္ျဖန္ဆိုတာ
ေသခ်ာတာမဟုတ္ဘူး။


ဒီဘဝမက
လက္မေလွ်ာ့ၾကနဲ႔
တုံးဖိတဲ့ ဖား
ၿမဳံးမိတဲ့ ငါးဟာ
ၿပဳံးစိစိဆိုတာ မွားတယ္
လက္သယ္ေပၚေအာင္ေတာ့႐ွာ
သိတဲ့အခါ ျမင္တဲ့အခါ
သည္းခံပါ
ၿပဳံးရယ္ပါ
ခြင့္လႊတ္ပါ
အဲ့ဒီ့အခါ
သင္ဟာ လြတ္လမ္းျမင္ၿပီ
ကြ်တ္လမ္းကိုလည္း ေလွ်ာက္ေတာ့မည္
ခ်စ္မုိးေစြေစြတြင္
က်ေနာ္... အမွ်ေဝပါရစီ။

Thursday, May 10, 2012

ဆုေတာင္း

မွန္စြာယူလို႔
တူႏွင့္ထုခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း။

မွန္တာႀကံလို႔
ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးခံရျခင္းသည္ေကာင္းလည္း။

မွန္တာေျပာလို႔ 
႐ြာျပင္ထုတ္ခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း။

မွန္တာလုပ္လို႔
တကြ်န္းပို႔ခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း။

မွန္တာျပဳလို႔
လုပ္ႀကံခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း။

မွန္တာေရးလို႔
နရသိန္ကိုေရာက္ရျခင္းသည္လည္းေကာင္း။

မွန္စြာထူးလို႔
အ႐ူးေထာင္ပို႔ခံရျခင္းသည္လည္းေကာင္း။

ဘဝမ်ားစြာ
ေနာင္ခါမ်ားဝယ္
မႀကဳံရသား၊
မၾကားရေစ
မျမင္ပါေလႏွင့္
မာန္မဝင့္ပါ
ခ်ဳိးႏွိမ့္ခါျဖင့္
သခင့္ဘုရားထံ
ကြ်န္ေတာင္းခံသည္
အမွန္ေတာင္းဆုျပည့္ေစသား။

ကြ်ႏု္ပ္ ဘာေၾကာင့္ပူသနည္း

အပူကိုယ္စီ ၿပိဳင္ေနၾကသည္
ဘယ္သူႏိုင္မည္ထင္သနည္း။

အကြ်ႏု္ပ္တြင္လည္း ပူေနပါသည္
ဘာေၾကာင့္ ပူရပါသနည္း . . . .။ 
သူ မခ်စ္မွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
သူပစ္ခြာမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
အမုန္းခံရမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
အဓိ႒ာန္ပ်က္မွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
အိပ္ေရးပ်က္မွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
ဆင္းရဲမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
မုန္တိုင္းကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
ငလ်င္ကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
စြပ္စြဲခံရမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
လုပ္ႀကံမွာကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
အတင္းတုတ္ခံရမွာ ေၾကာက္လုိ႔မဟုတ္
ဧည့္စာရင္းကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
ဝရမ္းထုတ္မွာ ေၾကာက္လို႔႔မဟုတ္
နရသိမ္ကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
တကြ်န္းကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
ေသဒဏ္ကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
လက္နက္ကိုင္ရမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
စစ္တုိက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
စစ္ျဖစ္မွာကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
ကမၻာစစ္ကို ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
ကမၻာပ်က္မွာ ေၾကာက္လို႔မဟုတ္
. . . . ေၾကာက္လို႔မဟုတ္....။

မဟုတ္တာေတြက 
အဟုတ္ျဖစ္ေနလို႔ ပူေနတာပါ။

Wednesday, May 9, 2012

ပါရမီ

မိတ္ေဆြေပါင္းသင္း၊ မ်ဳိးေရာင္းရင္းတုိ႔
ျဖည့္ဖို႔ပါရမီ၊ ပါရမည္ဟု
ပညာ႐ွိမ်ား၊ မိန္႔ဆိုထားသည္
သတိမကင္းၾကပါေစႏွင့္။


