ေစာင့္စားသင့္တဲ့ သင့္ျမတ္ခ်ိန္

ေဒါသေတြ...
ေဒါသေတြ တခါတခါမွာ
လႈိင္းထန္သလိုပဲ
႐ုိင္း႐ိုင္းစိုင္းစိုင္းကို ထန္တာပါ
အဆုံးမွာ ရတာက
ကမ္းစပ္ေတြ အမုန္း...။

သူမွာက အိေႁႏၵတခြဲသားနဲ႔မို႔
သဲတပြင့္ေတာင္
လြင့္ထြက္မသြားေအာင္ ထိန္းႏိုင္တယ္
တကယ္ထန္သေလာက္
ခံရတာက ကိုယ္ပါပဲ...။

အုန္းပင္မ်ားဆို
ယီးေလးလႊဲကာ
သေရာ္ေတာ္ေတာ္ ျပဳလိုက္ေသး
မင္းဟာ ေခြးေလးပါတဲ့
ဖုန္ေတာင္မွ မထတာကိုး...။

က်ဳိးစားမႈမွာ ေဒါသပါရင္
ကိုယ္ရရွိမွာက ေသာကပါ
ဉာဏ္တခ်က္ သင့္ျမတ္မွာ
ေမြးရာပါတခုသာ
ခြဲျခားရာ တခုျဖစ္တာမို႔
က်န္တဲ့အရာ အားလုံး (အားလုံး)
တံပိုးေတြ သယ္ေဆာင္သြားေလေတာ့...
ေက်ာ့စရာရွိရင္ နင္ပဲေက်ာ့
ငါဆီ လုံးဝ (လုံးဝ) ျပန္မလာေတာ့
သုညေလာက္ အဖိုးတန္တာ မရွိဘူး...။

လူ႔ကဗ်ာ

တခ်ဳိ႕ကဗ်ာေတြက
ေတာင္ေပါက္ေနၾကတယ္...
တခ်ဳိ႕စာေတြၾကေတာ့
ခ်ဳိေပါက္ေနတယ္...
သူ႔အဓိပၸါယ္သူပါပဲ
ဒါေပမဲ့
လူ႔အဓိပၸါယ္က မဲ့ေနတယ္...။

လူေရးတဲ့စာဟာ
မာယာေတာ့ ပါၾကတာပဲ
ရည္ရြယ္ခ်က္ပဲ မေပ်ာက္ဖို႔လိုတယ္
ဆဲခံရလည္း
ျမတ္တာပဲေလ...။

သဲနာေတာ့
ကာရံေတြက ေကာ့ပ်ံလာတတ္တယ္
ေက်ာ့တိုင္းလဲ လွသေပါ့
ဒါေပမဲ့
ေခါင္းေတာ့ မေမာ့ေလနဲ႔
အိမ္ေနာက္ေဖးက လူေတြနဲ႔ သိပ္တည့္တာမဟုတ္ဘူး...။

ဝတ္ေကြ်းရယ္ ကုန္ေစေတာ့...

ဘဝရဲ႕ စိတ္ပိုင္းမ်ားစြာကို
ျဖာၾကည့္လိုက္ပါ...။
ဘယ္အပိုင္းမွာ ေဝဒနာပါသလဲေပါ့...
႐ိုင္းခဲ့ဖူးသလား
သုိ႔မဟုတ္ ကိုင္း႐ႈိင္းခဲ့တာလား
ေတာကစားတာလား
မုဆိုးလုပ္ဖို႔သြားတာလား
သားေကာင္မရေလေတာ့
ေလေပြတခ်က္ အ႐ိုက္မွာ
မုသားတခုပါလာတယ္
ေတာကစားတာပါတဲ့...။

အမ်ဳိးနဲ႔အ႐ိုးနဲ႔ဆိုေတာ့လည္း
ခြင့္လႊတ္ရမလို
တကယ့္အျဖစ္က ပိုေနျပန္ေတာ့
တေက်ာ့ေတာ့ ခံဖို႔သင့္တာေပါ့
စံခဲ့တာလည္း မင္းတို႔ပဲေလ...။

ငါတို႔မွာ ဆုံး႐ႈံးစရာဆိုလို႔
ဖုန္ထူထူမွာ
ေျခဖဝါးအရာ တခုတည္းပါ
ဒါေတာင္ ခပ္ပါးပါးရယ္ပါ
ေျခခဏာကိုေတာ့
အေတာ့္ကိုကြ်မ္းက်င္မွ
အေျဖရွာလို႔ရလိမ့္မယ္...။

