အလကားပဲ

အတြယ္အတာကိုစြန္႔
အခ်ဳပ္အေႏွာင္ကို႐ွင္း
ဘဝကိုေပး
အသက္ကိုေပး
ဒါ၊ ကေလးကစားသလို ေပ်ာ္လို႔မဟုတ္ဘူး။

ေသြးနဲ႔ျဖန္း
ေခြ်းနဲ႔ဆြတ္
အူကိုထုတ္
သဲကိုႏႈတ္
ငါတို႔ အလုပ္လုပ္ခဲ့တာဟာ ပါရမီအတြက္။

အတၱအတြက္
စြန္႔စားခန္းအားလုံးကို
ျဖတ္ေတာက္ပစ္ခဲ့တယ္။
ဘယ္လို အစေကာင္းတဲ့ ဇာတ္ကြက္ျဖစ္ပါေစ
အဆုံးသတ္မေကာင္းရင္ အလကားပဲ။
ၾကားမွာ...
ဒူးၿပဲ တံေတာင္ၿပဲ
အသဲကြဲျခင္းနဲ႔ ငိုျခင္းတပုဒ္သာ အဖတ္တင္မယ္။
ငါဆင္တဲ့ ဇာတ္မွာ
လိုခ်င္တာ၊ ဒါမွ မဟုတ္ဘဲ။

စြန္႔ခဲ့ရသမွ်၊ ဖြတ္မြဲျပာစု
လြဲၿပီးရင္းလြဲ...
ေသပြဲတခုပဲ ေသခ်ာတယ္
ကဲ...
အရာအားလုံးဟာ အလကားပါပဲ
ဒီအတြက္ ဘာလို႔ ဝမ္းနည္းေနဦးမွာလဲ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဆြး

အလြမ္း၊ အေဆြးေတြနဲ႔
ေတြးရင္း ေငးေမာမိတယ္
တေနကုန္၊ တညလုံး...။

မုန္းတရားမ႐ွိတဲ့ အခ်စ္ဟာ
အႏွစ္သာရ ဘယ္ေလာက္႐ွိမွာတဲ့လဲ
တည္ၿငိမ္တဲ့အခ်စ္ဆိုတာ လိုအပ္ဆုံး မဟုတ္ဘူး။
တခုတည္းေသာ လိုလားစရာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
တည္ၿငိမ္လြန္းရင္ နယ္ထိုင္တယ္ဆိုေပမယ့္
အဲဒီတည္ၿငိမ္မႈက ဘယ္ေလာက္အထိ တည္ၿငိမ္ႏိုင္မွာတဲ့လဲ
လကို အၿမဲတမ္း ကြယ္ထားႏိုင္တဲ့ တိမ္ဆိုတာ မ႐ွိပါဘူး
တိမ္ေၾကာင့္ လရဲ႕ အလင္းဟာ ဂုဏ္႐ွိေလေတာ့
ဓာတ္သက္မက်ေပမဲ့ မိတ္ဖက္ျဖစ္တယ္ဆိုတယ္ ယုံ။

တုန္လႈပ္လြန္းတဲ့ ႏွလုံးသားကို
ဘယ္လို ပကာသနမွ ကာကြယ္မေပးႏိုင္ပါဘူး
ပဓာနက ပကာသနမွ မဟုတ္ဘဲ။
အတၱျခင္း တူညီၾကေပမယ့္
ေမတၱာေဂဟအားနည္းေတာ့
ေသြးခြဲတိုင္း ကြဲၾကရတယ္။

ငါတို႔ ကြဲခဲ့ၾကရၿပီ
ရလာဘ္ကိုယ္စီနဲ႔
သူေဆြး၊ ကိုယ္ေဆြး
သူလည္းေတြး၊ ကိုယ္လည္းေတြး
သူေငးေနသလား
ငါေငးေနတုန္း....။

မထူးျခားနား၊ ထူးျခားနား

ဘာဆိုဘာမွမေရးျဖစ္တာ ခ်ိန္အေတာ္ၾကာျမင့္ခဲ့ပါၿပီ။ က်ေနာ့္ကို ခ်စ္ခင္ၿပီး က်ေနာ့္စာကို လာလာဖတ္တဲ့ မိတ္ ေဆြေတြကိုလည္း ေတာင္းပန္ပါတယ္။ တကယ့္ေတာ့ ေတာင္းပန္စရာမလိုဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ က်ဳပ္စာကို လာဖတ္တဲ့လူက ေလာက္ေလာက္လားလား ႐ွိတာမွ မဟုတ္တာကိုး။ ဒါေၾကာင့္မို႔ နေမာ္ နမဲ့ပဲ ေနခဲ့တာပါ။

စာမဟုတ္ ကဗ်ာမဟုတ္တဲ့ ေပါက္တတ္ကရေတြကို ေရးရတာဝါသနာေတာ့ႀကီးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဝါသနာ ထက္ ေက်ာ္လြန္တဲ့ အေျခအေနတခုကို ဖန္းတီးဖို႔ စိတ္ကူးခဲ့ပါတယ္။ စိတ္ကူးဆိုတာလဲ ေငြကုန္ေၾကးက် ႐ွိတာ မဟုတ္ေတာ့ ကမၻာကုန္က်ယ္သေ႐ြ႕ စိတ္ကူးနဲ႔ ျဖန္႔က်က္လိုက္တာ ငါဆိုတာေလးဟာ လုံးပါးပါးၿပီး ေပ်ာက္သြားမတတ္ပါပဲ။

တိက်သလား ေသခ်ာသလား တိတိက်က် ေသေသခ်ာခ်ာ မသိရတဲ့ အေျဖေတြေတာ့ ရခဲ့ပါတယ္။ ငါရဲ႕ႀကိဳး စားမႈနဲ႔ ဘာရမလဲ။ ငါရဲ႕ လုံ႔လဝီရိယနဲ႔ ဘာရမလဲ။ ဒီေတာ့ လိုေသးတယ္။ လိုေတာ့ ျဖည့္ေပါ့။ ျဖည့္ေတာ့ ျပည့္လာမွာေပါ့။ ျပည့္ေတာ့ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခြင့္ရမွာေပါ့။

လူငယ္တေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္မ်ားတကာလို႔ တက္ႂကြမႈ မ႐ွိပါဘူး။ အတိတ္ေတြကိုေတြး ဝမ္းနည္း ေနတာက မ်ားပါတယ္။ အနာဂါတ္ကိုေတြးၿပီး စိုးရိမ္ေနတာက မ်ားပါတယ္။ ပစၥဳပၸန္မွာ ပစၥလကၡတ္ေနပစ္ လိုက္တာပဲ။ သေဘာက် ေက်နပ္သလားဆိုေတာ့လည္း ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ သေဘာမက်ေသာ္လည္း က်သေယာင္၊ မေက်နပ္ေသာ္လည္း ေက်နပ္ သေယာင္နဲ႔ ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ျဖစ္ေနတာေပါ့။

ဒီေတာ့... ဒီမွာပဲ နားလိုက္ပါေတာ့မယ္။ လူမဖတ္တဲ့ စာကိုေရးရတာေလာက္ အရသာကင္းမဲ့တာမ်ဳိး ႐ွိမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူမသိတဲ့ ဘေလာ့ဂါေလာက္ အထီးက်န္တာမ်ဳိးလည္း ႐ွိမယ္မထင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့... မထူးပါဘူး။ နားလိုက္တာပဲ ေကာင္းပါတယ္။