Monday, December 27, 2010

႐ိုင္းေကာင္

ကြ်န္ေတာ္က မိုက္႐ိုင္းတယ္
                     ခါးသီးတယ္
                     ရင့္မာတယ္
                     ခက္ထန္တယ္
                     မာေက်ာတယ္
                     မာနလည္းႀကီးတယ္
                     အာဃတလည္းထားတယ္

ေျခာက္ေပးမွ ရတဲ့သူကို
မိုက္႐ိုင္းေပးရမယ္၊
ဒါေၾကာင့္ ဒီမိုက္႐ုိင္းမႈဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္ပါတယ္။

နားထင္ေသြးေရာက္ေနတဲ့သူကို
ခါးခါးသီးသီး ေျပာရမယ္
ဒါေၾကာင့္ ဒီခါးသီးမႈဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္တယ္။

ေျခဖ်ားေထာက္၊ ေခါင္းေမာ့၊
ရင္ေကာ့သူကို ရင့္မာစြာေျပာမယ္
ဒါေၾကာင့္ ဒီရင့္မာမႈဟာ ကုသိုလ္ျဖစ္တာပဲ။

ရပ္တကာ၊ ႐ြာတေလွ်ာက္
ေသာင္းၾကမ္းသူဆိုရင္
ခက္ထန္စြာ ဆုံးမရမယ္
ဒါေၾကာင့္ ဒီခက္ထန္မႈဟာ ကုသုိလ္ျဖစ္တယ္။

မည္သူ႔ကိုမွ ထီမထင္
ထင္တိုင္းက်ဲေနရင္
မာမာေက်ာေက်ာ
ဒါေၾကာင့္ မာေက်ာမႈ ကုသိုလ္ပါပဲ။

အမ်ားစုက အနည္းစုကို
ဘာသာေရး၊ လူမ်ဳိးေရး၊
ႏိုင္ငံေရးေတြမွာ လူမဆန္စြာ
ေစာ္ကား အႏိုင္က်င့္လ်င္
ကမၻာတည္သေ႐ြ႕
အာဃာတထားၿပီး
ေခ်မႈန္းရမယ္
ဒီအာဃာတကလည္း
ကုသိုလ္ျဖစ္တာပဲ။

လူေတြက
သီးခံတာကို
ငတုန္း၊ ငအ၊
ငထုံ၊ ငဖ်င္း
မသိနားမလည္တဲ့
ဦးေႏွာက္ေခ်ာင္
႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္လို႔
ထင္တတ္ၾကသည္...။

တကယ္ေတာ့
႐ူးတာလဲေကာင္းတယ္
ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့
အျပစ္မႈလို႔ ထင္ရတဲ့
မထင္မွတ္၊ မ႐ြယ္ပဲ
ကုသိုလ္တရားေတြ
ရသြားတာပါ
မထင္မွတ္တဲ့
မရည္႐ြယ္တဲ့
ဒုစ႐ိုက္ေတြ
ေျပသြားေစႏုိင္ာေပါ့...။

ဒါေၾကာင့္
လူေတြဟာ မိုက္႐ိုင္းၾကရမယ္
ခါးခါးသီးသီး ေျပာဆိုရမည္
ရင့္မာစြာ စကားႏိုင္ထိုးရမည္
ခက္ထန္စြာ တုံ႔ျပန္ရမည္
မာေက်ာစြာ ခုခံၾကရမည္
မာနနဲ႔ အလုပ္ရမယ္
အာဃာထားၿပီး ျပန္လည္ေျခရမယ္။

ဒါေတြဟာ ကုသိုလ္ေတြ
မဂၢင္ေဖာင္ေတြ
နိဗၺာန္းလမ္းေတြ....။

ယူတတ္ဖို႔ပဲ လိုတယ္
ေဖာက္ထြက္စီးႏိုင္ဖို႔
ကုသိုလ္ရိကၡာနဲ႕
ကဲ.......
သြားၾကမယ္....။

လူတိုင္းသိတယ္

ေသနတ္ တဒိုင္းဒိုင္း
တုတ္တေဝွ႔ေဝွ႔
ဓားတရမ္းရမ္း
လာခဲ့စမ္း= ေနဝင္း (ဆိုရွယ္လစ္)
လာခဲ့စမ္း= ေက်ာ္ၿငိမ္း (အေခ်ာင္သမား)
လာခဲ့စမ္း= သန္းေ႐ႊ (ဘုရင္႐ူး)
ေခြးပစ္တဲ့ ေလာက္စလုံးနဲ႔
ေသေအာင္ မပစ္ပဲ
မရွိတဲ့ မင္းတို႔သိကၡာ
ေျခသုတ္ခုံမွာ သြားရွာေတာ့...။

ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းက မဇၥ်ိမရပ္ကြက္မွာ
တဝုတ္ဝုတ္ ေဟာင္တယ္
ဝင္းတင့္ထြန္းက ၾကယ္နီေအာက္မွာ
တြံက်ဴးတယ္
(ဥပမာ) ေခြးနဲ႔၊ ေဒါင္း
ေခြးပိစိဆို ခ်စ္စရာေကာင္း
ေဒါင္းပိစိက ႐ုပ္ဆိုးတယ္
ရက္လည္၊ လလည္၊ ႏွစ္လည္ေတာ့
အေျဖေပၚၿပီ
ေခြးကေတာ့ ဝဲစားလုိ႔၊ ပိန္ေျခာက္လို႔
ေဒါင္းကေတာ့ အေရာင္စုံအလွေတြ႕နဲ႔
ဝင့္ႂကြားလို႔ေပါ့...။

ေက်ာ္ၿငိမ္းအတြက္ေတာ့
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္းဟာ
သားေကာင္းရတနာေပါ့
သူ႔အေဖ ေျခရာကို
နင္းႏိုင္တာကိုး...။

တေဆြလုံး၊ တမ်ဳိးလုံး
ညစ္တယ္၊ ပတ္တယ္
လိမ္တယ္၊ ညာတယ္
ေကာက္က်စ္တယ္၊ ေခါင္းေရွာင္တယ္
ဟန္ေဆာင္တယ္၊ ယုတ္မာတယ္
ပညာတတ္တယ္၊ ေဖာက္ျပန္တယ္
မဟုတ္မဟတ္ေတြလုပ္တယ္
လုပ္ဇာတ္ေတြ ခင္းတယ္...။

ဒါေတြကို....
တျပည္လုံးက (ဗမာႏိုင္ငံ)
အကုန္သိ (ကေလးေရာ၊ ေခြးေရာ)
အကုန္ျမင္ (ေက်ာမြဲေရာ၊ နင္းျပားေရာ)
အကုန္ၾကား (ဘိုးဘြားရိပ္သာေရာ၊ သုဘရာဇာေရာ)
အကုန္နားလည္ (ဘုန္းႀကီးေရာ၊ ကမၻာကေရာ)
ကဲ... ဘယ္လိုလဲ
ေက်ာ္ၿငိမ္း/ ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
သုိ႔မဟုတ္
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
မွတ္ထား...
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ေဖာ္
မသူေတာ္ပါတဲ့ဗ်ာ...။

ရသေလာက္မတဲ့ ယမမင္း

စိတ္ပ်က္တယ္
စိတ္ေလတယ္
စိတ္ညစ္တယ္
စိတ္ဆိုးတယ္
ဒီေတာ့.. ဘာရလဲ
ရတယ္..
.ေဒါသဆိုတဲ့ အကုသိုလ္
အားလုံးေပါင္း ယိုထိုးပစ္လိုက္မယ္
ႀကိဳက္တဲ့သူစား
စားသူတိုင္း...
ႀကိဳက္ခ်င္မွ ႀကိဳက္မွာ
ႀကိက္မွာပါေလ...။

ကြ်န္စုပ္တဲ့ သရက္ေစ့
ဒီလိုဘဝကို ဘယ္ေမ့မလဲ
ေနာင္လဲ ဒီလုိပဲျဖစ္ခ်င္တယ္...။

စိတ္ပ်က္ခ်င္တယ္
စိတ္ေလခ်င္တယ္
စိတ္ညစ္ခ်င္တယ္
စိတ္ဆိုးခ်င္တယ္...။

အလကားေျပာတာပါ
အလို႔... ယမမင္းႀကီး
ေၾကာက္သြားသလား...။

သက္မထြက္ခင္ ေဂ်ာက္ဂ်က္လုပ္

အခုစဥ္းစားေနတာ
အခုအတြက္
မနက္ျဖန္ဆိုတာလား
ထည့္မတြက္နဲ႔
ဒီည သက္ထြက္သြားရင္
ဘာသုံးက်ေတာ့မလဲ...။