အေမဆိုတာကေတာ့
နာရီလက္တံ တခ်က္ေဝွ႔တိုင္း
ခိုင္းႏႈိင္းမႈ ပုံစံမ်ဳိးစုံနဲ႔
အိပ္ရာဝင္ပုံျပင္တခု ေရးထုတ္ေနေလရဲ႕
ခပ္သဲ့သဲ့ ငိုသံေလးေတာင္ပါပါေသး...။

အေကြ်းဆိုတာက
ဆပ္မွရမယ္ဆိုတာ
အေမမွာတမ္း ေခြ်ခဲ့တယ္ေလ
ကြ်န္ေတာ္ မပန္းပါဘူး
ဘာဆုထူးကိုမွ မပန္ပါဘူး...
ေၾကေအာင္ဆပ္ပါ့မယ္
ေနာက္ဘဝကို သယ္မသြားေတာ့ပါဘူး...။

ဖိုးမထိုက္တဲ့ ထုတ္ကုန္မ်ား

လမ္းတုိင္းကို ေလွ်ာက္တတ္ဖို႔ဆိုတာ
အရည္အခ်င္းဟာ ရွိရတယ္
အရည္အခ်င္းရွိၿပီး အတၱႀကီးရင္
နယ္ပယ္တခုမွာပဲ လသာႏုိင္မယ္...။

ႏြားေျခရာကြက္လား
မူးလား
၀ါလုံးေခါင္းလား
ကြဲကြဲျပားျပား သိဖို႔လိုတယ္
ဒီထက္ပိုၿပီး
ငါမဟုတ္တဲ့ ငါမ်ားအတြက္
သင့္ရဲ႕ အေရာင္ဟာ
ေတာက္ပဖို႔လိုတယ္
မဟုတ္ရင္ ထင္တလုံးနဲ႔ပဲ
ငါစြဲေတြနဲ႔ ပိုးဖလံျဖစ္သြားႏိုင္တယ္...။

တခဏမွာ
မ်ဳိးစားငါးရာထုတ္ႏိုင္တဲ့ လုပ္ငန္း
သင့္ရဲ႕ ပင္ပန္းခံမႈကို
ခ်ီးၾကဴးလိုပါတယ္။
ဒါေပမဲ့...
ငါးႏွစ္မွာ တမ်ဳိးထုတ္တဲ့
ကုန္မ်ဳိးေလာက္ေတာ့
သုံးခံႏုိင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး...။

ဘယ္အတတ္ပညာမဆို
ကိုယ့္တြက္လား၊ သူ႔တြက္လား
တန္ဘိုးထားမႈက
ေစ်းႏႈန္းနဲ႔သတ္မွတ္ လိမ့္မယ္။
ဘယ္အသိပညာမဆို
ကိုယ္က်ဳိးတြက္လား၊ မ်ားက်ဳိးတြက္လား
သင့္ရဲ႕ ခံယူခ်က္က
မွ်တတဲ့ ေစ်းႏႈန္းနဲ႔ သတ္မွတ္လိမ့္မယ္
တန္ဘိုးဆိုတာ
သုံးစြဲသူတို႔က သတ္မွတ္တာျဖစ္တယ္...။

အနာဂါတ္ ကေလးမ်ား

ဆရာမႀကီး ေက်ာင္းကိုလာ၊
ျခင္း၊ ဂ်ဴိက္မ်ားကို ကူဆြဲပါ။
တန္းကိုေရာက္လာ မတ္တပ္ထ၊
မဂၤလာပါ ဆရာမ။

မႈိက္သ႐ိုက္တို႔ ရွင္းၾကမယ္၊
ခုံရွည္စားပြဲ မက်န္ကြယ္။
သင္ပုန္းေပၚမယ္ ဖ်က္ကာထား၊
သန္႔ရွင္းစင္ၾကယ္ က်န္မားသား။

ေက်ာင္းတခြင္လုံး သန္႔ရွင္းမယ္၊
ေပါင္းထုိး ျမက္ႏႈတ္ကြယ္။
စည္း႐ိုးပတ္လည္ ပန္းပင္တန္း၊
စိမ္းလန္းေစမယ္ ေက်ာင္းသခၤန္း။

ေသာက္ေရအိုးကို ေရျဖည့္မယ္၊
ညီညီညာညာ ပုံးႀကီးငယ္။
ေသာက္သုံးသူေတြ ေအးေစေၾကာင္း၊
သားတုိ႔ ကံလည္းေကာင္း။

ဘုရားရွင္ကို လက္အုပ္ခ်ီ၊
ကန္ေတာ့ခ်ဳိးနဲ႔ သံညီညီ။
ရန္မ်ဳိးငါးပါး ကင္းေစေၾကာင္း၊
ေမတၱာေလာင္းလို႔ တုိ႔ဆုေတာင္း။

