ကိုယ့္ကဗ်ာက ေဝဒနာမွလာ

ငါဟာ...
ကဗ်ာတပုဒ္ျဖစ္ဖို႔အတြက္
ေခါင္းေခ်ာက္ခဲ့ဖူးတယ္
စဥ္းစားခဲ့ရတယ္
စကားလုံးေ႐ြးရတယ္
ေဝါဟာရစီခ်ယ္ခဲ့ရတယ္
ကာရန္ေတြ ၫႈိခဲ့ရတယ္
ဒါေတြဟာ...
မလိုအပ္တာေတြပဲလို႔
တညမွာ
႐ုတ္တရက္ပဲ သိလိုက္ရတယ္...။

ငါ့မွာ...
သူတို႔ေပးခဲ့တဲ့ ေဝဒနာေတြ တပုံႀကီး
သူတို႔ထိုးႏွက္ခဲ့တဲ့ ဒဏ္ရာေတြ အမ်ားအျပား
သူတုိ႔ပစ္ပယ္ခဲ့တဲ့ ငါ့ေမတၱာေတြ
သူ႔တို႔ခနဲ႔ေနတဲ့ ငါ့ေစတနာေတြ
ေတြ႕ႀကဳံဆုံကြဲ မျဖစ္ခ်င္ပဲျဖစ္ရတဲ့ သခၤါရေတြ
ငါ့ကို မလိုလားသူေတြအတြက္ က်ရတဲ့ မ်က္ရည္ေတြ
ဒါေတြအကုန္လုံး
ငါသုံးရမယ့္ ေဝါဟာရ
ငါ႐ြတ္မယ့္ အစြမ္းထက္ဂါထာ
ငါလိုက္နာရမယ့္ ဥပေဒေတာ္
ငါ့က်င့္ရမယ့္ ကဗ်ာ့ေဘာင္ေတြေပါ့။

ေဟာ...
ငါခ်စ္တဲ့သူေတြ ဟိုမွာဘက္ကို
ငါ့ကိုခ်စ္တဲ့သူေတြ ဒီမွာထားခဲ့ၿပီ
ငရဲမွာ အတူေနဖူးသူေတြ
ဒုသနေသာ ႐ႊတ္ေဖာ္ေတြ
ဆုံခဲ့တာဟာ ကြဲဖို႔သက္သက္
သိရဲ႕သားနဲ႔
ဒီဓမၼ၊ ဒီသဘာဝေတြကို
တကယ္သေဘာမက်လွဘူး...။

ဟူး...
ေလပူေတြ
ေဒါသေတြ၊ ေမာဟေတြ
ဗ်ာပါဒေတြ၊ နီဝရဏေတြ
မကုန္ေသး
ဟိမဝႏၱာကလည္း ငါ့ကိုမဖိတ္
ေနရဥၥရာက ေရမေပးေတာ့...၊
ေၾသာ္... တကယ္ေတာ့
ကိုယ္ကသာ သံေယာဇဥ္ထားတာ
သူတို႔က ျပတ္သားေနၿပီ
ကိုႀကီးေက်ာ္ပလီတာ မလြန္ပါလား...။

အတိတ္တပုံႀကီးေတာင္ စြန္႔ႏုိင္ေသးတာပဲ
အခုလဲ ကဗ်ာတပုဒ္စာ
ေဝဒနာေတြကို ေဝမွ်ပါရေစ
ဒီေတာ့...
နည္းနည္းခံသာမယ္ထင္ပါ့...။။

ဒုကၡက ယုယတတ္ေသး

ဖိနပ္ကေလး တဖက္
ေသြးစက္ေတြ ေပလို႔
ဘဝပ်က္ေနပုံ...
ေရစိုၿပီး ခ်မ္းတုန္ေနတယ္
စိုိစိုထိုင္းထိုင္းနဲ႔
ပိုင္းပိုင္းျဖတ္မခံရဘုိ႔
သို႔မဟုတ္
မိတ္ဘက္ ဖိနပ္တဖက္ ျပန္ရဖို႔
ငိုေႂကြးျမည္တမ္း ေနေလရဲ႕...။

ဒီေဆာင္းတြင္း
ကဆုန္ဆိုင္းေျပးဝင္လာတဲ့
ေလ႐ိုင္း၊ ေလေပြ
႐ိုးကြဲမတတ္ေအာင္
အားခဲရလြန္းလို႔
ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ ေသြးစြန္းေနေလၿပီ
အံႀကိတ္ရလြန္းလို႔
ေမး႐ိုးေတြလည္း တေထာင္ေထာင္
အကာအကြယ္ဆိုလို႔
ေပေရစုတ္ျပတ္ေနတဲ့
စြပ္ၾကယ္တထည္သာ...။

မွက္...ျခင္...ယင္
သူတုိ႔က ခ်စ္ခင္စရာပါ
ေသြးစုပ္ေပမဲ့ ဝ႐ုံ
အသားစားေပမဲ့ ေတာ္႐ုံ
ဆာေျပ႐ုံပဲ
ဒီထက္ကဲ မလြန္က်ဴးဘူး
သူငယ္ခ်င္းမွ မရွိတာ
အေဖာ္ဟာ သူတို႔ေပါ့
မိဘမွမရွိတာ
ၾကင္နာစရာဟာ သူတို႔ေပါ့
ခ်စ္သူမွမရွိတာ
တြယ္တာစရာဟာ သူတို႔ပဲေပါ့၊
သူတို႔နဲ႔ ငါက
ဒီဂႏိုင္ထဲမွာ
ငါ့မ်က္လုံး မမွိတ္ခင္အထိ
အေဖာ္ျပဳေနတဲ့ မိတ္ဘက္ပါ...။

