ဝတ္ေကြ်းရယ္ ကုန္ေစေတာ့...

ဘဝရဲ႕ စိတ္ပိုင္းမ်ားစြာကို
ျဖာၾကည့္လိုက္ပါ...။
ဘယ္အပိုင္းမွာ ေဝဒနာပါသလဲေပါ့...
႐ိုင္းခဲ့ဖူးသလား
သုိ႔မဟုတ္ ကိုင္း႐ႈိင္းခဲ့တာလား
ေတာကစားတာလား
မုဆိုးလုပ္ဖို႔သြားတာလား
သားေကာင္မရေလေတာ့
ေလေပြတခ်က္ အ႐ိုက္မွာ
မုသားတခုပါလာတယ္
ေတာကစားတာပါတဲ့...။

အမ်ဳိးနဲ႔အ႐ိုးနဲ႔ဆိုေတာ့လည္း
ခြင့္လႊတ္ရမလို
တကယ့္အျဖစ္က ပိုေနျပန္ေတာ့
တေက်ာ့ေတာ့ ခံဖို႔သင့္တာေပါ့
စံခဲ့တာလည္း မင္းတို႔ပဲေလ...။

ငါတို႔မွာ ဆုံး႐ႈံးစရာဆိုလို႔
ဖုန္ထူထူမွာ
ေျခဖဝါးအရာ တခုတည္းပါ
ဒါေတာင္ ခပ္ပါးပါးရယ္ပါ
ေျခခဏာကိုေတာ့
အေတာ့္ကိုကြ်မ္းက်င္မွ
အေျဖရွာလို႔ရလိမ့္မယ္...။

အေမဆိုတာကေတာ့
နာရီလက္တံ တခ်က္ေဝွ႔တိုင္း
ခိုင္းႏႈိင္းမႈ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔
အိပ္ရာဝင္ပုံျပင္တခု ေရးထုတ္ေနေလရဲ႕
ခပ္သဲ့သဲ့ ငိုသံေလးေတာင္ပါပါေသး...။

အေကြ်းဆိုတာက
ဆပ္မွရမယ္ဆိုတာ
အေမမွာတမ္း ေခြ်ခဲ့တယ္ေလ
ကြ်န္ေတာ္ မပန္းပါဘူး
ဘာဆုထူးကိုမွ မပန္ပါဘူး...
ေၾကေအာင္ဆပ္ပါ့မယ္
ေနာက္ဘဝကို သယ္မသြားေတာ့ပါဘူး...။