ဗမာ့သမိုင္း သင္ၾကမယ္၊
ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္ကြယ္။
သူရဲေကာင္းကို စံမူထား၊
ဗိုလ္ေအာင္ဆန္း မ်ဳိးေကာင္းသား။

ေလ့က်င္းခန္းမ်ား က်င့္ၾကမယ္၊
ျဖည့္ကြက္အမ်ား မက်န္ကြယ္။
စာသင္ခ်ိန္၀ယ္ စိတ္ဝင္စား၊
ပ်င္းရိစိတ္တို႔ ေဖ်ာက္ကာထား။

စားစရာမ်ား စုေပါင္းမယ္၊
ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စားၾကကြယ္။
ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ ကူညီၾက၊
ေက်ာင္းေတာ္သားမ်ား ပီေအာင္ပ။

အလံေတာ္ျမတ္ကို အေလးျပဳမယ္၊
မတ္မတ္ ရပ္ကာကြယ္။
ဇာနည္မ်ားကို ေလးစားတု။
ေခါင္းညိတ္ အေလးျပဳ။

ေက်ာင္းဆင္းရင္လဲ အိမ္ကိုျပန္၊
ထီး၊ ဖိနပ္တို႔ မေမ့ရန္။
ကိုယ့္ပစၥည္းကို ကိုယ္ယူသြား၊
မမွားေအာင္လဲ သတိထား။

ျဖဴသန္႔စင္ၾကယ္ ကေလးငယ္

လူကေလးက အရြယ္ငယ္
ႏို႔ခ်ဳိစုိ႔ကာ ရယ္တတ္တယ္။

ေမေမ့ခ်စ္က ပိုျပန္ေတာ့
တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္လုိ႔ေပါ့။

ငါးႏွစ္ေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းကိုပုိ႔
ကႀကီးခေခြး စာအံလုိ႔။

တစ္ႏွစ္သုံးေလး ဂဏာန္းသင္
ပညာရွိႀကီး ေမာင္ေမာင္ထင္။

ေန႔ညအိမ္စာ ရေအာင္လုပ္
ပုစၦာေတြကို အေျဖထုပ္။

အေၾကြးမထား ႀကိဳးစားတာ
စာေျဖခန္းမွာ ေပ်ာ္လုိ႔ပါ။

ေအာင္စာရင္းကို ေျပးၾကည့္ၾက
ေမာင္ေမာင္ထင္တုိ႔ ပထမ။

ငယ္စဥ္အခါ ပညာရွာ
လူေတာ္ျဖစ္ဖုိ႔ ခြင့္ေရးပါ။

ခြင့္ေရးေတြကို မလြတ္တန္း
ဂ်ဳိးေထာင္နည္းလို႔ ဖမ္း။

စိတ္ေကာင္းရွိၿပီး ေစတနာ
လူႀကီးမိဘ ႐ုိေသပါ။

လုပ္သင့္ရာ ေအာင္ေစေၾကာင္း
ေမတၱာေတြ ခေညာင္း
ကေလး သူေတာ္ေကာင္း။

တရားမရွိတဲ့ ညီညြတ္မႈ

ဆြဲဆြဲငင္ငင္ အူသံေတြနဲ႔
အလင္းခ်ဳိ႕တဲ့ ညမွာ
ပရေလာကသားတို႔
လက္ခ်င္းခ်ိတ္လို႔
ညီညြတ္ေနၾကတယ္...။

စကားေျပာတဲ့ အသံက
မပီသေပမဲ့ ညီမွ်ေနၾကတယ္
၀ူး၀ူး၀ါး၀ါးနဲ႔ေပါ့...။
ေျခာက္ျခားစရာေတာ့ ေကာင္းပါတယ္
မိစၦာေတြရဲ႕ေသြးဟာ
ဘာအေရာင္လဲ...။

ေအာက္လမ္းဆရာတုိ႔
ဂြင္ကိုက်လုိ႔ေပါ့
ျပည့္တန္ဆာတို႔နဲ႔ ျမဴးတူးေပ်ာ္ပါး
ေဆး၀ါးအျပည့္အစုံနဲ႔
အားတုိးေဆးေတြလဲ ေသာက္လုိ႔
ရပ္ကတို႔မ်ားကလည္း
ကိုးစားေနဆဲပါ...။