ကိုယ့္တာကိုယ္ဝန္၊ ေၾကပြန္ေစမွ
ဓာတ္အလွႏွင့္၊ သတၱိလည္းႂကြ
ယခုမွသည္၊ နာဂါတ္ဆီထိ
ပါရမီျဖည့္ၾကပါကုန္လင့္။

ဘဝဆက္ဆက္၊ ဓာတ္မပ်က္ဘဲ
အာ႐ုံမျပတ္၊ ကံဉာဏ္ျမတ္တို႔
သေႏၶမွစ၊ ဘင္ဘဝထိ
သိဉာဏ္တို႔ျမင့္ၾကေစလင့္။


ကိုယ့္ဝန္ကိုယ္ထမ္း၊ ပင္ပန္းေသာ္႐ွိ
သတိမႂကြယ္၊ စာသူငယ္တို႔
စြန္ရဲမသုပ္၊ ေၾကာင္ခုပ္လြတ္ကင္း
ဘဝ႐ွင္းေစခ်င္ေသာေၾကာင့္။


ဇာတိဇရာ၊ မရဏာထိ
သုခမ႐ွိ၊ ဒုကၡတိပင္
မျဖစ္ခ်င္လွ်င္၊ ခုပင္ဘဝ
နိဗၺာန္ရေအာင္၊ သတိေဆာင္
ျဖည့္ဆည္းမွပင္ ေအာင္လိမ့္မည္။

ေတြးၾကည့္ေပါ့

ခ်စ္လားတဲ့...
မေျပာခဲ့ဘူး
အထူးေျပာစရာ လိုလို႔လားလို႔။

သူတခါငိုတုန္း
ၿပဳံးစရာ ဆယ္ခါေျပာလိုက္ေတာ့
တယ္လည္း တတ္ႏိုင္တာပဲေနာ့္...တဲ့။

သူ႔
အခက္ခဲတခုေၾကာင္းကိုေျပာတယ္
သန္းေပါင္းတေထာင္က
နင့္ဘဝထက္ဆိုးတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေတာ့
..... ဟြန္႔တဲ့။

Tuesday, May 8, 2012

အ႐ူးထသည္

သဇင္ပန္းႏွယ္
ေမႊးတယ္၊ ၾကဴတယ္
စံပယ္ပန္းႏွယ္
သင္းတယ္၊ ႀကိဳင္တယ္။
ႏွစ္လိုဘြယ္...
ခ်စ္ဖို႔လြန္ေကာင္းတယ္....။


တေန႔မွာကြယ္
မိုးနတ္သူဇာမယ္
ေဝးကျမင္လိုက္တယ္
ပုလဲလိုေဖြး
ျမျမေသြးလို႔ရယ္
ျမင္သူတုိင္းကြယ္
ရင္ဖိုလႈိင္းထတယ္
က်ေနာ္လည္း သည္လိုပါပဲရယ္...။


သို႔ေပ... မဲ့
က်ေနာ္ကေလ
သစ္႐ြက္ေႂကြသံ
စမ္းေရစီးသံ
ဂႏိုင္ထံသို႔ေခၚ
ခ်စ္ေတးကိုေၾကာ္လို႔
ေျပးလႊား ေဆာ့ကစားလို႔
မေတာ္... ေခ်ာက်တတ္တာမို႔
တြဲလက္မျဖဳတ္တမ္းေနာ္
ရီသံေမာသံ တညံညံနဲ႔
မ်ားတကာထက္ထူးလို႔
အခ်စ္႐ူးပါမည္
အဟုတ္....
အခ်စ္႐ူးပါ အတည္....။