အရွည္ႀကီးမေတြးနဲ႔
မင္းေမး(ေမးေစ့)မွာ ေပြးေတြ ျမင္ကုန္မယ္
တိုတိုမေတြးနဲ႔
မင္းေခါင္းမွာ ဒက္ခ်ီးေတြ ျမင္ကုန္မယ္...။

ငါက ဝါးရမ္းေျပး
ေျခသလုံးအိမ္တိုင္
ဂ်ပစီပဲ
ဘီယာဆိုင္ထဲမွာ
အေပ်ာက္ေတာ္ဆက္မွာ
ဟင္း....
ေဂ်ာက္ဂ်က္ေဂ်ာက္ဂ်က္
ဝင္သက္ထြက္သက္
မွတ္ၾကပါေလ
ေဟ...
ဘယ္လိုႀကီးတုန္း...။

အလဟႆ

တညလုံး ငါထုိင္တယ္
ယိုင္မလဲပါဘူး
တေနကုန္ ငါအိပ္တယ္
ငါမေမ့ပါဘူး...။

ငါ့ဘဝမွာ+ ထူးတာမရွိ
                 ႐ူးတာရွိ
                 မူးတာရွိ
                 စူးတာရွိ...။

ရွိသမွ်ေတြ
ရွိေနတာေတြ
အားလုံးဟာ
ေလေပြေတြခ်ည္းပဲ
ၿဂိဳလ္ေမႊမွာခ်ည္းပဲ...။

အတိတ္ေတြ ေလထဲလြင့္
ပစၥဳပၸန္ေတြ ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္
အနာဂါတ္ကေတာ့
မနက္ဖန္ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးမွေပါ့...။

လိမၼာတဲ့ ဆုတ္ေခတ္

လဲေသေလာက္ေအာင္
ငါမမိုက္ခဲ့ပါဘူး
ဒါေပမဲ့
ဒဏ္ျပန္တိုက္စစ္က
ျမန္ဆန္လိုက္တာေနာ္...။

လာသာေဆာင္ထြက္ၾကည့္
လလည္းမေတြ႕
ေလလည္းမတိုက္
ၾကယ္လည္းမလင္း
ခပင္းဥႆုံ
ပ်က္ယြင္းကုန္ၿပီ
ခြ်တ္ယြင္းကုန္ၿပီ
ကမၻာပ်က္ေတာ့မည္
မွန္ႏိုင္သည္
ငါယုံၿပီ
ဆုတ္ေခတ္ေလ
ဆုတ္ကုန္ၿပီ
မွန္တရားေတြ၊ သစၥာေတြ၊ ေမတၱာေတြ
က႐ုဏာေတြ၊ မုဒိတာေတြ၊ ဥေပကၡာေတြ
ဆုတ္ၿပီးရင္းဆုတ္
ယုတ္ၿပီးရင္းယုတ္
အဟုတ္ပဲ
ဟုတ္ၿမဲ...။

ဘယ္သူ႔ကိုယ္မွ ေစတနာမထားနဲ႔

ငါထားခဲ့တဲ့ ေစတနာေတြ
အက်ဳိးေပးသန္လိုက္ၾကတာ
ေဝဒနာေတြ တေပြ႕ႀကီး...။

ငါေပးခဲ့တဲ့ ေမတၱာေတြ
အက်ဳိးေပးသန္လိုက္ၾကတာ
ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္ေတြ ျပည့္လို႔...။

ငါသနားေပးတဲ့ က႐ုဏာတြင္
အက်ဳိးေပးသန္လိုက္ၾကတာ
ရင့္သီးစကားေတြက ႂကြယ္ဝ...။

“ေစတနာသည္ လူတိုင္းႏွင့္ မတန္” တဲ့
မွန္လိုက္တဲ့စကား
ခဏခဏ ၾကားတယ္
ခဏခဏ ေျပာတယ္
ခဏခဏ ေတြ႕တယ္
ဒါလည္း- ငါေစတနာမပ်က္ခဲ့ဘူး
ဒါဆို- ငါမွားတာေပါ့...။

အလကားေတြ

မိန္းမအေၾကာင္းလား
ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က်
ဘာတခုမွ မသိဘူး....။

ၾကားဖူးတာေတာ့ရွိတယ္
ေက်ာင္းအမ ဝိသာခါနဲ႔
ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္တို႔ကိုေတာ့
အားနာပါရဲ႕
အမ်ဳိးေကာင္းသမီး အနည္းစုကိုေတာ့
ခြ်င္းခ်က္ေပါ့...။