အေမႏို႔ကို ေသာက္စုိ႔ၿပီး
ႀကီးလာသူမ်ား မဟုတ္ေလေတာ့
တခါစားေတြ သိပ္ႀကံၾကတယ္
စားတာမ်ားေတာ့ စာမေၾက
စူးစူး၀ါး၀ါးေအာ္ၿပီး
ဆိုးဆိုးရြားရြား ဇာတ္သိမ္းလိုၾကတယ္
ေအာ္
ဘုရားမွ မရွိတာကိုး
တရားမွ မသိတာကိုး
အေၾကာင္းအက်ဳိး ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ
ပရမိစၦာမ်ားေတာ့ ညီညြတ္ေနဆဲ...။

ဗမာ့ငရဲ

ညဆိုေပမဲ့
မီးပ်က္ရင္ ေခြ်းထြက္ေတာ့တာပဲ
အလူးလဲ ခံရၾကရတယ္
အဲဒါလဲ ငရဲတခုပဲ...။

ျခင္ေတြကတုပ္
ေခြ်းေတြကယား
ကုတ္လိုက္ရတာ တဂုတ္ဂုတ္
ေပစုတ္ေနတာပဲ
အဲဒါလဲ ငရဲတခု...။

ပူပူေလာင္ေလာင္နဲ႔
အိပ္ယာလဲ မဝင္ႏိုင္
ထိုင္ရမလို ထရမလို
ငိုေတာင္ ငိုခ်င္လာတယ္
လမ္းထြက္ေလွ်ာက္မွပဲလို႔
အိမ္ထဲကထြက္
ဂ်ဳံးဂ်ဳံး ဂ်က္ဂ်က္ အင္ဂ်င္သံေတြ
ဆူညံေ၀... လို႔
႐ွဴစရာေလက မီးခိုး
ေလွ်ာက္စရာေျမက ႏွစ္ေပေလာက္
စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔
ေတာက္...
ငါဆဲလိုက္ရ
ငရဲဟ... ငရဲ...။

မိုးကေခါင္၊ ေခြးကေဟာင္

ေရာဂါ...
ရွင္သန္လာကတည္းက ရရွိလာ
ေ၀ဒနာထပ္ဆင့္လိုက္ေတာ့
ကုန္ေပါ့ ပိုက္ဆံ...။

ညစ္တယ္
ရြယ္က ငယ္ပါေသး
ဘဝေပးက မေကာင္းေတာ့
ေသာက္က်ဳိးေတြနည္း
ေသာက္တိုင္းလဲမေကာင္းေတာ့
လူတိုင္း...
နဲနဲေတာ့ ညစ္တယ္
ညစ္ၾကယ္မျဖစ္တာ ေတာ္ပါေသး...။

အလုပ္က မယ္မယ္ရရမရွိ
အသိေတြ သုံးမ၀င္
သတိနဲ႔ ဆင္ျခင္ေတာ့ မထူးျခား
ညဏ္ကူလည္းပဲ ခပ္ပါးပါး
ကံကေတာ့ ခပ္ဝါးဝါးရယ္ပါ...။

မိုးကေခါင္
ဖုန္ကထ
ေသာက္ေရက မရ
ေဘာက္ေတြလဲထေနၿပီ...။

ႏြားမေတာ့ ပိန္ေနၿပီ
ေနပူကေတာ့ ရွိန္တုန္းပဲ
ကန္ေတြလည္း ပက္ၾကားအက္
၀မ္းေတြကပ်က္
သက္ထြက္သြားတာ တေန႔တေယာက္
ေခါင္းေတြလည္း ေခ်ာက္လွၿပီ
ေသာက္က်ဳိးနည္းၿပီ
တိုင္းျပည္ပ်က္ေနၿပီ
ဘ၀ပ်က္ေနၿပီ
ရပ္ကေတာ္တို႔ေရ...။

ဒို႔ရြာ (ႏို႔၀ါ)

လူတိုင္းမွာ...
ရြာကေလးတရြာစီ ရွိေနၾကတယ္
ခ်စ္စရာ့နာမည္ေလးေတြနဲ႔
တခ်ဳိ႕ရြာက စည္ကားတယ္
တခ်ဳိ႕ရြာက ေနခ်င့္စဖြယ္
တခ်ဳိ႕ရြာကေတာ့ပ်င္းစရာပါ...။

ယံမဂၤလံ စာအံသံေတြရွိတယ္
ေဖာ္ေရြတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြရွိတယ္
ေပေတတဲ့ အ႐ူးငေဖ တေယာက္ရွိတယ္
ထုံးျဖဴေစတီေလးနဲ႔ ရြာဦးေက်ာင္းေလးရွိတယ္
အရသာစုံတဲ့ ခ်ဳိခ်ဳိတို႔ လက္ဘက္ရည္ဆိုင္ရွိတယ္
ျခကိုက္ေနတဲ့ စာတိုက္ပုံးေလးရွိတယ္
အခု အကုန္လုံး ျပတိုက္ေလးလို ၿငိမ္သက္ေနတယ္ေလ...။