ဆဲလိုကဆဲ၊ က်ေနာ္ငရဲမေရာက္ခ်င္ပါ

မ်ားတကာတို႔က
က်ေနာ့္ကိုေလ
ေစတနာေၾကာင့္လား
ေဝဒနာေၾကာင့္လား
ေခြးမသားေလးတဲ့...။


က်ေနာ္ၾကားမိတယ္
ရင္ထဲမယ္
ယုန္ကေလးရယ္
ျဖဴေဖြးတယ္
ခ်စ္စရာေလးကြယ္...လို႔။


ဝက္ဝက္ကြဲေအာင္
ဘယ္သူဆဲဆဲ
ဘယ္လိုဘဲ ဆိုဆို
က်ေနာ့္ နား႐ြက္ကို
လိမၼာလိုေစတာေၾကာင့္ပါ...။

ေဟ့ေကာင္လို႔ေခၚလည္း
ဗ်ာထူးပါတယ္။
ေခြးေကာင္လို႔ေခၚလည္း
ယုန္ကေလးလို႔ ၾကားမိတယ္
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ေက်းဇူး႐ွႈင္တို႔....။

Sunday, May 6, 2012

မိရယ္၊ ဘရယ္ ျမင့္မိုရ္ေတာင္ႀကီးႏွယ္

ေခၚလို႔လာတာမဟုတ္
လာေတာ့လည္း လက္ဗလာ
မိဘၫွာတာသား
သနားစိတ္ေတြ တဖြားဖြား
သားသားနားနား ျဖစ္ေစခ်င္
ဝတ္ေကာင္းစားလွဆင္
ပညာတတ္ေအာင္သင္
ျမင့္မိုရ္ပင္ ဆီးသီးေစ့
ႀကီးဇူးႀကီးပါေပ့...။

မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ေတာ့လည္း
သားဆိုတာ သားပဲ
အသည္းစြဲေအာင္ ခ်စ္ၾကတယ္။
မလိမ္မာလည္း ခ်စ္
လိမ္မာရင္ အႏွစ္
ဘယ္သားကိုမွ ပစ္မထား
မိဘေမတၱာမ်ား...။

တဲအိုပ်က္မွာေနေန
ထမင္းေရပဲေသာက္ရေသာက္ရ
စိတ္ဓာတ္မက်
ငါ့သားလွတြက္
ကုိယ့္ခံစားခ်က္
လုံးဝမငဲ့ဘဲ
ပိုးလည္းမေၾကာက္ေပါင္
အေမွာင္ထဲလည္း ႀကိဳးကုတ္တယ္...။


ေတာင္ပံမ်ားေပါက္
ရင္ခြင္ေဆာင့္ၿပီး
ကိုယ့္ထီးကိုယ့္နန္း
ကိုယ့္ၾကငွန္းနဲ႔
ၿပဳံးပန္းေတြညီ
ရီ (ရယ္) သံစည္ပို
ဘမိကိုေလ 
ပစ္ထားေပလည္း
မိဘကေတာ့ ခ်စ္ေနဆဲ...။


သားဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး
သမီးဘယ္႐ြယ္ေရာက္ေရာက္
မိဘအခ်စ္ဟာ ေတာက္ပဆဲ
ရင္ခြင္ေႏြးထဲက
သားငယ္ေလးပါပဲ...။
သမီးငယ္ေလးပါပဲ...။

