Wednesday, June 16, 2010

ေဝတုန္း ဒါေပမဲ့ ေၾကြေတာ့မယ္

အခ်ိန္ေတြ
အားေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ေရြ႕ေနတယ္
အသက္ေတြ
အရွိန္အဟုန္နဲ႔ ရင့္ေရာ္လာတယ္
အခ်စ္ေတြ
ၾကြၾကြရြရြ ခ်စ္ေနတုန္း...။

မိုးေသာက္ယံ တေရးႏိုး
ၿပိဳးၿပိဳးပ်က္ပ်က္ မ်က္လုံးထဲ
ကြင္းကြင္းကြက္ကြက္ျမင္
ဒီခ်ိန္ထိ
ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ
ထင္ထင္လင္းလင္း
ခ်စ္စိတ္ေတြ ဝင္းပတုန္း...။

တုန္းဖိလိုက္ ဘဝ
ၿမဳံးမိလိုက္ ဘဝ
႐ႈိက္သံေတြနဲ႔ ခလုတ္တိုက္ေနတယ္
ပြန္းပဲ့၊ ႐ွစင္း
ဟင္းလင္းျပင္ထဲ လမ္းေပ်ာက္
ဘဝဟာ ေခါက္႐ိုးမက်ဳိးေသး
ေျခတဖက္ သခ်ဳႋင္းဖက္ ယြန္းေနၿပီ
ကြ်န္းကခံတုန္း...။

မုန္အားေကာင္းစဥ္က
ဝင္းပေတာ့မလို ဘဝ
ခဏပါ...။
ထိုက္သင့္တဲ့ကံ
႐ိုင္းပဲ႐ိုင္းႏိုင္လြန္းတယ္
ေမတၱာေတြျဖတ္၊ အခ်စ္ေတြကိုစြန္႔
မိခင္ကိုထား၊ တိုင္းျပည္ကိုပစ္
စံနစ္တခုရဲ႕သားေကာင္
ေတာင္ပံက်ဳိးတဲ့ငွက္
ဒုကၡေတြ ပင္လယ္ေဝ
ေသာက ဗ်ာေဗြမွာ
ကမ္းမရွိ၊ လမ္းမသိ
အင္း...
ခ်စ္စိတ္ေတြ ဝင္းပတုန္း...။

1 comment:

ေလာင္စာ said...

မလင္းျပာက ကြန္မန္႔ေပးလုိ႔ ဘာေၾကာင့္မရတာပါလိမ့္..

Post a Comment

ပန္းရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ေနေသာအခါ မာယာတို႔သည္ လွည့္စားရန္ အားေကာင္းလာတတ္၏...။

ေရးခဲ့တာေတြ