ေကာင္းကင္ကို ေကာင္းျမင္ျခင္း

မ်က္စိႏွစ္လုံး ပြင့္လိုက္တာနဲ႔
ေလာကႀကီးရဲ႕
သာယာမႈ၊ ၾကည္းတန္မႈတို႔ကို
ကနဦး႐ႈစားလိုက္တယ္
ၿပီးေတာ့...အသက္ကို
အသင့္အတင့္႐ွဴ႐ႈိက္လိုက္တယ္။

ေလာကႀကီးရဲ႕ သာယာမႈကို
အၿပဳံးတပြင့္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္တယ္
ဖူးပြင့္စ ပန္းကေလးေတြက
ခ်ီးၾကဴး ေထာမနာျပဳၾကတယ္။
ထို႔အတူ...
ေလာကႀကီး ၾကည္းတန္မႈကို
မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ႐ႈတ္ခ်လိုက္တယ္
တိုက္ခတ္ဆဲ ေလေျပေအးေအးက
အားေပး ေထာက္ခံ အတည္ျပဳလိုက္တယ္။

တဖန္...
စၾကာ၀ဠာရဲ႕ ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ကို
ေပါင္းကူးေပးရင္း
အာဟာရတုိ႔ကို ညီမွ်ေအာင္
ေ၀ငွေပးလိုက္တယ္
ၿပီးမွ... ငါ့ရဲ႕
သမာဓိထူေထာင္ခ်ိန္ေရာက္တယ္။

ထို႔ေနာက္
ရင့္သီးတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကို
မွင္နီမ်ဥ္းၿပိဳင္နဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။
ငါ့၀န္းက်င္မွ
အသက္ရွိ အသက္မဲ့တို႔ကလည္း
တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔
ငါ့အား ေကာင္းခ်ီးေပးတယ္။

ေနသာတဲ့ ေန႔တိုင္း ငါေပ်ာ္သလို
မိုးအုံ႔တဲ့ ေန႔တိုင္း ငါ႐ႊင္လန္းတယ္
တမ္းတျခင္း၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းတုိ႔ကို
အပိုလုပ္တခုျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး
၀မ္းနည္း ၀မ္းသာမႈတုိ႔ကို
ေဂ်ာင္ထိုးထားလိုက္တယ္။

ဒီကေန႔ ေနသာတယ္
ဒါေၾကာင့္ ငါေပ်ာ္တယ္...။