၀က္ေအာ္သံ
ဝတ္ေလွ်ာ္သံ
ၾကက္ကေတာ္သံ
ရြာေဆာ္သံ
အၿမဲညံေနတဲ့
သံစုံတီး၀ိုင္းေလးလည္း ရွိတယ္...။

လြမ္းစရာေတြပါ
စားလို႔မရတဲ့ အရသာေတြ
ေမ့လုိ႔မရတဲ့ ဓေလ့ေတြ
အဖိုးျဖတ္လို႔မတဲ့ ေမတၱာဓာတ္ေတြ
ေမႊးပ်ံေနတဲ့ ပန္းရနံ႔ေတြ
ငါေလ...
ဒါေတြကို
ဘယ္ခ်ိန္ျပန္ရမလဲ...။

ဆိပ္ေန႔၊ ည

ေနေပ်ာက္လိုက္
ညေရာက္လိုက္ေပါ့
စကၠန္မ်ား ေျပးလႊားေနတယ္
ၾကာညဳိအနံေတြ အၿမဲသင္းေနတယ္
ပိုးဟပ္မည္းေတြက ေနရာအႏွံ႔
ခန္းပတ္ပတ္လည္မွာလည္း ၀ိုင္ယာေတြနဲ႔
အသက္ဆက္ခဲ့တာ ႏွစ္ႏွစ္ျပည့္ေတာ့မယ္
ဒီခန္းပတ္လည္မွာ ဒီတိုင္းျခည္းပါပဲ...။

ေလာင္စာေတြ ထည့္သြင္းတယ္
ေနာင္မွရပါေစ
ေနာင္တေတြတန္းလန္း
ရမ္းတယ္လို႔ေတာ့ မထင္ပါနဲ႔
ဘယ္လူကိုမွ ေခြးမထင္ဘူး
ပုလင္းတူ ဘူးဆို႔ေတြ ထြက္သြား...
ေကာင္းတူ ဆိုးဘက္ေတြ ထြက္သြား...
ဒိုးတူ ေပါင္ဖက္ေတြ ထြက္သြား...
ဒါဟာ
၂၀၀၉ မွာ မရလိုက္တဲ့ ေနာင္တေတြပါ...။

ေဆးလိပ္ေတြ မေသာက္နဲ႔တဲ့
ဆိပ္ေတာက္ေတြဆိုပဲ
ေခါက္ေခါက္ခါခါ ဒီစကားေတြ
ငါမၾကားခ်င္ေတာ့ဘူး
ဒီအသက္က
မဟုတ္လည္း ထြက္ခြာမွာပဲ
ေနပါလို႔ တားပိုင္ခြင့္မရွိ
ငါသိပါတယ္..
ငါ့လုပ္ရပ္ေတြအတြက္ ငါေၾကနပ္ပါတယ္
တကယ္ဆို
အဲဒါ ဆိပ္မဟုတ္ဘူး
လူၾကားမွာ ဘီလူးရွိေနတာက
အဆိပ္ကြ...။
အဓမၼကို ဆိပ္လို႔ေခၚတယ္ဟ
မွတ္ထားကြ မွတ္ထား...။

ၿမဳံးမိတဲ့ငါး ၿပဳံးစိစိရယ္တဲ့လား

ေစာေက်ာမွ မသိတာ
ေတာကစား ထြက္ခ်င္ေသးတာ အံ့ပါ့
ငါေဟ့... လူ႔ဗာလလုိ႔
အေ၀းေ၀း မစိုးမပို႔သံ
လွ်ံက်လာတဲ့ ေလာဘ
သမင္ရရင္ရ
မရရင္ မင္းကိုသတ္မယ္...။

သခင္အားရေအာင္
အတၱေတြ အေရာင္ေျပာင္း
ပုပ္နံ႔က တေထာင္းေထာင္း
ေစ်းေကာင္း ဖာသည္မ
ဘယ္ေလာက္လွလွ
အဖိုးတန္ရင္ တမတ္ေပါ့...။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အၿမဳံးေထာင္
ေလာင္ေကာင္ေတြ ဗလပြ
သူ႔တြက္ေတာ့ အႏွစ္သာရပဲေလ
ၾကည့္စမ္း...
တေန႔တျခား ၀လာလိုက္တာ
ေၾသာ္....
ဖားလည္း ဖားႏိုင္သကိုး
စားလည္း စာႏိုင္မွာေပါ့...။