ျမင္သမွ် မိန္းမ ေစာင့္သုံးမက်
ၾကားသမွ် မိန္းမ ေဖာက္ျပားၾက
သိသမွ် မိန္းမ ရြံရွာရ
ေတြ႕သမွ် မိန္းမ ခြ (ဂြ) က်က်
အာဂမိန္းမေတြ
ခ်ီးေႂကြလည္း စားမယ့္မ်ဳိး
_ ေႂကြးလည္း စားမယ့္မ်ဳိး
အလကား၊ အလကား
၉၉% ဘာမွ အသုံးမက်
လုံးဝလုံးဝပဲ
လာမကပ္ၾကနဲ႔
ငါ... မိန္႔ေတာ္မွတ္တယ္...။

ေခါင္းမပါတဲ့လူေတြ ျမင္ခ်င္လား

ငါေျပာသင့္တာ ေျပာမယ္
မျမင္ခ်င္တာ ျမင္ေနရလို႔...။

ေခါင္းေဆာင္ (ေခါင္းေရွာင္) ဆိုတဲ့
ေခြးသူေတာင္းစားေတြ
မင္းတို႔ဟာမင္းတို႔
ဖာခ်ခ်င္ရင္ ခ်
ဘိန္းစားခ်င္ရင္ စား
ဖိုး႐ႉခ်င္ရင္ ႐ႉ
ဝီစကီ စုပ္ခ်င္ရင္ စုပ္
ဘာလုပ္လုပ္၊ ညာလုပ္လုပ္
လုပ္ခ်င္တာလုပ္...။

အျပတ္ေျပာမယ္
မင္းတို႔၊ ဒင္းတို႔၊ သင္းတို႔
ျပည္သူ႔ဘဝေတြကို ခ်မနင္းနဲ႔
တိုင္းျပည္ကို မေရာင္းစားနဲ႔
လူမ်ဳိးကို မေစာ္ကားနဲ႔
ဘာသာကို မထိပါးနဲ႔
အဲ... မဟုတ္ရင္ေတာ့
ေခါင္းမပါဘဲ
အိမ္ျပန္သြားရလိမ့္မယ္
ဒါ... အတည္ေျပာတာ
ငါ့အတြက္ ဝန္ေလးတာ
ဘာမွမရွိဘူး...။

Right ဆိုတဲ့ ဖာသယ္စကား

ေျပာလုိက္တဲ့စကား
ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္
အနႏၱစၾကာဝဠာ
အာကာတခြင္လုံးထက္က်ယ္....။

Right တဲ့ ... ထီြး
ဖိနပ္ၾကား နတ္စကား
႐ြံလိုက္တာ... ထီြး
ေယာက်္ားတိုင္းနဲ႔ အိပ္တဲ့ Right
အိုင္ေတြ႕တိုင္း ေျခေဆးတဲ့ Right
ၾကာကူလီ Right
လိုတာဆြဲသုံး ဖာသယ္မ်ဳိးေတြ
တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ သုံးတဲ့ Right...။

ဒီလူမ်ဳိး၊ ဒီေသာက္ခ်ဳိးေတြနဲ႔
ဒီစ႐ိုက္ဆိုးေတြနဲ႔
Right ခ်င္ဦးကြ
မိုက္ခ်င္ဦးကြ
Right ဆိုတဲ့ ေခြးသူေတာင္းစားေတြ
သတၱိရွိလား
ထြက္လာခဲ့ၾက
ေစာက္ေရးမပါတဲ့ Right...။

ေသာက္႐ူးေတြ (ေစာက္႐ူးေတြ)

လူေတြဟာ ခ်ီးပဲစားသင့္တယ္
ထမင္းနဲ႔ လုံးဝမတန္ဘူး
အားလုံး အ႐ူးေတြခ်ည္းပဲ
အ႐ူးခ်ီးပန္းေတြ
အားလုံး ခ်ီးစားၾက...။

သစၥာ၊ ေမတၱာ
က႐ုဏာ၊ မုဒိတာ
ဒါမ်ဳိး တခုခုရွိၾကလား
ဟန္ေဆာင္ေတာ့ မေျပာနဲ႔
ဒါေတြတခုမွ မရွိရင္
ယုတ္ညံ့ဆုံး တိရိစၦာန္ထက္
ယုတ္ညံ့တဲ့ ေအာက္တန္းစား
သတၱဝါသာျဖစ္တယ္...။

