ခဝါခ်

ပန္းဆိုတာ
လန္းၿပီးေတာ့ ၫႈိးရတယ္
ဆူးဆိုတာ
စူးၿပီးေတာ့ က်ဳိးရတယ္။
ငါဆိုတဲ့ငါ
အတၱ မာနလည္း
တခ်ိန္မွာ က်ဳိးရမယ္။

ေႏြဆိုတာ
ပူၿပီးေတာ့ မွိတ္ရတယ္
မိုးဆိုတာ
႐ြာၿပီးေတာ့ တိတ္ရတယ္။
ငါဆိုတဲ့ငါ
ေလာဘ ေဒါသလည္း
တခ်ိန္မွာ ဆိတ္သုဥ္းရမယ္။

အစဥ္သာ ေျပာင္းလဲ
အဘိဓမၼ သဘာဝတၳက
နိစၥာ ဝတ သခၤါရတဲ့
စုတိမက် သႏၷမေစာမီ
အာဃာတ မာန္မာန
ေလာဘာ ေဒါသတို႔ကို
ျပာတမွ် ခဝါခ်ေတာ့မည္။

လဲ့လဲ့ၾကည္စင္ စိတ္ဘဝင္
သံသာေနာင္ေရး ေအးၿငိမ္းေစ။

တေယာက္တည္းရယ္

လြမ္းလြန္းလို႔
ေဆြးလြန္းလို႔ပါကြယ္
ညေမွာင္အလယ္
ေတြးေတြႂကြယ္
ကုိယ္တေယာက္တည္း....။

ခ်မ္းလြန္းလို႔
ပန္းလြန္းလို႔ပါကြယ္
မုိးစက္ေတြအလယ္
ေႏြးေထြးတဲ့ ရင္ခြင္ကိုေမွ်ာ္လင့္ရင္း
ကိုယ္တေယာက္တည္း....။

ခ်စ္လြန္းလို႔
ခ်စ္လြန္းလို႔ပါကြယ္
ခ်စ္ကမၻာအလယ္
ခ်စ္ႂကြယ္သူေတြအၾကား
ခ်စ္ကြယ္သူ
ကိုယ္တေယာက္တည္း....။

သူ႔စကား

ရွင့္စိတ္နဲ႔ ရွင့္ကိုယ္ေလ၊
ေပြခ်င္ရာေပြ။
ေနခ်င္ရာေန။
ေျဖေျပဘူးထင္သလာ့
မလိမၼာႏွစ္ခါမိုက္ရင္၊
ကြဲလိုက္မွာပါ့။

မွတ္တမဲ့

စိတ္ေစရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း
ပါးစပ္ဖ်ားထြက္လာ
တမတ္သား အေကာင္းမပါတယ္
မုန္းဖို႔ရယ္လြန္ေကာင္း။

ကေလးမို႔ ေဗြြမယူဖြယ္
မေျပသူစိတ္ထဲမေတာ့
ဆုံထဲသို႔ ထည့္ကာကြယ္
ညက္ေအာင္ဖိေထာင္း။

ေခ်ာင္းကေလးငယ္

႐ြာအလယ္ စခန္းသာတယ္
ျမစမ္းသြယ္သြယ္
ဝိုင္းကာပတ္လည္။
ဒိုင္း ၾကာကေပါ
တို႔ငယ္ငယ္ ျမဴးကာခူးတယ္၊
ေခ်ာင္း႐ိုးတေက်ာ။

သစ္႐ြက္ကေလး

သစ္႐ြက္ကေလး တ႐ြက္ ငါ့ေရွ႕ကို ေရာက္ရွိလာ
ငါ့ရင္ခြင္မွာ ဝင္ခိုနား သစ္႐ြက္ကေလးမွာ ငါခိုနား။
ပင့္သက္ေတြျမင့္တက္ ခ်စ္ဆိပ္ေတြလည္းတက္ခဲ့။
အဲဒီအခ်ိန္
လေရာင္ကေလးဟာ ပိုေအးျမ
စံပယ္ကေလးေတြ ပိုသင္းပ်ံ႕
ေလေျပကေလးေရ ညွင္းညွင္းညက္ညက္ သြင္းပက္ပါဦးကြယ္။


ငါက ရင္ဝကိုဆီးကန္ ခ်စ္သက္အဖန္ဖန္ ျပန္ရွင္ခဲ့
အခ်စ္မွာ နီးျခင္းေဝးျခင္း မရွိ
ျဖဴသည္မည္းသည္ မရွိ။
အိုျခင္းေဟာင္းျခင္း မရွိ။
ႀကီးသည္ငယ္သည္လည္း မရွိ။
အခ်စ္ရွိရာ အခ်စ္လာ
ခ်စ္နဲ႔ခ်စ္ေပါင္း ခ်စ္သာရ
ဒါဟာ ခ်စ္ရဲ႕ ပဏာမ သာဓကဆိုပါစို႔။


တရိပ္ရိပ္ တေစ့ေစ့ျမင္ တသိမ့္သိမ့္ၾကည္ႏူး
တသက္မွာ တမီနစ္စာမွ် ေဝးလို႔မရဘူး။
သူ ဘာလုပ္ေန ဘယ္သြားသလဲ
ဘယ္သူနဲ႔ေျပာေနလဲ ဘာမွာရွိေနလဲ
ေတြးစိတ္ပူပင္၊ ေတြၿပီးရင္း ေတြ႕ခ်င္
တသေခ်ၤမက ေဝးကြာ
အခုမွ ျပန္လာေတြ႕ရသူ။


ကိုယ္ေရးတဲ့စာ သူဖတ္
သူေရးတဲ့စာ ကိုယ္ဖတ္
တခါ ႏွစ္ခါ သုံးေလးခါ
ျပန္ၾကည့္ ျပန္ႀကိဳက္ ျပန္ႏွစ္ၿခိဳက္
သူ႔ရဲ႕ အဆုံးအမ၊ ဒႆ၊ နိယာမအယူအဆေတြနဲ႔
သူရဲ႕ သဘာဝ အဘိဓမၼေတြ
ၾကားနာ ၾကည္ျဖဴ၊ လက္ခံသူ။

အခ်စ္ေရ ခ်စ္လား ခ်စ္တယ္
တကယ္လား ႏွစ္ကယ္
ဒါဆို ခ်စ္တယ္ျပန္ေျပာ
ကဲပို... နည္းနည္းလား အမ်ားႀကီးလား
တပုံႀကီးကြာ၊ လိုသေလာက္ကြာ
ေမးခြန္းထပ္ထပ္ အေျဖခါခါ
သူနဲ႔ကုိယ္ ခ်စ္က်မ္းကို ႐ြတ္ဆို
ခ်စ္ကို ေစာဒနာခဲ့တယ္။


အခုေတာ့ သစ္႐ြက္ကေလး
ငါ့ကမၻာမွ ထြက္ခြါ
တဖန္သစ္ၿပီး ႏုလိုက္ရင့္လိုက္ စိမ္းလိုက္ဝါလိုက္
နီလိုက္ညိဳလိုက္ ေဝလိုက္ေႂကြလိုက္
ကို႔ကိုအလွဆင္သူ
ေလာကကို အလွဆင္သူ
အထူး ေက်းဇူးတင္ထိုက္သူ။

အို... သစ္႐ြက္ကေလးေရ
အရာရာကို ကိုယ္ၾကည္ျဖဴပါတယ္
ဒီေန႔အထိ ကေလးပုံျပင္ထဲကလို
ကိုယ္က ကိုေ႐ႊယုန္ပါပဲ။