ငါ့မွာေလ ျမင္ခြင့္႐ွိရဲ႕သားနဲ႔ မျမင္ရတာ
ငါ့မွာေလ ၾကားခြင့္႐ွိရဲ႕သားနဲ႔ မၾကားရတာ
ငါ့မွာေလ သိခြင့္႐ွိရဲ႕သားနဲ႔ မသိရတာ
ဒါဟာ ငါ့ကံၾကမၼာလား
ဒါကို ငါဖန္တီးတာလား
ဒီေလာက္သင္းပ်ံ႕ေမြးၾကဴေနတဲ့ ပန္းကေလးေတြ
ဘယ္လို ဖူးၿပီး ဘယ္လိုပြင့္လိမ့္မလဲ
ဘယ္ေလာက္လွလိမ့္မလဲ
ျမင္စမ္းခ်င္ဘိတယ္။
ဒါဟာ သဘာဝပဲ မဟုတ္လား
မျမင္ရရင္ ျမင္ခ်င္တယ္
မၾကားရရင္ ၾကားခ်င္တယ္
မသိရရင္ သိခ်င္တယ္
ဒီ ျမင္ခ်င္၊ ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္စိတ္ေတြဟာေလ
ဘယ္လိုတားတား မရပဲလား။
ဒီလုိ ဖူး၊ ဒီလိုပြင့္
ဒီလို သင္းပ်ံ႕ေမႊးၾကဴၿပီး
ေလာကႀကီး လွပတယ္
ေနခ်င္စရာေကာင္းတယ္ဆိုရင္
ပိုပိုၿပီး လွေအာင္
ေနခ်င္ေအာင္
ေရေလာင္းေပးခ်င္
ေပါင္းသင္ေပးခ်င္တာေပါ့။
ခက္တာက ဒီလိုအေတြးေတြကေလ
မျမင္ရ၊ မၾကား၊ မသိရတဲ့သူကမွ
ျမင္ခ်င္၊ ၾကားခ်င္၊ သိခ်င္ၿပီး
ေလာကႀကီးကို လွပေစခ်င္တာပါပဲလား။
အိုကြယ္…
ဒါကို ဝဋ္ၾကမၼာလို႔ဆိုရင္
ဘယ္ဝဋ္ ဘယ္ၾကမၼာဆိုးေတြေၾကာင့္
ဒီဝဋ္ ဒီၾကမၼာဆိုးေတြကို
ရလာတာပါလိမ့္… လို႔
သိခ်င္ျပန္တယ္… အိုကြယ္။
No comments:
Post a Comment