ယုတ္ညံ့တဲ့ အာသီသကိုပဲ
ဦးစားေပးတတ္တာ
ဘာတဲ့... အခ်စ္... ဟုတ္လား
ထြီး... ထီြး... ထြီး..
တိရိစၦာန္ေတြရဲ႕ အလုပ္ေတြ
မင္းတို႔ထင္တဲ့ ဟုတ္တာေတြဟာ
တခုမွ မဟုတ္ဘူး
အားလုံး ေစာက္႐ူးေတြခ်ည္းပဲ
ငါ့********မွပဲ။

Sunday, December 26, 2010

ျဖစ္ကတတ္ဆန္း ဂါထာ

တေနကုန္ ထိုင္ေတြၿပီး
တေရးေရးျမင္လာတဲ့
ေသာက္သုံးမက် ငါ့ဘဝ
ေကာက္ေကာက္ေကြးေကြး
မေလာက္ေလးမေလာက္စား
ငါ... စေနသား
မရဏဘြား
အလကားေကာင္...။

ေနာင္တေတြ ရလြန္းလို႔
ငါေရးတဲ့ ကဗ်ာ
တခါမွ ျပန္မဖတ္ျဖစ္ဘူး
႐ူးေရးတဲ့ ႐ူးကဗ်ာ
အသုံးက်တာ ဘာမွမရွိ....။

တစိမ့္စိမ့္ၾကည့္လည္း
ဘာမွမျမင္
ခြင္ (ဂြင္) လည္းမသိ
ဘယ္လိုၫွိမလဲ
ဘယ္လိုဆင္မလဲ
ဘယ္သိမလဲ ငတုံးပါဆို...။

တေနထြက္ တေနဝင္
ဆန္႔တငင္ငင္နဲ႔
အသက္ရွင္လာတာ
ခုခါဆို တပတ္ႏြမ္းၿပီ
သုံးပုံတပုံ
ကုန္မွန္းမသိကုန္လို႔
ပညာရွာ... မရ
ဥစၥာရွာ... သုည
ေၾသာ္... အနိစၥ
ဒုကၡ၊ အနတၱ
သခၤါရေတြ မဟုတ္လား
လက္က်န္ဘဝ
ဒီပင္စင္လစာနဲ႔
မဝတဝ
မလွမပ
စဓဗဝ
ဥဳံ... သြာဟ...။

တကယ္ပါ

တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္
ေန႔ေရာ၊ ညေရာ
ေရွ႕ေကာ၊ ေနာက္ေကာ
အတြင္းေရာ၊ အျပင္ေရာ
တေလာကလုံး ၿငိမ္သက္လုိ႔...။

ခံျပင္းစိတ္ေတြနဲ႔
မာန္တင္းလို႔
အံႀကိတ္လို႔
ငါ့... ေဒါသေတြ
တိတ္ဆိတ္မႈကို အံမတုႏိုင္...။

ဒီဂႏိုင္ႀကီးက
အေျပာက်ယ္တယ္
သိပ္သည္းတယ္
ပိတ္ဖုံးေနတယ္
ထူထပ္ေနတယ္
သက္မဲ့ေတြခ်ည္းပဲ
ေနရာယူလုိ႔
သူပဲ.. ပထမ
ဒုတိယ
တတိယ...။

မဟာက႐ုဏာေတြ
သစၥာမ႑ိဳင္ေတြ
ပါရမီျဖည့္ဘက္ေတြ
တမ်ဳိးေတာ့ မထင္ပါနဲ႔
ေနရာမရွိေတာ့ဘူး
သူ႔အိုးနဲ႔ သူ႔ဆံျပည့္ေနၿပီ...။

ဆိုေတာ့...
တလြဲဆံပင္ေကာင္းေနရင္
ၿငိမ္သက္တာဟာ
ေပါက္ကြဲဖုိ႔
ေအးခ်မ္းမႈဟာ
ေလာင္ၿမိဳက္ဖုိ႔...။

ငါဟာ
ကိုယ့္အတက္နဲ႔ ကိုယ္စူးတဲ့
ေဒါက္တာရမ္းကုေပါ့
သို႔မဟုတ္
အႏုျမဴတီထြင္သူ...။

ဒီေတာ့...
တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္မႈကို
ရင္ဆိုင္အံတုရမွာ
ငါေၾကာက္လာတယ္
တကယ္ပါ....။