သခၤါရ နံနက္ခင္း

ႏုနယ္သည့္ ေရာင္ျခည္ဦးတုိ႔သည္
ႏွင္းထု သိပ္သည္းမႈကို အံမတုႏိုင္ေသး
ေတးတေက်ာ္ေက်ာ္နဲ႔ ေစ်းသည္မကို
သူေယာင္မယ္လို႔ ထင္မွားေစႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ေပါ့...။

အမည္မသိ ငွက္ကေလးေတြ
ေတးေတြသီေနၾကၿပီ
အခ်င္းခ်င္း ပလီေနလိုက္တာ
အားက်ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္
ေမြးစားသား ေတာင္ေ၀ွးကိုေထာက္ရင္း
ဦးေက်ာက္ေမာင္းေတာင္ ၿပဳံး...လုိ႔...။

တျဖည္းျဖည္းရင့္က်က္လာတဲ့
ေန၀န္း၀ိုင္း၀ိုင္းဟာ
ရြက္စိမ္းဖလ္ေတြ အေပၚမွာ ျဖာက်လုိ႔
ေလေ၀ွ႔လုိ႔
တရွပ္ရွပ္နဲ႔ ရင္ျခင္းထပ္ေနၾကတာ
ေလာကရဲ႕ အလွတမ်ဳိးေပါ့
ထာဝရတည္ေနရင္ ေကာင္းမွာပဲေနာ္
ေတာ္ေပ်ာ္ သူေတာ္မဟုတ္ေသးလုိ႔...။

႐ုပ္နာမ္ ႏွာေစးပုံ

ဒီကေန႔ဟာ
ေလးကြ်န္းပိုင္တုိ႔ရဲ႕
အိေႁႏၵပ်က္ရတဲ့ေနေပါ့
ဒီတပြဲက
ေက်ာ့စရာမရွိေလေတာ့
အေသာ့ေႏွာေပမယ့္
တိုက္ကြက္ကမမိ...။

ေနာက္ဆုံးခရာတခ်က္ဟာ
ေျပာင္းျပန္စီးေသာျမစ္မွာ
ေပၚလိုက္ျမဳပ္လိုက္
တိုက္႐ိုက္ေသြးတို႔ မစီးဆင္းေတာ့...။

က်ယ္ေလာင္လာတဲ့
လက္ခုတ္သံေတြဟာ
ငါ့အတြက္
အႏွစ္သာရမပါေလေတာ့
ထိခ်က္ကနာတယ္
အေရာင္ေတြ လြင့္ပ်ယ္သြားတာ တကယ္ပဲ...။

ဒီတည အိပ္လုိ႔မရခဲ့ဘူး
အ႐ူးတပိုင္းဆိုလည္း မွန္ပါတယ္
မူးသမားတို႔ သမိုင္းထဲ
အၿမဲေရာက္ခ်င္ေနေတာ့တယ္
မိုးသည္ မစဲ ရြာေနတုန္း...။

႐ိုးစင္းတဲ့ စစ္တုရင္

ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔သူ တေယာက္ရဲ႕
လႈပ္ရွားခဲ့တဲ့
ေအးစက္တဲ့ ေန႔ရက္ေတြမွာ
ေဆးလိပ္တဖြာကိုသာ
မက္ေမာတယ္...။

ေက်ာ္ျဖတ္ရတဲ့
ညရက္ေတြမွာ
လမ္းျပဆိုလို႔
ပိုးစုန္းၾကဴးတေကာင္သာ
အေဖာ္ပါခဲ့တယ္...။

ငါတို႔ထုတဲ့ ႐ုပ္လုံးဟာ
ငိုးခ်င္းသံတုိ႔ ပ်ံ႕လြင့္ခိုက္မို႔
ပီျပင္ဖို႔ ေန႔ေတြဟာ
ၾကာခဲ့ရတာ မဆန္းပါဘူး...။

မပဋာေျမလူး
အ႐ူးတပိုင္းေတာင္မွ
တရားရေသးတာပဲ...။
ဤကိုေတာင္ ကြ်ဲျဖစ္ရေသးတာ
ညီညြတ္မႈပဲလိုတာ မဟုတ္လား...။

ရန္သူ႔နယ္ေျမမွာ
ေမြးတဲ့ ပန္းရယ္လို႔ မရွိပါဘူး...
မုန္းသူတို႔နယ္ေျမမွာ
လိပ္ျပာတုိ႔...
၀တ္ရည္ကို
ေသာက္စုိ႔ခြင့္ မရခဲ့ၾကဘူး
တကယ္ ၾကဴးေက်ာ္တာက
ဘယ္သူလဲ...။

