Saturday, February 22, 2014

စုန္းျပဳခံ

ေမတၱာနဲ႔ မြန္းမံ
သစၥာနဲ႔ ထိန္းကြပ္ထားတဲ့
အခ်စ္အျမဳေတကို
ငါေလ....
ဘယ္လိုစိတ္နဲ႔ စြန္႔လႊတ္ရမတဲ့လဲ။

အေမးသာရွိ
အေျဖမရွိတဲ့ ပုစၦာေတြကို
အခ်ိန္ကုန္ၿပီး တြက္ခ်က္ေနတာက
ငါ့ရဲ႕ လိုဘ တစိတ္တေဒသလား။

"မမွားတဲ့ ေ႐ွ႕ေန မေသတဲ့ ေဆးသမား"
ဆို႐ိုးစကားကို အရင္းအႏွီးျပဳၿပီး
အခ်ည္းႏွီးေသာ အမွားေတြကို
က်ဴးလြန္ဖို႔ အားသြန္ရမတဲ့လား။

ႏွစ္သစ္တိုင္းလည္း ပိေတာက္မပြင့္ဘူး
လျပည့္ညတိုင္းလည္း ၾကာမပြင့္ဘူး
ရနံ႔သာတိုင္းလည္း ပ်ားမမက္ဘူး
ငါသာလွ်င္ အ႐ူးမို႔
အခ်စ္ဆူးခက္ကို ေပြ႕ဖက္ခဲ့တာလား။

အို.... ဒါေတြဟာ မလိုတမာမ်ားရဲ႕
အႏႈိင္းမဲ့ေမတၱာမ်ား ျဖစ္ေနမလား
ဒါမွမဟုတ္.... ငါရဲ႕ စိတၱဇ
ဒိ႒ မဂၤလာမ်ားလား။
ပစၥည္းမဲ့ လူတန္းစားရဲ႕
ပိုင္ဆိုင္မႈ အနႏၱေတြလား။

စၾကာဝဠာ အျပင္ဘက္မွာ
လွပစြာ ခ်ဳိသာပ်ံ႕လြင့္ေနလိုက္တာ
ဒါဟာ ေမတၱာေတးသြား သစၥာ့သံစဥ္
ခ်စ္သူ႔ ဂီတ ထင္ရဲ႕ေလ။

ေတာင္းဆုေခြ်ပါသည္
တက္မက္မႈ ေဝဒနာမ်ား
စုန္းျပဳစား ခံပါရေစ။

No comments:

Post a Comment

ပန္းရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ေနေသာအခါ မာယာတို႔သည္ လွည့္စားရန္ အားေကာင္းလာတတ္၏...။