ထပ္ဆင့္ေတာသား

အေမွာင္ကို ေဖာက္ခြင္း
လင္းေရာင္က်င္းသည္
ေနဝန္းနီနီ လာခဲ့ၿပီ။

ၿငိမ္သက္တာကို လႈပ္ႏႈိးဖို႔
တတုံးတုံးနဲ႔ အုံးေမာင္းျမည္
အားမာန္ခ်ီလို႔ ထ႐ွာသည္။

အြတ္အီးေအာ္သံ
တုံးေမာင္းညံလို႔
ေက်းလက္နာရီ မွန္ကန္သည္။

ဆြမ္းျဖဴလည္းညက္
ပဲျပဳတ္က်က္လို႔
ေက်းစည္သံတို႔ ညံစီစီ။

သဒၶါၿဖိဳးေပ
ကုသိုလ္ေတြ
နံနက္မွာပင္ ရလိုက္သည္။


ထမင္းဆီဆမ္း
ပဲျပဳတ္လႊမ္း
ေရေႏြၾကမ္းနဲ႔ ေလြးခဲ့ၿပီ။


ႏြားညီေနာင္သင္း
ဆြဲလို႔ဆင္း
ပ်ဳိးခင္းကိုပင္ ဝင္ခဲ့ၿပီ။


ေနကက်ဲက်ဲ
သားမည္းမည္း
ဇြဲလုံ႔လေတာ့ မေလ်ာ့သည္။

ထမင္းထုပ္ေရာက္
ႏြားေရေသာက္
ခဏသာပဲ နားခဲ့သည္။

ႏြားႏွင့္တူ႐ုန္း
႐ႊံ႕ပုတီးလုံး
ပုဆိုးကေတာင္ မြဲလွၿပီ။


ေနဝန္းၫႈိ႕မွ
ထြန္ျဖဳတ္က်
အမိဂါရ ျပန္ရသည္။


မီးခြက္မႈန္မႈိုင္း
ထမင္းဝိုင္း
မ်က္ႏွာစုံညီ စားၾကသည္။

လသာျပင္ဝယ္
ခဏငယ္
ေညာင္းညာေျဖရသည္။

ဓာတ္စက္မရွိ
သီတင္းမသိ
လမ္းေဘးစကားကတည္။

႐ြာဦးဆရာေတာ္
ေဟာၾကားေဖာ္
သိဉာဏ္ႂကြယ္ရသည္။

တို႔႐ြာဓေလ့
ငါမေမ့
ေတာသားႀကီးပါအတည္
အဲဒါေၾကာင့္...
အစဥ္အၿမဲ ဘဝင္ထဲ
ဂုဏ္ယူမိပါသည္။

ဝါသနာေၾကာင့္ပါ

ကဗ်ာဆရာ ဟုတ္ပါဘူး
အ႐ူးထတယ္ဆိုပါေလာ့
ဝါသနာပါလို႔ပါဗ်ာ...။

ဆရာေတြဖတ္ရင္ေတာ့
ရယ္ဘြယ္ေပါ့ ငါ့စာေတြ
ဝါးလို႔မေၾက...။

ေဝဒနာေတြကို
သိုထားလို႔မရတာေၾကာင့္
ေပါက္ကြဲရျခင္း ျဖစ္ရေလ။


ဟားလိုက ဟား
တားလိုက တား
စားလိုက စား
တရားဘယ္သူရွိသလဲ
ေမြးခြန္းထုတ္မိေတာ့မွာပဲ...။

ေျဖခ်င္လည္းေျဖ
ေနခ်င္လည္းေန
အသုဘနဲ႔ မသာ
ဘာေတြမ်ား ကြာပါလိမ့္...။

ကြ်မ္းလည္းမကြ်မ္းက်င္
စမ္းကလည္းစမ္းခ်င္
လမ္းမွန္ကိုေတာ့မျမင္
ျမင္ခ်င္စမ္းပါရဲ႕
သင္ခ်င္စမ္းပါရဲ႕
ကဲ့ရဲ႕ပါနဲ႔
သင္ျပၾကပါ
ၫြန္ျပၾကပါ
ကြ်ႏု္ပ္ နာယူပါရေစ
ဆရာႀကီးတုိ႔ေရ...။


ေဟ- သူေတာ္ေကာင္းတို႔...။

ထာဝစဥ္နီ

သင့္မွာ ေသြးရွိတယ္
သင့္ေသြးရယ္ က်န္းမာရဲ႕လား
က်န္းမာရင္ နီေစြးတယ္
ေကာင္းတယ္ မွတ္ထား။