Thursday, December 9, 2010

အခန္းငယ္သည္ အခန္းက်ယ္ထဲတြင္

ခန္းမရဲ႕ လယ္ေခါင္မွာ
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ငါ့ကို
မ်က္လုံးေပါင္းစုံက
အၾကည့္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
ဘယ္လို အျမင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
ျမင္သြားၾကပါလိမ့္...။

ဒီမ်က္လုံးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ဖုိ႔
ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့တာကို
ရိပ္မိၾကရက္နဲ႔
မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္သြားခဲ့တယ္...။

ဒီအၾကည့္ေတြရဲ႕
အဓိပၸါယ္ကို မသိရေပမဲ့
ဒီအၾကည့္ေတြကို
လိုလို ႐ြံမုန္းသြားခဲ့တယ္...။

ဒီလိုနဲ႔...
အၾကည့္ေတြက လြတ္ေျမာက္ဖ႔ုိ
အခန္းက်ဥ္းတခုမွာ
လြတ္လပ္မႈကို ရွာေဖြဖို႔
ေတာင့္တေနမိတယ္...။

ငါေနတဲ့ ခန္းက်ဥ္းထဲမွာ
ႂကြက္တေကာင္
နာရီတလုံး
ေပါင္မုန္႔တလုံးနဲ႔
ႀကိဳးတေခ်ာင္းဟာ
ငါရဲ႕ မဟာမိတ္ေတြေပါ့...။

ငါ.. ေမွးစက္ နားယူခ်ိန္မွာ
နာရီကတရစပ္ ေဟာက္ေနတယ္
တေရးႏိုး မြတ္သိပ္ေနလို႔
ေပါင္မုန္႔ထယူခ်ိန္မွာ
ႂကြက္က မ၀မခ်င္း
ခိုးယူစားေသာက္ေနတယ္
အရမ္း ေဒါသထြက္မိတယ္
စိတ္မပါဘဲ အိပ္ခန္းျပန္၀င္ေတာ့
ႀကိဳးတေခ်ာင္းက မသိက်ဳိးကြ်ံျပဳကာ
အိပ္စက္ေနလိုက္တယ္
ေဒါသ ငယ္ထိပ္ေရာက္သြားတယ္
ဟင္းခ်ကာ ေဒါသက
ခန္းတံခါးကို ဆြဲပိတ္လိုက္တယ္...။

ကမၻာငယ္တခုရဲ႕
ပဋိပကၡမွာ
ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေရွ႕ေနလိုက္ခဲ့တယ္
အတၱသုံးေကာင္က
လက္နက္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔
တရစပ္ ပစ္ေခတ္လာမွ
တရားသူႀကီးမရွိမွန္း သိသြားတယ္
စိတ္ပ်က္အားငယ္ကာ
ခန္းတံခါးေတာင္ မပိတ္မိေတာ့...။

ေသြးဆုတ္ၿပီး လဲအက်မွာ
လာထူမဲ့သူကို ေၾကာက္႐ြံ႕မိတယ္
ႂကြက္သူခိုးကမ်ား ကိုက္ဖဲ့သြားမလား
ေမာဟႀကိဳးကမ်ား ခ်ည္ေႏွာင္သြားမလား
လက္တံေတြကမ်ား ႐ုတ္ပုတ္သြားမလား
တကယ္အားကိုးရမွာက
ကိုယ့္ကိုကိုယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္...။

ငါ့ကို ႏွိပ္စက္မွာ ေသခ်ာမွန္း
သိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ
အကုန္လုံးကို ငါ....
သတ္မိလိုက္ၿပီ
တကယ့္ေတာ့
ငါဟာ ကမၻာငယ္ရဲ႕သူေကာင္းေပါ့
ေအာင္ဆုေတြ ေပြ႕ပိုက္ၿပီး
ကမၻာႀကီး ေျခဆန္႔လိုက္ေတာ့
ေအာင္ႏိုင္သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး
ဆရာ့ဆရာႀကီးေတြ အျပည့္
တလွမ္းခ်င္း ေရွ႕တိုးေတာ့
ငါ့ကို မသကၤာၾကည့္ၾကတယ္

