အခန္းငယ္သည္ အခန္းက်ယ္ထဲတြင္

ခန္းမရဲ႕ လယ္ေခါင္မွာ
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ငါ့ကို
မ်က္လုံးေပါင္းစုံက
အၾကည့္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
ဘယ္လို အျမင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
ျမင္သြားၾကပါလိမ့္...။

ဒီမ်က္လုံးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ဖုိ႔
ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့တာကို
ရိပ္မိၾကရက္နဲ႔
မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္သြားခဲ့တယ္...။

ဒီအၾကည့္ေတြရဲ႕
အဓိပၸါယ္ကို မသိရေပမဲ့
ဒီအၾကည့္ေတြကို
လိုလို ႐ြံမုန္းသြားခဲ့တယ္...။

ဒီလိုနဲ႔...
အၾကည့္ေတြက လြတ္ေျမာက္ဖ႔ုိ
အခန္းက်ဥ္းတခုမွာ
လြတ္လပ္မႈကို ရွာေဖြဖို႔
ေတာင့္တေနမိတယ္...။

ငါေနတဲ့ ခန္းက်ဥ္းထဲမွာ
ႂကြက္တေကာင္
နာရီတလုံး
ေပါင္မုန္႔တလုံးနဲ႔
ႀကိဳးတေခ်ာင္းဟာ
ငါရဲ႕ မဟာမိတ္ေတြေပါ့...။

ငါ.. ေမွးစက္ နားယူခ်ိန္မွာ
နာရီကတရစပ္ ေဟာက္ေနတယ္
တေရးႏိုး မြတ္သိပ္ေနလို႔
ေပါင္မုန္႔ထယူခ်ိန္မွာ
ႂကြက္က မ၀မခ်င္း
ခိုးယူစားေသာက္ေနတယ္
အရမ္း ေဒါသထြက္မိတယ္
စိတ္မပါဘဲ အိပ္ခန္းျပန္၀င္ေတာ့
ႀကိဳးတေခ်ာင္းက မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳကာ
အိပ္စက္ေနလိုက္တယ္
ေဒါသ ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားတယ္
ဟင္းခ်ကာ ေဒါသက
ခန္းတံခါးကို ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္...။

ကမၻာငယ္တခုရဲ႕
ပဋိပကၡမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေရွ႕ေနလိုက္ခဲ့တယ္
အတၱသုံးေကာင္က
လက္နက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔
တရစပ္ ပစ္ေခတ္လာမွ
တရားသူႀကီးမရွိမွန္း သိသြားတယ္
စိတ္ပ်က္အားငယ္ကာ
ခန္းတံခါးေတာင္ မပိတ္မိေတာ့...။

ေသြးဆုတ္ၿပီး လဲအက်မွာ
လာထူမဲ့သူကို ေၾကာက္႐ြံ႕မိတယ္
ႂကြက္သူခိုးကမ်ား ကိုက္ဖဲ့သြားမလား
ေမာဟႀကိဳးကမ်ား ခ်ည္ေႏွာင္သြားမလား
လက္တံေတြကမ်ား ႐ုတ္ပုတ္သြားမလား
တကယ္အားကိုးရမွာက
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္...။

ငါ့ကို ႏွိပ္စက္မွာ ေသခ်ာမွန္း
သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
အကုန္လုံးကို ငါ....
သတ္မိလိုက္ၿပီ
တကယ့္ေတာ့
ငါဟာ ကမၻာငယ္ရဲ႕သူေကာင္းေပါ့
ေအာင္ဆုေတြ ေပြ႕ပိုက္ၿပီး
ကမၻာႀကီး ေျခဆန္႔လိုက္ေတာ့
ေအာင္ႏိုင္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး
ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြ အျပည့္
တလွမ္းခ်င္း ေရွ႕တိုးေတာ့
ငါ့ကို မသကၤာၾကည့္ၾကတယ္

ခန္းမရဲ႕ လယ္ေခါင္မွာ
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ငါ့ကို
မ်က္လုံးေပါင္းစုံက
အၾကည့္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
ဘယ္လို အျမင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
ျမင္သြားၾကပါလိမ့္...။


ဒီမ်က္လုံးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ဖုိ႔
ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့တာကို
ရိပ္မိၾကရက္နဲ႔
မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္သြားခဲ့တယ္...။


ဒီအၾကည့္ေတြရဲ႕
အဓိပၸါယ္ကို မသိရေပမဲ့
ဒီအၾကည့္ေတြကို
လိုလို ႐ြံမုန္းသြားခဲ့တယ္...။


ဒီလိုနဲ႔...
အၾကည့္ေတြက လြတ္ေျမာက္ဖ႔ုိ
အခန္းက်ဥ္းတခုမွာ
လြတ္လပ္မႈကို ရွာေဖြဖို႔

ေတာင့္တေနမိျပန္တယ္...။