ဒီလို....
နီေစြးေနသမွ်မွာ
ေသြးေၾကာင္တာမရွိဘူး
ေျပးေရွာင္တာ မရွိဘူး။
ဒါေၾကာင့္...
ရဲရဲနီဖို႔ဟာ
အမ်ဳိးသားေရးတြက္ အထူးလိုတယ္။

သတၱိ႐ွိၾကပါ

လုပ္သင့္တာကိုႀကံ
မွန္လားမွာလား ဉာဏ္နဲ႔ပြား
ႀကံၿပီးရင္ လုပ္
အဟုတ္တကယ္ဆိုရင္
သင္ဟာ သတၱိ႐ွိသူ။


လုပ္ႏိုင္တဲ့ သတၱိ
ႀကံႏိုင္တဲ့ သတၱိ
ေျပာႏိုင္တဲ့ သတၱိ
ကယ္ႏိုင္တဲ့ သတၱိ
သင့္မွာ႐ွိလား မရွိလား
တကယ္ စြမ္းပကားနဲ႔
လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္
အာဂသတၱိပင္ဆိုရမယ္။

သတ္ရဲတာ
ျဖတ္ရဲတာ
ရမ္းရဲတာ
ၾကမ္းရဲတာဟာ
အက်ဳိးမ႐ွိတာမို႔
သတၱိမဟုတ္ဘူး
မိုက္႐ူးရဲလို႔ ေခၚဆိုတယ္။


ညီ၊ ကို၊ ေမာင္ႏွမေတြ
အစြမ္းရွိသေလာက္
တဦးတေယာက္တြက္ မဟုတ္ဘဲ
အမ်ားက်ဳိးကိုေတြး
လုပ္ေပး၊ ကိုင္ေပး
ကယ္တင္ေပး
ကူညီေပးၾကပါ
အဲဒါသာ အာဂသတၱိပါ။


သတၱိကို
ခြဲျခားျမင္ေစလိုပါေၾကာင္း
တလြဲဆံပင္ မေကာင္းေစခ်င္လို႔
ကြ်ႏု္ပ္ေရးသားလိုက္တယ္...။

Saturday, May 5, 2012

ေနာက္ကေနဝန္းမထြက္

ထႂကြၾကေလာ့
ႏိုးၾကားၾကေလာ့
သနားၾကေလာ့
သီးခံၾကေလာ့
ေဝဘန္ၾကေလာ့
ေထာက္႐ႈၾကေလာ့
ဒါေပမဲ့...
အ႐ူးေတာ့ မထၾကပါနဲ႔
ငါတို႔က “သခင္မ်ဳိး” မဟုတ္ပါလား။ 

ပြဲမလန္႔ခင္ေရာ၊ လန္႔တုန္းေရာ ဖ်ာခင္းၾကသူေတြ
မီးမေလာင္ခင္ေရာ၊ ေလာင္တုန္းမွာေရာ လက္ခေမာင္းခတ္တဲ့ ေတာေၾကာင္ေတြ
သေဘၤာ မေမွာက္ခင္ေရာ၊ ေမွာက္တုန္းေရာ ဓားျပတိုက္သူေတြဟာ
အမ်ဳိးမစစ္
ကိုယ့္ျပည္မခ်စ္
ဓေလ့ကိုပစ္
အေလအလြင့္
အစဥ္အဆက္ ကြ်န္ျဖစ္ခ်င္သူေတြသာျဖစ္တယ္။
အီလစ္ေတြဆိုပါေတာ့...။


ေနမသာတဲ့ ေန႔ပမာ
ၾကယ္မလင္း ညပမာ
တိမ္ဖုံးတဲ့ လပမာ
မျဖစ္ပါေစနဲ႔၊ မျဖစ္ေစနဲ႔
ေ႐ွ႕ကေနဝန္း ထြက္သည့္ပမာသာ ျဖစ္ပါေစ။