ခန္းမရဲ႕ လယ္ေခါင္မွာ
ယိုင္နဲ႔နဲ႔ ရပ္ေနတဲ့ ငါ့ကို
မ်က္လုံးေပါင္းစုံက
အၾကည့္မ်ဳိးစုံနဲ႔ ၾကည့္ၿပီး
ဘယ္လို အျမင္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္
ျမင္သြားၾကပါလိမ့္...။


ဒီမ်က္လုံးမ်ားကို ရင္ဆိုင္ဖုိ႔
ေၾကာက္႐ြံ႕ခဲ့တာကို
ရိပ္မိၾကရက္နဲ႔
မ်က္လုံးေတြ ၾကည့္သြားခဲ့တယ္...။


ဒီအၾကည့္ေတြရဲ႕
အဓိပၸါယ္ကို မသိရေပမဲ့
ဒီအၾကည့္ေတြကို
လိုလို ႐ြံမုန္းသြားခဲ့တယ္...။


ဒီလိုနဲ႔...
အၾကည့္ေတြက လြတ္ေျမာက္ဖ႔ုိ
အခန္းက်ဥ္းတခုမွာ
လြတ္လပ္မႈကို ရွာေဖြဖို႔

ေတာင့္တေနမိျပန္တယ္...။

Monday, December 6, 2010

မ်ဳိးတုံးေတာ့မယ့္ လူသားမ်ား

လူကေမြးလို႔
လူျဖစ္လာတာ
လူပီသၿပီမထင္နဲ႔...။

စားကာ၊ ေသာက္ကာ
ေပ်ာ္ကာ၊ ပါးကာ
မူးကာ၊ ႐ူးကာ
ဒါေတြက
လူေတြရဲ႕ ပဓာနမဟုတ္ဘူး။

ဒီေလာက္ကိုသာ
ၾကည့္တတ္၊ ျမင္တတ္
ေျပာတတ္၊ ဆိုတတ္
ျပဳတတ္၊ မူတတ္ရင္
နင္ဟာ ေခြးေလ ေခြးလြင့္
ေအာက္တန္းစား အဆင့္ပဲ။

လူဆိုတာ
စြန္႔လႊတ္ရတယ္
ေပးဆပ္ရတယ္
ခြင့္လႊတ္ရတယ္
ႏွိမ့္ခ်ရတယ္
ဒါမွ လူပီသတယ္
၀ီရလို႔ မေခၚဆိုႏိုင္ေသးဘူး။

ဒီကမၻာမွာ
မ်ဳိးတုံးေတာ့မဲ့ သတၱ၀ါဟာ
လူပဲ
ဒီအႏၱရာယ္ကို
ဘယ္လို ကာကြယ္ရမလဲ
ဘယ္သူ ကယ္တင္ႏိုင္မလဲ
ကဲ...
ခုကတည္းက
တာ၀န္သိသူမ်ား
လူသားအမ်ဳိးအႏြယ္ကို
ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါေတာ့လား...။

ေဆာင္းတြင္းက ခ်စ္စရာ

အခုတေလာ ေတာ္ေတာ့္ကို
ေနသာထိုင္သာရွိတယ္
ရာသီဥတုကလည္း ခ်မ္းျမျမ
တခ်က္တခ်က္တိုးေ၀ွ႔လာတဲ့
ေလေျပကလည္း ေအးလႊလႊ
အဲဒီခ်ိန္ ေဆးလိပ္တတိုက
အေတာ့္ ရသာရွိသကိုး...။

ေကာက္ၫွင္းေပါင္း ေငြ႕တေထာင္းေထာင္း
အုန္းသီးျခစ္ကေလးနဲ႔ စပ္
ႏွမ္းေထာင္းေလးနဲ႔ ဟပ္လိုက္ေတာ့
တယ္ေမႊး တယ္ဆိမ့္သကိုး
ေရေႏြးၾကမ္း ဖန္ခါးခါးေလး ၿမိဳခ်လိုက္
ေကာက္ၫွင္းေပါင္း ေကာ္၀ါးလိုက္နဲ႔
ေနပူစာလႈံၿပီး သတင္းစာဖတ္ရတာကလဲ
စည္းစိမ္တမ်ဳိးေပါ့....။