ငါ့မ်က္လုံးအစုံ
အာ႐ုံဟာ မႈန္ေရဝါး
ႏွင္းစက္မ်ား တေဖာက္ေဖာက္
ဒီသႏၱိေအးခ်က္က ရက္စက္တယ္
တသက္မယ္ မႀကဳံဖူးရ
ဒုကၡဆိုတာလဲ
မဖိတ္ေခၚပဲ ေရာက္တတ္ကလား
ေ႐ႊေပၚျမသားတင္တဲ့ ဘဝက
အားအင္ကုန္ ပုံက်သြားေတာ့
ေဟာ...
လာၿပီးဗ်ား ဒုကၡ
တဘဝစာ
...........
...........
...........
မ်က္လုံးအမွိတ္မွာ...။

သိေသာ္လည္း မက်င့္

ေတြးကေတာ့ ရွိသား
ကိုယ္ကာယသနားေတာ့
မိုက္လွေပါ့ ငါငါ
မေကာင္းရာ အထင္ရွိေသာ္လည္း
စိတ္ဇြဲေတာ္ သန္သန္မို႔
ႏွစ္ခါျပန္ မိုက္လွခ်ည့္
ေမွာင္မိုက္သည့္ ညလယ္
လတိမ္ကြယ္ မႈန္ေရဝါးသလို
မထင္သည္ ျဖစ္တတ္သမို႔
ခုျဖတ္စို႔ေနာ္ကြယ္
ေလာကဓာတ္ဝယ္
လူမမယ္ နိဂုံး
ေခ်ာက္ျခားစရာေပါ့
ေဖာက္ျပားဖို႔ မႀကံ႐ြယ္ႏွင့္
မီးျခစ္ျခစ္ ပူေတာက္သလို
ဘေလာင္ဆူ ဘုရားတကာ
တရားက မပါေလဘူး
သြက္သြက္႐ူး ရဟတ္ႏွယ္
မိုးၿဗဲဒယ္ မခိုခ်င္လွ်င္
ငရဲအလို မလိုက္ႏွင့္တယ္ေလ့။

ျဖစ္သင့္တာ ျဖစ္လိုလွ်င္ က်င့္သင့္ရာက်င့္

ထင္သလို ျမင္ပိုမခေအာင္
ေရွာင္စရာ ေရွာင္ၾကေဟ့
ေၾကာင္သူေတာ္ မိစၦာလို
ဝမ္းတြင္မသို
အက်ဳိးလိုလို႔ ေျပာရတယ္
ျပစ္ရယ္လို႔ မတင္နဲ႔အုံး၊
ဒီက်င့္မ်ဳိး ဆိုးလွတာ
ငရဲ႐ြာ ေရာက္မဲ့ျဖစ္မ်ဳိး...။

ဆင့္တိုးလို႔ ေျပာရေစ
ထားေလေတာ့ သတိ
ခြင့္သိသူ မေႏွးျပင္ပါ
ျဖင့္သင့္ရာျဖစ္
က်င့္သင့္ရာ က်င့္ပါေနာ္
ေမတၱာေတာ္စူးစူး
က႐ုဏာထူးသေလာက္
ေပါက္ေရာက္တဲ့ မုဒိတာ
အမ်ားခ်မ္းသာ ျမင္ပါရေစ
ငါေတြ ဆုေတာင္း...။

ငါ.. (သုိ႔) အသက္မဲ့တို႔ ဆႏၵ

ၾကည္ၾကည္ပ ေရငယ္အိုင္
ဖက္ၾကာဝယ္ ခိုကာျမဴး
ထက္မွာကယ္ ခုန္ကာၾကဴးလို႔
ျပဴးျပဴးၾကယ္ၾကယ္၊
ဖားသူငယ္ ေရဝယ္ကူးကာ
ၾကင္သူမွာ မျမင္တတ္ေအာင္
ကတ္ကတ္လို႔ေခၚ။
ေမတၱာေတာ္လိုပ
ေအးၾကေစေသာဝ္...။

ထြန္းသာစြ ဖိုးေ႐ႊလ
တျမဴမွ တိမ္မကြယ္
ဝန္းက်င္ဝယ္ ေ႐ႊၾကယ္ခလို႔
လသဘင္ က်င္းပလုိ႔ရယ္၊
ျပည့္ဝန္းလို႔ လင္းပသလို
ၾကည္႐ႊန္းျမ ေအးပသကို
ဟို.. ဆယ္ႏွစ္ကလို
တို႔ဘိုးအို မေနနားတယ္
ခါးမနာတုန္း...။

ပြင့္ဖူးရယ္ ငုံငုံ
ပိတုန္းငယ္ ေမာင္ႏွံစုံက
ရစ္ဝဲကာ ဝတ္ရည္စုိ႔တယ္
သုံးၾကေစကြယ္
ပြင့္ၿမဲကာ မာန္မရွပါဘူး
ခူးလိုခူး ဆြတ္ပါေစ
ပြင့္ေႂကြမွ ေပ်ာ္ရလွ်င္
နင္းေခ်လို ေခ်ႏိုင္ပါတယ္...။
အမယ္မယ္ သဘာဝေတြက
ျပဳသမွ်ခံပါရေသာ္လည္း
ေအးေစေၾကာင္း၊ ေမြးေစေၾကာင္း
တေသာင္းလုံး ထိန္ပါေစ
အလင္းဓာတ္ေတြေဝ
အားလုံး...
ေရလိုေအးလို႔ ပန္းလိုေမြးၾကေစ...။