တကယ္ပါ

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
ေန႔ေရာ၊ ညေရာ
ေရွ႕ေကာ၊ ေနာက္ေကာ
အတြင္းေရာ၊ အျပင္ေရာ
တေလာကလုံး ၿငိမ္သက္လုိ႔...။

ခံျပင္းစိတ္ေတြနဲ႔
မာန္တင္းလို႔
အံႀကိတ္လို႔
ငါ့... ေဒါသေတြ
တိတ္ဆိတ္မႈကို အံမတုႏိုင္...။

ဒီဂႏိုင္ႀကီးက
အေျပာက်ယ္တယ္
သိပ္သည္းတယ္
ပိတ္ဖုံးေနတယ္
ထူထပ္ေနတယ္
သက္မဲ့ေတြခ်ည္းပဲ
ေနရာယူလုိ႔
သူပဲ.. ပထမ
ဒုတိယ
တတိယ...။

မဟာက႐ုဏာေတြ
သစၥာမ႑ိဳင္ေတြ
ပါရမီျဖည့္ဘက္ေတြ
တမ်ဳိးေတာ့ မထင္ပါနဲ႔
ေနရာမရွိေတာ့ဘူး
သူ႔အိုးနဲ႔ သူ႔ဆံျပည့္ေနၿပီ...။

ဆိုေတာ့...
တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနရင္
ၿငိမ္သက္တာဟာ
ေပါက္ကြဲဖုိ႔
ေအးခ်မ္းမႈဟာ
ေလာင္ၿမိဳက္ဖုိ႔...။

ငါဟာ
ကိုယ့္အတက္နဲ႔ ကိုယ္စူးတဲ့
ေဒါက္တာရမ္းကုေပါ့
သို႔မဟုတ္
အႏုျမဴတီထြင္သူ...။

ဒီေတာ့...
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို
ရင္ဆိုင္အံတုရမွာ
ငါေၾကာက္လာတယ္
တကယ္ပါ....။