အေမးရွိတယ္
အေျဖသိတယ္
ၾကားေနသူသာ မျဖစ္ပါေစနဲ႔
ဒီခ်ိန္ဟာ...
စြန္းကိုပဲထြက္သင့္တယ္
ပြန္းကို ေရွ႕တကြက္တိုး...။

ျခင္ေထာင္ဇာတ္လမ္းကို ရွင္းတမ္းထုတ္ျခင္း

သမိုင္းဆိုတာ
အု႒္တံတိုင္းမ်ားနဲ႔
ကာရံ ပိတ္ဆို႔ထားလို႔မရပါ
ျပာပုံဘ၀ေရာက္ခဲ့တဲ့ ျပဇာတ္ေတာင္
မွန္ေဘာင္တပ္ၿပီး
ဂုဏ္ျပဳခံရေသးတယ္မဟုတ္လား...။

မွန္တရားဆိုတာ
ဆိုးက်ဳိးသာ ျဖစ္ေစတယ္ဆိုရင္
ငါ့နံ႐ိုးမ်ား က်ဳိးသြားပါေစ
ဆိုးထုတ္ႀကီးကို ထမ္းသြားမယ္...။

မွန္တာေျပာလုိ႔
ရြာျပင္ထြက္ရရင္လည္း
ဒီ၀ဠာထဲက
လက္ျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး
ထြက္သြား႐ုံပါပဲ...။

ကြန္ျမဴနစ္ကို မေကာင္းဘူးလို႔ေျပာရင္
ငါ့ကို...
အ႐ူးလို႔ေခၚတာ လက္ခံတယ္
လီနင္ဟာ
ငါ့အတြက္
ထူးျမတ္တဲ့ သူရဲေကာင္းပဲ...။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကစ
ဘသိန္းတင္ အဆုံး
လမ္းျပၾကယ္ေတြဟာ
ကြန္ျမဴနစ္ေတြပါပဲလို႔ေျပာရင္
တြန္႔တက္ခြင့္
မင္းတို႔မွာ မရွိဘူး...။

မင္းတို႔ဟာ...
ေခြးတိုးေပါက္ကို ဖလ္ဂူထင္
မစင္ပုပ္ကို သကာလိုျမင္
မင္းတို႔ရဲ႕ ကယ္တင္ျခင္း မခံရတာ
တို႔ျပည္သူေတြ ကံေကာင္းၾကပါတယ္
ျခင္ေထာင္ဇာတ္လမ္း
ရွင္းတမ္းထုတ္ရင္
------------------
တကယ္ဆို
ယမမင္းဟာ ရန္သူမဟုတ္ဘူး


မွတ္ခ်က္။ ။ ျပည္ပ၌ ေတာ္လွန္ေရးဗန္းျပၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာေနၾကေသာ ေဖာက္ျပန္ေနသူမ်ားကို ရည္ရြယ္၍ ေရးဖြဲ႕ခံစားသည္။

ဘ၀ ဖြင့္ဆိုခ်က္

ဗိုင္း... ကနဲ
လဲက်သြားတာဟာ
စကၠန္႔မွာ တခ်က္တည္း
ျပန္မတ္ဖို႔ က်ဳိးစားတဲ့အခါ
တံတိုင္းမ်ားက အထပ္ထပ္
ငါ့တြက္...
ကြက္လပ္တေနရာ က်န္ေသးလား...။

အေမေတာ္သေလာက္
သားကဖ်င္းပါတယ္
တကယ္ဆို
အေမ ႏို႔ခ်ဳိမတိုက္သင့္
စံနစ္ေတြမ်ား ေျပာင္းၿပီလား...။

ငါက...
ေမတၱာကို မခံယူတတ္သူကိုး
ခ်ဳပ္႐ိုးေတာင္ မက်က္ေသးတာ
ငါ့အတြက္ သစၥာဟာ
ဘာမ်ား အဓိပၸါယ္ရွိမလဲ...။

လူတိုင္းေလွ်ာက္ေနတဲ့
ခရီးလမ္းကို
ငါက ၾကမ္းတမ္းတယ္လို႔ နားေနခဲ့
တကယ္ေတာ့...
ဘ၀ရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကို မသိလို႔...။

ေအာင္ကသိုဏ္း

ေအာင္ပါေစသီခ်င္း ၾကားရတိုင္း
ေအာင္ဘာေလ ထီထိုးလိုက္ရတာ
ဘုရားစင္ေအာက္မွာ အထပ္ထပ္...။

