Wednesday, October 16, 2013

ေ႐ွ႕သို႔

ျဖစ္ခဲ့သမွ် ပ်က္ခဲ့ၿပီ
ျပဳဖူးသမွ် ထားခဲ့ၿပီ
ေက်နပ္ျခင္းလည္း မရွိခဲ့
မေက်နပ္လည္း မတတ္ႏိုင္။

နီးျခင္း ေဝးျခင္းမွာ
သုခ ဒုကၡေတြနဲ႔
ျဖစ္ျခင္း ပ်က္ျခင္းဟာ
အယုတၱ အနတၱ
သခၤါရေတြ ရွိသကဲ့သို႔
ယွဥ္ေဖာ္ ယွဥ္ဖက္ ရွိသတဲ့။

အို... လုလင္ငယ္ေသြး
မာန မေထာင္နဲ႔
ေဒါသ မႀကီးနဲ႔
အာဃာတ မထားနဲ႔
ေမာဟ မမ်ားနဲ႔
အမုန္းေတြ မပြားနဲ႔
ျပည္ဖုံးကား ခ်ျခင္းျဖင့္
တေလာကလုံးကို အႏိုင္ယူေလ။

ဟိုး........မွာ
ၾကယ္တံခြန္ေလးတလုံး
တခါမွ အၿပဳံးမပ်က္ဘူး။

ငါ့မွာ

အေၾကာင္းကံေခလို႔သာ ေန
အက်ဳိးေပးက ဆိုးတယ္
ခြဲခြာတယ္၊ ကြဲကြာတယ္
အေဝးဆုံး အေဝးဆုံးမွာ။

ဒါေပမယ့္ေလ ငါတေယာက္
မုန္းေမ့မရ တသသပဲ
မုန္းဖို႔အေၾကာင္းလဲ မရွိ
ေမ့ဖို႔ဆိုတာ ငါမသိခဲ့။

အမွ်င္မျပတ္ ေဇာမသတ္ႏိုင္
ဆြဲငင္ညႈိ႕ယူ ပင့္ကူအိမ္
မိဖို႔ရာသာ အေၾကာင္းဖန္ေလ
လြတ္ဖို႔ရာလည္း မက်ဴိးပမ္း။

ႏွစ္ကိုယ္တစ္စိတ္
ႏွစ္စိတ္ တစ္ဘဝ
စိတ္တူကိုယ္တူ လြမ္းစေတြ
တခဏနဲ႔ ျပတ္စဲေပါ့။

အခုေတာ့....
ငါနဲ႔ငါပဲ ရန္ျဖစ္ေန
ငါ့ကုိယ္ငါေတာင္ မခ်စ္ေတာ့
ငါ့ႏွင့္ငါလည္း မႏိႈင္းခ်င္ေပါင္
ငါသာ အ႐ိုင္းေကာင္ ျဖစ္ခဲ့ေပါ့
ငါေလ... ငါ ငါ ငါနဲ႔။

ပန္းရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ေနေသာအခါ မာယာတို႔သည္ လွည့္စားရန္ အားေကာင္းလာတတ္၏...။