တို႔တေတြ သူငယ္ျပန္ရေအာင္
မွတ္ၾကသားၾကတာေတြ
အပိုင္အႏိုင္ သတိေကာင္းၾကပါေစ
ၿပိဳင္တူတြန္းလ်င္ ေ႐ြ႕ႏုိင္ပါသည္... တဲ့ဗ်ား။

မိုးနတ္သူဇာ

မဒီ ခင္ႏွမ
မိုးေပၚက က်ေလသလာ့
ဝင္းပပမ်က္ႏွာ
ၾကည္ၾကည္စင္စင္
လဆယ္စင္း သာသလိုပင္...။


ေလးခင္ႏွမ
အလွသခင္၊ အေခ်ာဘုရင္
ေငးမဝႏိုင္ပင္
ေတာ္ေလးဝဝင္...။


တမိုးေအာက္မွာ
သူတေယာက္သာ
ေဒါင္းဖန္ဝါ၊ ေငြစႏၵာလို
ေျခာက္ျပင္စင္...။


အလွဘုရင္မ်ား
ပါးျပင္အား ျမသားတင္
ျဗဟၼာပင္ လူ႔ျပည္ခင္
ေလးႏွမ အလွေၾကာင့္ပင္...။

စိတ္ႏွလုံး သူ႐ႊင္ၿပဳံး
ဘဝင္ထုံး ႏွိမ့္လို႔
ကို႔, ညီ, ႏွစ္မ, ေမာင္
ျပည္ေထာင္လုံးေတာင္ ခ်စ္လို႔ခင္...။


ေၾသာ္... အလွရွင္ဘုရင္...။

တို႔လယ္သမား

လယ္ျပင္ကက်ယ္က်ယ္
အာကာျပင္ မႈိင္းလို႔ကြယ္
ေလကေလးရယ္ ေဝွ႔လိုက္ေတာ့
မိုးၿဖိဳက္လာေတာ့မယ္။

ဥႆဘညီေနာင္မြန္
ယက္ထြန္မယ္ကြယ္
ပုဆိုးရယ္ တုိတိုဝတ္လို႔
လယ္သမားတို႔
အားခြန္မယုတ္
ဝီရိယထုတ္
ႀကိဳးကုတ္ၾကေလတယ္။


စားမယ္ေနာ္ကြယ္
င႐ုတ္သီးေထာင္းရယ္၊ ငါးပိရယ္
အင္တုံေလးထဲ နယ္ဖတ္တယ္ 
ေကြ်းသမွ်၊ မဝတဝ
ေလြးၾကရေလတယ္။

ဝါးေခါင္တိုင္ ဓနိမိုး
ယိုင္ကာက က်ဲ
အခင္းကလဲ ကြဲေနတယ္
ေလတိုးသမွ် မလုံတယ္
ၿခဳံေစာင္ဖ်င္း
ေကြးလို႔ ေကြးလို႔ ဟင္းထ ၿငီးရပါေလတယ္။

ဒါ... ငါတို႔ ေက်းဇူးရွင္မ်ား
လယ္သမားေတြပါကြယ္။
ေက်းဇူးႀကီးလြန္းလို႔
ယေန႔တုိင္ မေမ့ႏိုင္ပါတယ္။

ေတာသားႀကီး

ပန္းၿခံႀကီးထဲ ႐ုပ္ပုံမ်ား
လွပကားေတြနဲ႔
စည္စည္ကားကား
ၾကည့္႐ႈစားေသာက္
ေပ်ာ္ေလာက္ဘြယ္...။


ငါ့မွာေတာ့ကြယ္
ဥယဥ္ၿခံႀကီးလယ္
ပင္ေညာင္၊ အင္ၾကင္း
ေနၾကာခင္းဝင္
ဗူး ဖ႐ုံစင္ၿခဳံ
သည္ပုံခ်စ္လြန္းလို႔
တူ႐ြင္းေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ေနတယ္။