မွားတာကို ျမင္တိုင္း
အမွန္တိုင္း ေျပာမိတဲ့အခါ
ဆဲဆိုခံရတာ အခါခါ...။

ေ၀းကြာတဲ့ ေကာင္းကင္ကို ေတြ႕တိုင္း
ေျခဖ်ားေထာက္ခံရတဲ့ ပထ၀ီေျမႀကီးဟာ
႐ိုင္းစိုင္း မာေက်ာေနေလရဲ႕...။

ငါ့ရဲ႕ဘ၀ဟာ
ဘယ္ေတာ့မွ ဌာန္က႐ိုဏ္းမက်
သံသရာကလြတ္ေအာင္
ဘယ္ကသိုဏ္း ႐ႈရပါလိမ့္မလဲ...။

ႏွစ္လိုဖြယ္ ေ၀ဒနာ

ႏုနယ္စဥ္က
ႀကီးမားတဲ့ ေ၀ဒနာတခုဟာ
ကံ၏ စီမံရာျဖင့္
မလႊဲေတာင္ၾကားမွာ
ျမဳပ္ႏွံခဲ့ရတယ္...။

ေ၀ဒနာ သက္သာ႐ုံ
တခဏမွာ
ငါရဲ႕ မွန္တရားတခုေၾကာင့္
ေတာေခ်ာက္ခံခဲ့ရတယ္...။

ေတာေခ်ာက္လုိ႔
လမ္းေပ်ာက္ေနတုန္း
ေ၀ဒနာဆိုးတခု
လန္႔ႏိုးလာျပန္တယ္...။

အဲဒီေ၀ဒနာေၾကာင့္
ေဖာက္ျပန္ေနတဲ့
ေလာက္ေကာင္ေတြကို
ျပန္ၿမိဳမေကာင္းတဲ့ ထီြဖြယ္လို႔
ျမင္ႏိုင္ခဲ့တယ္...။

အဲဒီအခ်ိန္ဟာ
မကြဲျပားတဲ့
သူေယာင္မယ္ေတြၾကားမွာ
ဗလာမဲေတြကို
ဆြဲထုတ္ျပႏိုင္ခဲ့တယ္...။

အဲဒီဗလာမဲေတြဟာ
ဖန္တရာမကတဲ့
ဘ၀ေတြမွာ
ႀကံရာမရတဲ့အခါ
အသုံးျပဳႏုိင္လိမ့္မယ္လို႔ ယုံၾကည္တယ္...။

အခုေတာ့
ဆုံခ်က္မ်ား အံေခ်ာ္တိုင္း
စိတ္႐ိုင္းေတြ မထြက္က်ေအာင္
ေႏြေခါင္ေခါင္မွာ
ေစာင္ၿခဳံလို႔ အိပ္ေနဆဲပါ...။

ဘ၀ ေရာ္ရည္

သစ္ရြက္တို႔သည္
ေၾကြလြင့္လ်က္ရွိ၏...။

ထိုအခါ၌
ငါ၏ မ်က္၀န္းတို႔သည္
ဆယ္လံမွ်ေသာ ပကတိအရာတို႔အား
မျမင္စြမ္းေတာ့...။

သူမ၏
ေဖ်ာ့ေတာ့ေသာ
ႏႈတ္ခမ္းစင္းေၾကာင္းတုိ႔ကို
ေခတ္မီ ႏႈတ္ခမ္းနီတို႔ျဖင့္
လွဆင္ျခင္းကို မလိုလားေတာ့သည္မွာ
၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ပင္...။

ေရျပင္ၾကယ္သည္
တည္ၿငိမ္လွ်က္ရွိ၏
လႈိင္းၾကက္ခြက္တို႔၏
ေဆာ့ကစားပုံမ်ားကို
ေႏြးေထြးေသာ ေရာင္ျခည္တို႔ တန္ဆာဆင္ထား၏...။

သုိ႔ေသာ္
ငါ့အတြက္ တီးခတ္ရန္
သံစဥ္မ်ားမရွိ
ငါ့အတြက္ ေတးသီရန္
လကၤာတို႔သည္ မေခ်ာေတာ့...။

ကိုယ့္ရဲ႕ အနာဂါတ္အလား
ဘာ၀နာပြားစရာ
ေရာင္ျခည္မွာ ေဖ်ာ့ေတာ့စြာ
ငါ့အား
လက္ျပႏႈတ္ေန၏
မနက္ဖန္တြက္ ျဖစ္ေပမည္
ငါသည္လည္း
မနက္ဖန္အတြက္ အသက္ဆက္ရေပဦးမည္
ဟဒယတို႔သည္
တည္ၿငိမ္စြတကား....။