ေခြးမပိန္တေကာင္ကလည္း
ေခါင္းတေထာင္ေထာင္နဲ႔
ဆာေလာင္ေနဟန္တူရဲ႕
ေခြးေပါက္စ သုံးေကာင္ကေတာ့
တိုးႀကိတ္လို႔ ႏို႔လုစို႔လုိ႔ မ၀မခန္း
ပိန္သာပိန္တယ္ ေမတၱာေၾကာင့္လားမသိ
ႏို႔ေရေတာ့ ထုတ္ေပးရွာတယ္
ဟယ္... သနားစဖြယ္
ေရာ့ဟဲ့... တတုံး။

မယ္ဇယ္ပြင့္ေတြလည္း ထိန္ထိန္၀ါလို႔
စြင့္စြင့္ကားကားေပါ့၊
ငွက္မ်ဳိးစုံကလည္း စာစာညံလို႔
ပလီပလာနဲ႔ေလ၊
ပန္းမ်ဳိးစုံကလည္း က်ဴက်ဴေမႊးလို႔
ဖူးငုံပြင့္လန္းေနၾကတယ္။

ဒီေဟမာန္အလွနဲ႔
တံတ်ာတပုဒ္ကို သီဆိုရင္း
ဒီေဆာင္းတြင္း ကုန္သြားမွာျဖင့္
စိုးထင့္ေနမိတယ္
ေဆးလိပ္တတိုရယ္
ေကာက္ၫွင္းေပါင္းရယ္
ေခြးမပိန္ရယ္ေပါ့....။

Sunday, December 5, 2010

ေကာင္းကင္ကို ေကာင္းျမင္ျခင္း

မ်က္စိႏွစ္လုံး ပြင့္လိုက္တာနဲ႔
ေလာကႀကီးရဲ႕
သာယာမႈ၊ ၾကည္းတန္မႈတို႔ကို
ကနဦး႐ႈစားလိုက္တယ္
ၿပီးေတာ့...အသက္ကို
အသင့္အတင့္႐ွဴ႐ႈိက္လိုက္တယ္။

ေလာကႀကီးရဲ႕ သာယာမႈကို
အၿပဳံးတပြင့္ျဖင့္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္တယ္
ဖူးပြင့္စ ပန္းကေလးေတြက
ခ်ီးၾကဴး ေထာမနာျပဳၾကတယ္။
ထို႔အတူ...
ေလာကႀကီး ၾကည္းတန္မႈကို
မ်က္ႏွာထားတင္းတင္းနဲ႔ ႐ႈတ္ခ်လိုက္တယ္
တိုက္ခတ္ဆဲ ေလေျပေအးေအးက
အားေပး ေထာက္ခံ အတည္ျပဳလိုက္တယ္။

တဖန္...
စၾကာ၀ဠာရဲ႕ ေရွ႕နဲ႔ေနာက္ကို
ေပါင္းကူးေပးရင္း
အာဟာရတုိ႔ကို ညီမွ်ေအာင္
ေ၀ငွေပးလိုက္တယ္
ၿပီးမွ... ငါ့ရဲ႕
သမာဓိထူေထာင္ခ်ိန္ေရာက္တယ္။

ထို႔ေနာက္
ရင့္သီးတဲ့ ေ၀ါဟာရေတြကို
မွင္နီမ်ဥ္းၿပိဳင္နဲ႔ အသိအမွတ္ျပဳလိုက္တယ္။
ငါ့၀န္းက်င္မွ
အသက္ရွိ အသက္မဲ့တို႔ကလည္း
တည္ၿငိမ္စြာနဲ႔
ငါ့အား ေကာင္းခ်ီးေပးတယ္။

ေနသာတဲ့ ေန႔တိုင္း ငါေပ်ာ္သလို
မိုးအုံ႔တဲ့ ေန႔တိုင္း ငါ႐ႊင္လန္းတယ္
တမ္းတျခင္း၊ လြမ္းဆြတ္ျခင္းတုိ႔ကို
အပိုလုပ္တခုျဖစ္ သတ္မွတ္ၿပီး
၀မ္းနည္း ၀မ္းသာမႈတုိ႔ကို
ေဂ်ာင္ထိုးထားလိုက္တယ္။

ဒီကေန႔ ေနသာတယ္
ဒါေၾကာင့္ ငါေပ်ာ္တယ္...။

ပန္းရနံ႔တို႔ သင္းပ်ံ႕ေနေသာအခါ မာယာတို႔သည္ လွည့္စားရန္ အားေကာင္းလာတတ္၏...။

ေရးခဲ့တာေတြ