Saturday, December 28, 2013

ႏွစ္လြန္းၾကင္

က်ေနာ္ ႀကိဳက္သည့္ ႏြားႏို႔ကို ႏြားမႀကီးက သြန္ခ်ေပးသည္။
သူ႔သမီးက က်ေနာ့္ကို မ်က္လုံးပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ျဖင့္ၾကည့္သည္
သူ ႏို႔စို႔ခ်င္ေနပါသည္။ ေမေမေတာ္ပါေတာ့။
အားလုံးမညွစ္ပါႏွင့္၊ ခ်န္ထားရစ္ပါ
ေတာ္ၿပီေလ ေမေမ၊ ေတာ္ၿပီ။

ႏြားမႀကီးက ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။
ျမက္မ်ားကို ပလုတ္ပေလာင္းစားသည့္ခါ အလြန္ၾကည့္ေကာင္းသည္။
"ေမေမ... ျမက္ကခ်ဳိသည္လား" ဟုေမးရာ

ႏြားမႀကီးကို တိုးတိုးေမးၾကည့္ေခ်ဟု ေျပာပါသည္
က်ေနာ္ သူ႔နား႐ြက္နားသို႔ ကပ္လွ်က္ တိုးညွင္းစြာ
"ျမက္ကခ်ဳိသည္လား".... ဟု ေမးသည့္အခါ
ႏြားမႀကီးက နား႐ြက္ကို ျမည္ေအာင္ ပုတ္ခတ္လွ်က္ ေခါင္းကိုရမ္းခါပါသည္
"ေမေမ ျမက္သည္မခ်ဳိပါ" ဟု ေျပာရာ
ေမေမက "ေအး... မွန္သည္" ဟုေျပာပါသည္။

တခါက သူ႔သမီးေလး ေပ်ာက္ပါသည္
ႏြားမႀကီးက "ဘူဘဲ" ဟု ေအာ္ေခၚပါသည္
က်ေနာ္က "နီဟွား" လာလာလာဟု ေခၚပါသည္
သူသမီးကေလးက ေဆာ့လြန္းပါသည္
သူ႔အေမကလည္း စိတ္ပူသည္
က်ေနာ္လည္း စိတ္ပူပါသည္။ ထိုစဥ္....
"ဘဲ" ဟု အသံကိုၾကားလိုက္ရာ
အသံထြက္ရာသို႔ အေသာ့ေျပးသည့္အခါ
က်ေနာ္ပါ လိုက္ေျပးရပါသည္။ ေတြ႕ပါၿပီ။
က်ေနာ္က နီဟွားကို အလြန္ေဆာ့ၾကဴးသည္ဟု ေျပာဟုေျပာရာ
ႏြားမႀကီးဟု ေခါင္းညိမ့္လွ်က္ ဟုတ္သည္ဟုေျပာပါသည္။
လာလာ... ေနေစာင္းၿပီ အိမ္ျပန္ၾကရေအာင္။

No comments:

Post a Comment

ပန္းရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ေနေသာအခါ မာယာတို႔သည္ လွည့္စားရန္ အားေကာင္းလာတတ္၏...။