ကားဟြန္ကေဆာ္
ရထားက တေဘာ္ေဘာ္
နားမေထာင္ဘဲ ၾကားရသေနာ္
သြားသြားလာလာပုံေတြက
ဥဒဟို ထပ္ပါလို႔
တိုးလို႔ ႀကိတ္လို႔
သူတို႔ ေပ်ာ္ေနၾကတယ္ထင္သလား...။


တို႔ဆီမွာပါ
ေတာက်ီးကအာလို႔
ခင္ဘုတ္ကသာ
ဥၾသကေက်ာ္ပါတယ္
ခ်ဳိးကူလို႔ရယ္
ဒီသံစဥ္ထုံး
တသက္လုံး
ေပ်ာ္ပိုက္ေနပါတယ္။

ဓာတ္မီးက ထိန္ထိန္ညီ
မာက်ဴရီမီးေတြနဲ႔
ေရာင္ေတြကစုံလို႔ကြဲ႕
အလွက်က္သေရ
တီထြင္လို႔ေလ
သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ေနပုံရတယ္...။

တို႔မ်ားမွာေတာ့... 
ဆီးမီးဝါဝါ
လသာသာ
ၾကယ္လဲ့လဲ့ဆို
ေကာင္းကင္ကိုပဲ့
ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ေပ်ာ္မိတယ္။


ေတာေတာင္စိမ့္စမ္း
႐ြက္သစ္လန္းနဲ႔
ေတာပန္းခင္မင္
ေတာင္ပန္းဆင္လို႔
ပိုလို႔ပိုလို႔ ေပ်ာ္မိတယ္။

တိုက္တာမဟုတ္
ထန္း႐ြက္တဲကုတ္နဲ႔
ဝါးကုလားထိုင္မွာ
ဖက္ၾကမ္းကိုင္လို႔
တို႔ျပည္ေကာင္းဖို႔ေတြး
အမ်ဳိးေကာင္းဖို႔ေရး
စားရိကၡာေပးႏုိင္ဖို႔
ပ်ဳိးေလးေထာင္လို႔
ကိုယ့္ဘို႔မေတြးအား
႐ိုး႐ိုးသားသား
ႀကိဳးႀကိဳးစားစားနဲ႔
ငါတို႔ ေတာသား
တို႔ေတာသား။

အယူေတာ္မဂၤလာ

တို႔သခင္ မင္းဖ်ားတို႔
ေ႐ႊလက္ထက္ ခါမ်ားက
လိုတိုင္းတ 
မဆိုင္းတြ
ရႏိုင္ယူႏိုင္ခဲ့တယ္။


ဘုန္းတန္ခိုး... အာဏာ
ျဖဴစင္စြာနဲ႔
႐ိုး႐ိုးသားသား
ႀကိဳးႀကိဳးစားစား
သနားၾကင္နာၿပီး
အုပ္မိုး၊ ပိုင္စိုးလို႔
တို႔မ်ဳိးကို တင့္တယ္ေစခဲ့တယ္။

ေအးခ်မ္းတယ္...
ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္...
ပန္းသို႔ႏွယ္ ေမႊးလို႔
စမ္းသို႔ႏွယ္ ေအးခဲ့ၾကရတယ္။

ဒါနအား
သီလတရားေတြနဲ႔
ဘာဝနာပြားလို႔ရယ္
မေၾကာင့္မက်
မေတာင့္မတ
စိပ္ပုတီးေလး ကိုင္လို႔ကြယ္။

ဒါဟာ....
ေ႐ွးယခင္ကပါကြယ္။
လြမ္းမိတယ္
တမ္းမိတယ္
ခုႏွယ္လည္း သည္လိုပဲ
စိတ္ေကာင္းႂကြယ္လို႔
ဆုေတာင္းေပးလိုက္မယ္...။

ေအာင္ေဇယ်တု
ေအာင္ေဇယ်တု
ေအာင္ေဇယ်တုပါကြယ္။

ပန္းရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ေနေသာအခါ မာယာတို႔သည္ လွည့္စားရန္ အားေကာင္းလာတတ္၏...။

ေရးခဲ့တာေတြ