အသက္ကား ႏွစ္ဆယ့္ငါးေက်ာ္ခဲ့ၿပီ။ အ႐ြယ္အားျဖင့္ အထို္က္အေလ်ာက္ ပညာၿပီးေျမာက္၍ မိဘကို ေစာင့္ေရွာက္ရမည့္အ႐ြယ္။ သို႔ေသာ္ ဂိမ္းကို တစိုက္မတ္မတ္ေဆာ့၊ အြန္လိုင္းကို မပ်က္မကြက္ တက္ၿပီး မိဘဆီမွာ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတုန္း။ အားကိုးစရာႀကီး။ ေနတက္ ေရတက္မွာဖြားတာကိုး။ ၿပီးေတာ့ စေနသား။ ေသြးႀကီးတယ္၊ ဂိမ္းေတာ့ လုံးဝ႐ႈံးမခံဘူး။
တဖန္ Blog ေတြထံ လည္မိျပန္ေတာ့ လက္ေသြးလို႔ စာေရးခ်င္လာတယ္။ “ခ်င္” ဆိုတာ ဆႏၵ၊ “ဆႏၵ” ဆိုတာ အာသာ။ အာသာျပင္းျပင္းနဲ႔ ေရးခဲ့တဲ့စာ ပညာရွိႀကီးမ်ား ျမင္ရင္ေတာ့ သတ္ခ်င္စိတ္ေပါက္မွာ အေသအခ်ာပဲ။ စာလည္းမဟုတ္၊ ကဗ်ာလည္းမဟုတ္၊ လကၤာလည္းမဟုတ္။ မဟုတ္တာေတြခ်ည္းပဲကိုး။
အမယ္၊ အဓိ႒ာန္က ႏွစ္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ထဲ ေရာက္ၿပီဆိုေတာ့ ပုဒ္ေရ (၂၆) ပုဒ္ ေရးမယ္ေပါ့။ အရင္လကေတာ့ ျပည့္တယ္ဗ်။ ဒီလေတာ့ မလြယ္ၿပီ၊ အဓိ႒ာန္ ပ်က္ေတာ့မည့္ဟန္ပဲ။ ယူ႐ိုးပါး ေဘာလုံးပြဲကလည္း ေကာင္းတာကိုး။ ေကာင္းေတာ့ၾကည့္၊ ၾကည့္ေတာ့ကိုက္၊ ကိုက္ေတာ့ပ်က္။ ေၾသာ္... ေၾသာ္... ေၾသာ္... ကိုယ္အသုံးမက်တာနဲ႔ ေဘာလုံးပြဲကို လႊဲခ်လိုက္တာပဲ။ ေကာင္းလင့္ေတး၊ ေကာင္းလင့္ေတး။
ဒါနဲ႔ လက္ေသြးတယ္ဆိုလို႔ ထက္ျမက္လာသလားဆိုေတာ့။ ဘယ္ဟုတ္မတုန္း မေသြးတတ္ေတာ့ တုန္းေတာင္ သြားသဗ်။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိပါရဲ႕။ ဒါေပမယ့္ Blogger ေမာင္ႏွမေတြက ေမာင္ေလး ဆက္ေရးပါ ဆိုေတာ့ ေသြးေတြ ျပန္တက္လာၿပီး ေရးျဖစ္ျပန္ေရာ။ “နားထင္ေသြးေရာက္တာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ခင္ဗ်ာ့၊ ေသြးေရာက္စရာလည္း မ႐ွိပါဘူးခင္ဗ်ာ့”။
ေတာင္ေတာင္အီအီ ပလီတီရင္းနဲ႔ ဘယ္ေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ကိုယ္တိုင္ေရးတဲ့ ကိုယ့္စာ။ အလည္လာၾကသူမ်ားကိုေတာ့ အားနာရဲ႕ဗ်ာ။ က်ေနာ္ ေကာင္းေကာင္းဧည့္မခံႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဒါေပမယ့္ အၿပဳံးပန္း တပြင့္ေတာ့ ပြင့္ေစခ်င္ပါရဲ႕၊ ႏွစ္ပြင့္ သုံးပြင့္ ပြင့္ရင္လည္း ပြင့္ပါေစေလ။ အမ်ားႀကီး အမ်ားႀကီး ပြင့္ေစခ်င္ပါတယ္ေလ။ က်ေနာ္ ေလာင္စာ (မပြင့္ေသးတဲ့ အဖူးအငုံ) ေလးရဲ႕ ဆႏၵပါ။ တကယ္ပါ။ အဆုံးသတ္လိုက္ေတာ့မယ္ဗ်ား။ ဆက္လည္း မေရးတတ္ေတာ့ပါဘူး။ စာ႐ႈသူအေပါင္း အၿပဳံးပန္းမ်ား ပြင့္ပါေစေၾကာင္း ေမတၱာေဆာင္း၍ က်ေနာ္ဆုေတာင္းလိုက္ပါတယ္။
