ဘာမွမလို ဘာမွမလာ
ဘာမွမရွိ ဘာမွမျဖစ္
ငါက အသစ္စက္စက္။
ဝင္းလိုကဝင္း၊ ပလိုကပ
ထြန္းလိုကထြန္း၊ လင္းလိုကလင္း
ငါက ေငြစင္လမင္း။
ဖူးလိုဖူး၊ ပြင့္လိုပြင့္
ပ်ံ႕လိုပ်ံ႕၊ သင္းလိုသင္း
ငါက ပန္းပိေတာက္မင္း။
သို႔ေသာ္...
တဏွာေပမ၊ ေမွာင္ခ်ဝိဇၨာ
ေလာဘာေဒါသ၊ ေမာဟတျဖာ
သူတို႔လာလွ်င္၊ သည္လူ႔အင္မွာ
သစ္, ပင္ေသာ္လည္း၊ ေဟာင္းျဖစ္ၿမဲ၏
မလႊဲေရွာင္သာ ဓမၼတာ။
တိမ္ျမဴ တိမ္မွ်င္၊ မႈိင္းလို႔ပင္သာ
တျဖာေမွာင္ဖုန္း၊ တိမ္ညစ္မ်ဳိးတို႔
ဖုံးကာအုံ႔ကာ၊ တားဆီးကာႏွင့္
သို႔ေလခါတြင္၊ ထြန္းပါေသာ္လည္း
ေမွာင္ၿမဲပင္သာ ဓမၼတာ။
ခူးသူဆြတ္သူ၊ ျမတ္ႏိုးသူတို႔
တံခ်ဴႏွင့္ထိုး၊ ဓားမ်ဳိးႏွင့္ခ်ဳိင္
အားရႏိုင္ဘဲ၊ ပင္ကိုလွဲ၍
ပန္းပိေတာက္မင္း၊ မီးသို႔ဆင္းမွ
႐ႊင္ၿပဳံးၾကည္သာ ဓမၼတာ။
ထိုေၾကာင့္
ေသြးသည္နိစၥာ၊ ငါ့ခႏၶာဟု
ၾကမၼာယြင္းယို၊ ျဖစ္မ်ဳိးစုံတို႔
ကလိယုဂ္ေခတ္၊ သည္စံနစ္က
ျပဳျပဳသမွ်၊ မျဖစ္ရဘဲ
ျဖစ္ျဖစ္သမွ်၊ ပ်က္ပါရသည္
ဘယ္သို႔ခင္မင္ သည္လူ႔ခြင္။
ထိုေၾကာင့္သာပင္၊ ငါသူတပါး
ေယာက်္ားမိန္းမ၊ ဆင္းလွလုလု
ဓာတုကလ်ာ၊ ႏႈန္းပမာသုိ႔
ထုံးမကြာေစ၊ ခ်စ္စိတ္ေပြေသာ္
စက္မေပ်ာ္ မႈိင္လို႔ပါကြယ္။
ခင္ရယ္....
ခ်စ္၍ပင္သာ မုန္းပါေတာ့
ဆင့္၍ပင္သာ ခ်ဳန္းပါေတာ့
ျဖစ္၍ပင္သာ သုဥ္းပါေတာ့။
